Charlotte Davis nigdy nie wyobrażała sobie, że zwykły obraz może skrywać takie tajemnice. Jej mąż podarował jej to dzieło dawno temu, namalowane jego własną ręką. “Przyjrzyj się bliżej”, wyszeptał podczas jednego ze swoich ostatnich dni. Wpatrywała się, zaskoczona jego tajemniczą wskazówką. Czego jej brakowało w plamie wyblakłych kolorów?
Mijały tygodnie, aż Charlotte w końcu zdecydowała się poddać dzieło renowacji, mając nadzieję, że odkryje tajemnicę, o której wspominał jej mąż. Gdy zdzierano z niej stary lakier, z niepokojem unosiła się nad ramieniem konserwatora, obserwując z zapartym tchem.
Wtedy to zobaczyła. Serce Charlotte zaczęło walić, gdy dotarło do niej, co się stało. Kolana jej osłabły i musiała chwycić się krzesła, by się podeprzeć, a jej oczy utkwiły w tajemnicy, która została teraz ujawniona. Więc to właśnie chciał jej powiedzieć przez cały ten czas? Szok rozbrzmiał w jej uszach. Jak mogła o tym nie wiedzieć? Jej mąż przez cały czas ukrywał tę wiadomość tuż przed jej oczami. Charlotte zakręciło się w głowie, próbując pogodzić się z tym odkryciem. Kochała go od dziesięcioleci, ale teraz zastanawiała się – czy kiedykolwiek naprawdę go znała?
Charlotte i Paul Davis zakochali się w sobie w liceum. Paul zawsze powtarzał, że była jego pierwszą i jedyną miłością. W tamtych wczesnych dniach, każdy uśmiech, każdy sekret był wspólny. Charlotte wierzyła, że zna Paula całkowicie – każdą myśl, każde marzenie, każdy strach. Dla niej nie byli tylko dwojgiem zakochanych ludzi; byli bratnimi duszami, każde z nich było częścią drugiego.
Każdą wygraną i przegraną, każdą szczęśliwą i smutną chwilę przeżywali razem. Charlotte wierzyła, że ich więź jest silna i nierozerwalna. Myślała, że wie wszystko o Paulu, że nie ma między nimi żadnych tajemnic..
Ale Paul ukrywał przed Charlotte część swojego życia. Te sekrety pozostawały w cieniu przez lata, tak ciche i niesłyszalne jak ciche szepty. Charlotte była tak pochłonięta ich miłością, że nie dostrzegała tej ukrytej strony Paula. A może – pomyślała teraz – nie chciała jej widzieć.
Minęły lata, zanim sekrety Paula zaczęły wychodzić na jaw. Ale kiedy w końcu się dowiedziała, wstrząsnęło to wiarą Charlotte w ich doskonały związek. Obraz na ścianie w milczeniu obserwował ich tak zwany “idealny” związek, a gdyby przyjrzała się bliżej, wszystkie kłamstwa zostałyby ujawnione. Ale minęły lata, zanim te sekrety wyszły na jaw.
W tamtym czasie Paul pracował jako biznesmen i często jadał poza domem. Przez cały tydzień jadał lunch z partnerami biznesowymi i klientami. Charlotte nie miała z tym problemu, była do tego przyzwyczajona. To, co ją denerwowało, to fakt, że Paul wydawał się coraz częściej wychodzić na lunch z jedną osobą..
Jej mąż chodził na lunch z piękną blondynką przez ostatnie kilka tygodni i nic nie powiedział Charlotte. Skąd ona wiedziała? Jedna z jej najlepszych przyjaciółek pracowała w ulubionej restauracji Paula. Nic jej nie umknęło..
Postanowiła się z nim skonfrontować.
