“Nie ma mowy. Czy to naprawdę ty? Wykrzyknął George, jego głos wstrząsnął ciszą wieczoru. Jego oczy przeleciały po podwórzu, zatrzymując się na znajomej sylwetce stojącej w pobliżu ogrodzenia. Był to Grom – jego cenny ogier – ten sam koń, który zniknął bez śladu osiem długich miesięcy temu.
Przez chwilę George stał w miejscu, nie mogąc pojąć tego, co widzi. Serce waliło mu jak oszalałe, ogarnęło go niedowierzanie. Po tym wszystkim, po tygodniach bezowocnych poszukiwań i nocach wypełnionych wątpliwościami, Grom powrócił. Ale gdy ogarnęła go ulga, coś sprawiło, że George się zatrzymał. Jego uniesienie osłabło, zastąpione przez pełzający niepokój.
“Poczekaj – mruknął do siebie, marszcząc brwi i robiąc niepewny krok do przodu. Coś w tej scenie było nie tak. Thunder stał spokojnie, jego ciało lśniło w gasnącym świetle. Ale tuż za nim, ledwo widoczne w rosnącym zmierzchu, było coś jeszcze. George zamrugał, przyglądając się cieniom.
Jego serce przyspieszyło, ale tym razem nie z radości. Coś czaiło się w mroku, tuż za Gromem. Oddech George’a uwiązł mu w gardle, gdy podszedł bliżej, próbując nadać temu sens. Dźwięk liści chrzęszczących pod jego butami wypełnił ciszę, gdy George posuwał się naprzód, a jego puls przyspieszał z każdym krokiem.
Grzmot pozostawał nieruchomy, nie niepokojony przez to, co znajdowało się za nim. George przełknął ciężko, niepewność gryzła go w żołądku. Co to było? Czy coś sobie wyobrażał? Ale gdy podszedł bliżej, postać pozostała – ciemny kształt, poruszający się tak nieznacznie, obserwujący.
Na skórze George’a pojawił się zimny pot. “Co u licha?” pomyślał, ale nie był w stanie zmusić się do wypowiedzenia tego pytania na głos. Cokolwiek czaiło się za jego cennym ogierem, nie wyglądało przyjaźnie.
Był zimny poranek późną jesienią, kiedy George po raz pierwszy odkrył, że Grom zniknął. Wczesny szron wciąż trzymał się trawy, a mgła leniwie przetaczała się po polach. Idąc tego dnia w stronę stodoły, George spodziewał się usłyszeć znajome skomlenie ukochanego ogiera, ale w stodole panowała śmiertelna cisza.
Gdy dotarł do boksu Thundera, jego serce zamarło. Brama była otwarta, a boks pusty. Panika ogarnęła go, gdy wybiegł na zewnątrz, wołając imię Thundera w rześkie poranne powietrze. Ale nie było żadnej odpowiedzi, żadnego dźwięku poza szumem wiatru wśród drzew.
George szukał wszędzie – w lesie, na wzgórzach, nad brzegiem rzeki. Dni zamieniały się w tygodnie, a Grzmot wciąż się nie pojawiał. Rozwieszał ulotki, dzwonił, a nawet zaoferował nagrodę. Ale w miarę upływu tygodni nadzieja zaczęła słabnąć.
Thunder był dla George’a kimś więcej niż tylko koniem roboczym. Był towarzyszem, zwierzęciem, które rozumiało rzeczy bez słów. Spędzili lata pracując ramię w ramię, orząc pola, zwożąc drewno i jeżdżąc po okolicy. Utrata go była jak utrata kawałka samego siebie.
W miarę jak dni przechodziły w miesiące, życie George’a stało się powolną, bolesną rutyną. Budził się wcześnie, kończył prace, w których kiedyś pomagał mu Grzmot, a potem siadał na werandzie, wpatrując się w puste pola. Farma była teraz cichsza – zbyt cicha.
George starał się żyć dalej, wypełniać dni pracą, ale nic nie było w stanie zmazać smutku, który osiadł nad nim jak chmura. Każdej nocy wędrował do stodoły, mając nadzieję, że Grom będzie na niego czekał. Mijały kolejne pory roku, a Grzmot wciąż znikał.