Pewnego dnia, gdy Paul wrócił do domu z pracy, Charlotte stała i czekała na niego. Charlotte zamknęła oczy i przypomniała sobie, jakby to było wczoraj. W tym samym momencie, stojąc przy drzwiach, zdała sobie sprawę, że jej bajkowe małżeństwo może rozpaść się tak szybko, jak rozkwitło.
Dźwięk przekręcanego przez Paula klucza w zamku wyrwał Charlotte z zamyślenia. Odwróciła się, przybierając neutralny wyraz twarzy, gdy Paul wszedł do środka.
“Musimy porozmawiać – powiedziała Charlotte, nie tracąc czasu.
Paul zatrzymał się, jakby na chwilę się spiął. Szybko jednak zamaskował to swobodnym tonem. “Jasne, tylko pozwól mi się najpierw przebrać, a potem możemy porozmawiać
Charlotte potrząsnęła głową. “Nie. Teraz Jej głos był stanowczy. Widziała, jak jabłko Adama Paula podskakuje, gdy przełykał nerwowo. Chociaż jego wyraz twarzy pozostał neutralny, jego oczy migotały z niepokoju.
“Chcę, żebyś mi o niej opowiedział. Tej blondynce – powiedziała Charlotte. Uważnie przyglądała się twarzy Paula, ale ku jej zaskoczeniu napięcie, które widziała wcześniej, zniknęło, zamieniając się w przerażający spokój. “O tak, to Blair, jest ważną klientką w firmie. Spotykamy się co jakiś czas na lunchu, by wymieniać się pomysłami na projekty”, powiedział kiwając głową.
Charlotte szukała na jego twarzy jakichkolwiek oznak oszustwa, ale wydawał się szczery. “Rozumiem. Judy sprawiła, że zabrzmiało to jak… cóż, nieważne. Jestem pewien, że to nic takiego”
Paul uśmiechnął się uspokajająco. “Obiecuję, że jestem profesjonalistą. Nie musisz się martwić
Charlotte skinęła głową, chcąc mu uwierzyć. Być może dała się ponieść plotkarskiej naturze Judy. Wiedziała, że może zaufać Paulowi i chciała wierzyć mu na słowo. W końcu Judy powiedziała, że nie było nic romantycznego we wspólnych posiłkach. Ale wciąż… coś ją dręczyło. Miała tylko nadzieję, że jej utrzymujące się wątpliwości były jedynie bezpodstawną zazdrością, a nie uzasadnioną intuicją.
“Dobrze – powiedziała cicho Charlotte. “Uwierzę ci na słowo
Ramiona Paula opadły z ulgą. Przyciągnął ją do siebie w zaciętym, wdzięcznym uścisku. Przez jego ramię Charlotte zerknęła na ich ślubne zdjęcie na kominku. Modliła się, aby jej zaufanie do niego nie było chybione, ignorując uporczywy głos szepczący ostrzeżenia w jej umyśle. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to uwierzyć w to, co powiedział jej mąż. Ale coś wciąż ją niepokoiło..
Niedługo potem nadeszły Walentynki. Ani Charlotte, ani Paul nigdy nie wykazywali większego zainteresowania tym świętem. Ważniejsze było dla nich okazywanie sobie miłości każdego dnia, a nie tylko raz w roku. Charlotte nie miała pojęcia, że te Walentynki będą inne niż wszystkie.
Kiedy Paul wrócił tego dnia do domu, Charlotte była zszokowana. W rękach trzymał nie jeden, nie dwa, ale pięć ogromnych balonów w kształcie serca. Miał też ogromny bukiet róż, który wręczył swojej żonie. Charlotte nie wiedziała, co powiedzieć. Dlaczego on to wszystko robił?
“Przepraszam, że byłem ostatnio taki zajęty, przez to nie miałem dla ciebie wystarczająco dużo czasu”, wyjaśnił Paul. “Kocham cię”. Sprawy w pracy układały się naprawdę dobrze przez ostatnie kilka miesięcy. To była dobra rzecz, ale doprowadziło to również do dużego stresu i zmęczenia. Oznaczało to, że Paul nie mógł być takim partnerem, jakim chciał być.
Charlotte mocno przytuliła męża i pocałowała go z miłością. Całkowicie to rozumiała. Uwielbiała być rozpieszczana przez Paula. Nie miałaby nic przeciwko temu, żeby robił to częściej! Położyła róże w pięknym szklanym wazonie na stole.
Ale bukiet i balony nie były jedyną niespodzianką..
Paul poprosił Charlotte, by się odwróciła, podczas gdy on poszedł wyciągnąć coś z szopy na podwórku. Spędzał tu dużo wolnego czasu. To była jego domena, więc Charlotte nie była tam od bardzo dawna. Była bardziej niż ciekawa, jaka niespodzianka ją czeka.
Kiedy w końcu pozwolono jej się odwrócić, Paul stał w salonie z pięknym obrazem. Było to własnoręcznie namalowane arcydzieło. Na płótnie znajdowała się namalowana wersja ich najpiękniejszego zdjęcia ślubnego. Charlotte wiedziała, że Paul był dobrym malarzem, ale fakt, że sam namalował ten obraz… Widać było, że włożył w niego dużo pracy i miłości.
Lata mijały jak mgnienie oka. Paul i Charlotte byli szczęśliwi w swoim małżeństwie. Ich dwaj synowie dorośli, opuścili dom i założyli własne rodziny. Charlotte była więcej niż zadowolona ze swojego spokojnego życia, nawet jeśli nigdy nie wydarzyło się nic naprawdę ekscytującego. Jedną stałą rzeczą w tym wszystkim był prosty obraz, który Paul dla niej namalował i który wisiał dumnie na ścianie ich salonu dekada po dekadzie.
Przez prawie pięćdziesiąt lat obraz wisiał w domu Paula i Charlotte. Przez te wszystkie lata Charlotte nie miała pojęcia, że obraz skrywał jakąś tajemnicę. Ale po całym tym czasie sekret obrazu zostanie ujawniony. Wiele by to wyjaśniło.
Jednak los przybrał okrutny obrót. Paul nagle zachorował, a jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszył. Zanim się zorientowali, był przykuty do łóżka, niezdolny do wstania. Lekarz złożył poważną wizytę, z żalem informując starszą parę, że nic więcej nie może zrobić dla Paula. Jego czas był krótki. Poradził im, aby jak najszybciej zabrali Paula do szpitala. To była ostatnia nadzieja Charlotte.
Jednak sytuacja w szpitalu nie uległa poprawie. Stan zdrowia Paula pogorszył się i w ciągu kilku dni znalazł się na oddziale intensywnej terapii. Lekarze próbowali wszystkiego, ale nic nie pomagało. Charlotte musiała zmierzyć się z faktem, że Paulowi nie zostało wiele czasu. Każdy dzień boleśnie przypominał jej, że jej partner na całe życie odchodzi. A wraz z tym, czy tajemnica umrze razem z nim?
Charlotte wiedziała, że nie może odwlekać nieuniknionego – musiała poinformować synów o krytycznym stanie Paula. Każda jej część opierała się temu; powiedzenie tego na głos zmusiłoby Charlotte do zmierzenia się z bolesną prawdą, że Paul może nie być z nimi zbyt długo. Każdy dzwonek telefonu był jak ostre przypomnienie o nagłym i okrutnym obrocie, w jakim znalazło się ich życie.
“Musisz przyjechać do szpitala – zdołała powiedzieć Charlotte, a jej głos był mieszanką żalu i pilnej potrzeby. “Twój ojciec… może nie mieć już zbyt wiele czasu Zapadła głęboka cisza, wzajemne zrozumienie wagi tych słów i wspólny, niewypowiedziany smutek.
Ich synowie, pomimo szoku i smutku, który ich ogarnął, obiecali być tam tak szybko, jak to możliwe. Gdy Charlotte zakończyła rozmowy, cisza w pokoju była ogłuszająca. Pikanie maszyn monitorujących funkcje życiowe Paula zdawało się podkreślać powagę sytuacji.
To był emocjonalny dzień. Charlotte i jej dwaj synowie bardzo kochali Paula. Cieszyli się latami wspólnego szczęścia, ale teraz te chwile były zagrożone zbliżającym się końcem. Nie wiedząc o tym, Paul skrywał sekret, tajemnicę związaną z obrazem, który podarował Charlotte kilkadziesiąt lat wcześniej..
Charlotte do samego końca trzymała męża za rękę. Nienawidziła patrzeć, jak miłość jej życia cierpi, więc oboje odczuli ulgę, gdy cierpienie dobiegło końca. Ale wciąż coś w jej wnętrzu miało nadzieję, że uda jej się zatrzymać go na tej ziemi.
Spojrzała w dół na pomarszczoną twarz swojego kochającego męża i zobaczyła, jak z trudem formułuje słowa. Pochyliła się bliżej, a jego oddech z każdą chwilą stawał się coraz słabszy. “Moja… miłość…” Głos Paula był ledwie szeptem. “Przepraszam Charlotte potrząsnęła gorączkowo głową. O czym on mówił? Za co przepraszał?
Paul powoli odwrócił głowę, by spojrzeć jej w oczy. “Powinienem był… powiedzieć ci… – wyszeptał. Charlotte zmarszczyła brwi w zakłopotaniu i obawie. “Co mi powiedzieć?
Skrzywił się, jakby ten sekret bolał go tak samo, jak choroba pustosząca jego ciało. “Nie chciałem cię zranić… stracić..
Puls Charlotte przyspieszył, nawet gdy głaskała go uspokajająco po policzku. “Jestem tutaj. Nigdzie się nie wybieram – uspokoiła go, a obietnicy zamierzała dotrzymać. Oczy Paula błyszczały z ulgi i żalu. “Kochanie… wybacz mi…”.
Charlotte uciszyła go, przyciskając czule usta do jego pomarszczonego czoła, bezsłowne rozgrzeszenie. Jeśli to miały być jego ostatnie chwile, chciała, by odszedł z tego świata w spokoju, wiedząc, że jest absolutnie kochany. Ale Paul upierał się: “Trzymałem dla ciebie sekret”.
Charlotte zakręciło się w głowie, gdy dotarły do niej tajemnicze słowa Paula. Pomyśleć, że po całym wspólnym życiu mężczyzna, którego kochała i któremu ufała, coś przed nią ukrywał. Spojrzała mu w twarz, szeroko otwartymi z niedowierzania oczami. “Tajemnica… przez cały ten czas? – wyszeptała. Paul przytaknął słabo, krzywiąc się z wysiłku. “Obraz… – mruknął. “Przyjrzyj się bliżej…”
Charlotte powróciła myślami do obrazu ślubnego, który namalował dla niej tak dawno temu, wciąż wiszącego w ich domu. Co przegapiła? Spojrzała ponownie na Paula, ale zanim zdążyła nacisnąć dalej, oczy Paula powoli się zamknęły, gdy wydał ostatni drżący oddech. Monitor pracy serca spłaszczył się z przerażającą ostatecznością.
Charlotte zamarła, oszołomiona. Tak po prostu, jej mąż odszedł, pozostawiając ją samą z większą ilością pytań niż odpowiedzi. Jej szok powoli ustąpił miejsca gotującej się determinacji, gdy pocałowała martwe czoło Paula. Musiała poznać prawdę.
Po powrocie do domu, ze łzami w oczach, Charlotte zdjęła obraz ze ściany. Czule starła kurz, który przez lata zebrał się na złoconej ramie. Odwracając go, zbadała każdy centymetr, szukając tajemnicy, którą Paul chciał, aby odkryła. Ale stare płótno nie ujawniło nic niezwykłego dla jej niewykształconego oka.
Wciąż jednak w jej umyśle rozbrzmiewało błaganie umierającego męża. Charlotte postanowiła kopać głębiej, bez względu na wszystko. Zadzwoniła do lokalnego muzeum i opowiedziała o swojej trudnej sytuacji historykowi sztuki, który uprzejmie zaoferował swoją wiedzę. Wkrótce przybył po obraz, poruszony historią Charlotte. Chociaż amatorskie dzieło sztuki nie było historycznym arcydziełem, historyk nie mógł oprzeć się tej ciekawej tajemnicy. Wykorzystałby wszystkie swoje umiejętności techniczne i wiedzę zwykle zarezerwowaną dla bezcennych dzieł, aby odkryć długo skrywane sekrety.
Postanowiła skorzystać z pomocy historyka sztuki z lokalnego muzeum. Po tym, jak opowiedziała mężczyźnie swoją historię, natychmiast przyjechał odebrać obraz do dalszych badań. Z dobroci serca historyk sztuki zdecydował się użyć swoich sztuczek na obrazie wykonanym jako hobby, zamiast na prawdziwie historycznych dziełach sztuki.
Kolejne tygodnie były dla Charlotte niezwykle ciężkie. Opłakiwała stratę męża, a jednocześnie musiała czekać na telefon z muzeum. Dla zabicia czasu dużo spacerowała i często odwiedzała swoje dzieci. Melancholijnie spogląda wstecz na swoje piękne małżeństwo.
Jednak tajemnica obrazu nie daje jej spokoju. Co jej mąż mógł ukrywać przed nią przez te wszystkie lata? I dlaczego nie powiedział jej o tym za życia? Czy było to coś, czego się wstydził?”.
W końcu dzwoni telefon..
Historyk w końcu odkrył tajemnicę obrazu. Charlotte rzuciła się do samochodu, jej serce biło z niecierpliwości. Po przybyciu do muzeum jej oczy rozszerzyły się z podziwu. Historyk sztuki eskortował ją obok dzieł wielkich mistrzów, prowadząc ją do objawienia obrazu jej ukochanego Paula. Jaką tajemnicę skrywał przez te wszystkie lata?
Historyk zaprowadził Charlotte do prywatnego pokoju renowacji. Obraz jej męża był wyeksponowany i oświetlony ciepłym, punktowym światłem. Wokół niego leżał szereg dziwnych instrumentów i roztworów chemicznych – tajemne narzędzia pracy historyka sztuki.
Charlotte wpatrywała się w ten zorganizowany chaos ze zdumieniem. Pomyśleć, że tyle uwagi i wiedzy poświęcono analizie jej skromnego obrazu, a wszystko to z powodu tajemnicy umierającego człowieka. Poczuła przypływ wdzięczności za hojność tego nieznajomego.
Historyk uśmiechnął się uprzejmie na jej podziw. Następnie, z błyskiem w oku, odsunął się na bok, aby ujawnić, co odkryły jego wysiłki. Oczyścił gardło i powiedział jej, że znalazł sekret. Przez cały ten czas był ukryty pod warstwą farby. Według eksperta, Paul ukrył coś pięćdziesiąt lat temu, zamalowując to.
Mówi, że jest tylko jeden sposób na odkrycie tajemnicy: usunięcie farby. Ekspert uspokaja Charlotte: udało mu się odkryć, gdzie na obrazie znajduje się sekret. Musi tylko zeskrobać jeden mały róg. Daje jej szpachelkę do zdrapywania farby. Jej honor.
Drżącymi palcami Charlotte ostrożnie zeskrobała farbę. Jednak to, co zobaczyła później, było zupełnie niewiarygodne…
Pod farbą, na samym płótnie, było coś napisane pismem jej ukochanego. Nie był to jednak list miłosny, wyznanie ani żaden inny tekst. Na płótnie nabazgrane były cyfry. Charlotte spojrzała ze zdziwieniem na historyka sztuki, który teraz również pochylił się, aby zobaczyć, co tam jest napisane.
“Czy to… współrzędne?” – zapytał ekspert. Charlotte przyjrzała się jeszcze raz. Rzeczywiście, wyglądają jak współrzędne! Ale dlaczego jej mąż miałby zakrywać współrzędne pod obrazem? O ile jej wiadomo, nigdy nie interesował się on mapami, nawigacją czy odnajdywaniem drogi..
Charlotte zabiera obraz do domu i postanawia zbadać tę tajemnicę od góry do dołu.
Z pomocą Internetu Charlotte odkrywa, że współrzędne prowadzą do miejsca w parku niedaleko jej domu. Postanawia się tam udać i na wszelki wypadek zabiera ze sobą łopatę. Często spaceruje w tym parku i nigdy nie zauważyła niczego dziwnego, więc musi to być coś niewidocznego gołym okiem.
Na wszelki wypadek Charlotte zostawiła na stole kartkę z wyjaśnieniem, dokąd idzie i co tam robi. Nigdy nie wiadomo, w co się pakujesz, gdy decydujesz się dotrzeć do współrzędnych ukrytych 50 lat temu pod warstwą farby..
W drodze do parku wyobraźnia Charlotte szaleje. Co znajdzie w miejscu, do którego prowadziły współrzędne ukryte pod warstwą farby? Dlaczego nic jej nie powiedział, kiedy jeszcze żył? Czy miał jakiś mroczny sekret?
A może miało to coś wspólnego z blondynką, o którą była tak zazdrosna przez te wszystkie lata? Nie myślała o tej kobiecie od lat, ale teraz, gdy była w drodze do rozwiązania zagadki, wróciła do jej myśli.
Wkrótce dowie się, co jej mąż trzymał w tajemnicy..
Po dotarciu na miejsce Charlotte jeszcze raz sprawdziła współrzędne. To było to miejsce. Wokół nie widziała nic dziwnego. Zielona trawa, żołędzie tu i ówdzie, zapomniana kupa psich odchodów… typowe rzeczy, które można znaleźć w parku.
Pod dużym dębem Charlotte wbiła łopatę w trawę. Mimo swojego wieku wciąż była całkiem sprawna, więc odrobina pracy fizycznej nie była w stanie jej zniechęcić. Na szczęście w parku nie było nikogo innego… z pewnością spotkałaby się z dziwnymi spojrzeniami.
Około pół metra niżej Charlotte wpadła na coś twardego.
Charlotte kopie wokół twardego przedmiotu. Powoli dostrzega kontury czerwonej metalowej skrzyni. Skrzynia jest niezwykle ciężka, więc wyciągnięcie jej kosztuje Charlotte sporo energii. Przypadkowy nieznajomy podbiega, by jej pomóc, na szczęście nie zadając zbyt wielu pytań.
Próbuje otworzyć skrzynię, ale bezskutecznie. Skrzynia jest zamknięta na kłódkę, co uniemożliwia jej otwarcie. Kłódka wydaje się otwierać za pomocą kombinacji czterech liczb. Ale jakie są prawidłowe cztery liczby? Tajemnica jeszcze się nie skończyła… Paul nie ułatwił jej zadania.
Wtedy przychodzi jej coś do głowy..
Charlotte zdaje sobie sprawę, że najwyraźniej zna kod do otwarcia kłódki. Znalazła skrzynię po podążaniu za współrzędnymi, które były ukryte pod warstwą farby. Farba była częścią obrazu, który namalował Paul, odtwarzając ich ulubione zdjęcie ze ślubu.
Kombinacją do kłódki była oczywiście… ich rocznica! Charlotte wpisała cyfry, z sukcesem. Kłódka otworzyła się i Charlotte zdjęła ją ze skrzyni. Czuła bicie serca w gardle, gdy ostrożnie zdejmowała wieko z metalowej skrzyni..
W skrzyni znajdował się list. Łzy popłynęły jej po policzkach, gdy zaczęła go czytać. Na papierze było napisane odręcznie przez Paula, co następuje:
Droga Charlotte,
Jeśli to czytasz, to mnie już nie ma. Chociaż zawsze chcę być z tobą, nadejdzie dzień, kiedy jedno z nas będzie musiało opuścić drugie. Może pewnego dnia będę zmuszony wykopać tę skrzynię i nigdy nie przeczytasz tego listu, ale na wypadek, gdybym Cię opuścił, piszę do Ciebie ten list.
W zeszłym tygodniu skonfrontowałeś mnie z faktem, że dość często chodziłem na lunch z blondynką. Obawiałaś się, że mam romans. Chociaż tak nie jest, okłamałem cię. Ta kobieta nie jest ważną klientką.
Ta blondynka jest przedstawicielką naszego banku. Chciałem się upewnić, że jeśli kiedykolwiek będziesz musiał doświadczyć bólu straty, to będzie to jedyny ból, jaki kiedykolwiek będziesz musiał odczuwać. Wiesz, że w zeszłym roku (kiedy to piszę) zmarła moja matka. Zostawiła mi dużą sumę pieniędzy, którą umieściłem w specjalnym sejfie, który będzie przechowywany w naszym banku. Oprócz tej sumy, będę dodawał pieniądze do sejfu co miesiąc, dopóki będę żył.
W skrzyni obok listu znajdziesz klucz. Pokaż ten klucz pracownikowi banku, a on da ci dostęp do sejfu.
Miłość,
Twój Paul
Ręce Charlotte drżały, gdy kończyła czytać list, a łzy spływały jej po policzkach. Przepełniały ją emocje – smutek, ulga, nostalgia, ale przede wszystkim miłość. Ten ostatni prezent od Paula był świadectwem jego oddania i troski o nią, nawet podczas jego nieobecności.
Przytulając list do serca, Charlotte wyszeptała “Dziękuję, kochanie”, mając nadzieję, że jej słowa w jakiś sposób do niego dotrą. Wiedziała wtedy, że pomimo tajemnic i milczenia, to co dzieliła z Paulem było prawdziwe. Ich więź pozostała nierozerwana.
W następnych dniach Charlotte uśmiechała się coraz częściej, gdy pojawiały się szczęśliwe wspomnienia. Pocieszała się ponownym przeczytaniem listu Paula, namacalnego przypomnienia o jego trwałym uczuciu. Słowa listu stały się źródłem ukojenia w chwilach samotności, dając jej poczucie więzi ze zmarłym mężem, które bardzo sobie ceniła.
Charlotte odwiedziła kierownika banku, który odzyskał zawartość sejfu – wystarczającą ilość środków, aby zapewnić Charlotte bezpieczną przyszłość. Ten akt miłości i przezorności był tak charakterystyczny dla Paula. Nawet pod koniec chronił ją i dbał o nią.
Z każdym mijającym sezonem smutek Charlotte stopniowo ustępował. Przekazała część pieniędzy na cele bliskie sercu Paula – pomoc zwierzętom i wspieranie muzeów sztuki. Wybrała się również w wymarzoną podróż, tworząc nowe wspomnienia, choć wciąż nosząc Paula w sercu.
W miarę upływu czasu Charlotte odnalazła spokój i cel, wdzięczna za długie i piękne życie, które dzieliła z Paulem. Jego ostatni dar dał jej nadzieję, bezpieczeństwo i pewność. Zawsze będzie za nim tęsknić, ale wiedziała, że pewnego dnia znów się spotkają. Do tego czasu będzie żyła szczęśliwie, ogrzewana i czuwana przez nieustającą miłość męża.