Ale George nigdy nie przestał mieć nadziei. W głębi duszy, w cichych chwilach przed snem, wciąż wyobrażał sobie Grzmota kłusującego z powrotem przez pole, z grzywą lśniącą w słońcu, jakby nigdy nic się nie stało. Wiedział, że to głupie, ale nic nie mógł na to poradzić. Było coś w tym koniu – coś, co mówiło mu, że Grom nie odszedł na zawsze.
W ciągu kilku miesięcy od zniknięcia Grzmota życie George’a popadło w szarą monotonię. Niegdyś tętniąca życiem farma stała się ponurym miejscem, wypełnionym cichymi odgłosami samotnie wykonywanej pracy. Bez Grzmota nawet najprostsze zadania wydawały się cięższe, wolniejsze. Stodoła wydawała się grobowcem, a każde skrzypnięcie drewnianych belek przypominało o koniu, który kiedyś wypełniał ją życiem.
Każdego dnia George wpatrywał się w puste pola, czekając na coś – cokolwiek – co mogłoby przynieść znak jego utraconego towarzysza. Gdy zima przeszła w wiosnę, nadzieja George’a przygasła niczym blade światło słoneczne przebijające się przez burzowe chmury. Przez ból George starał się odepchnąć od siebie fałszywe nadzieje.
Gdy tygodnie zamieniły się w miesiące, nawet najbardziej niezłomne serca zaczęły słabnąć. Aż pewnego ranka, idąc znajomą ścieżką do stodoły, zatrzymał się tuż przed drzwiami. Stanął tam i po raz pierwszy od miesięcy powiedział na głos: “On nie wróci”
Te słowa były jak ostatni gwóźdź do trumny, ostatnia akceptacja prawdy, której zaprzeczał od dnia zaginięcia Thundera. George usiadł na skraju boksu, jego zniszczone dłonie spoczęły na kolanach, a głowa zwisała nisko, gdy ciężar jego straty osiadł na nim jak całun.
A teraz, gdy George stał w gasnącym świetle wieczoru, wpatrując się w swojego konia – żywego i zdrowego, stojącego przed nim – czuł się jak spełnienie marzeń. Ale jego radość była łagodzona przez to niespokojne uczucie, poczucie, że coś jest nie do końca w porządku.
Podszedł jeszcze krok bliżej, jego oddech zamglił się w chłodnym powietrzu, ale gdy to zrobił, cień za Gromem zdawał się przesuwać, zbliżając się do krawędzi stodoły. Grom wydawał się spokojny, ale George czuł w powietrzu ciężar czegoś innego.
Zatrzymał się kilka stóp od ogiera i powoli przykucnął, próbując zajrzeć w cień. Serce łomotało mu w piersi, a w żołądku zaciskał się supeł. Nie wyobrażał sobie tego – coś tam było. Ale co?
I wtedy, gdy wiatr się wzmógł, szeleszcząc drzewami, George pomyślał, że widzi parę oczu – błyszczących w słabym świetle, nisko nad ziemią, obserwujących go. Powietrze wokół George’a zdawało się gęstnieć, gdy przykucnął bliżej ziemi.
George wytężył wzrok, by dostrzec pogłębiające się cienie. Zamrugał raz, dwa razy, przekonany, że umysł płata mu figle. “To nic takiego”, powtarzał sobie. “To musi być nic” Ale te oczy – błyszczące i stabilne – nigdy się nie zachwiały.
Zimne wieczorne powietrze przylgnęło do skóry George’a, przypominając mu, że to nie był sen. Jego oddech przyspieszył, gdy powoli wstał, cofając się od wejścia do stodoły. W jego wnętrzu kłębiły się sprzeczne emocje – radość z powrotu Grzmota, ale także gryzący strach przed tym, co kryło się w cieniu.
Instynkt kazał mu uciekać, ale coś trzymało go w miejscu. Nie mógł tak po prostu zostawić Grzmota, nie po tym wszystkim, przez co przeszedł. “Spokojnie, chłopcze – mruknął George, jego głos ledwo przekraczał szept. Jego oczy nigdy nie opuszczały zmieniającej się postaci w ciemności. Nie był pewien z kim – lub z czym – rozmawia.
Oddech George’a uwiązł mu w gardle, a serce waliło, gdy wpatrywał się w cienie. W jego głowie kłębiło się tysiąc myśli, z których żadna nie mogła nadać sensu temu, co widział. Te oczy – nisko nad ziemią, jasne i nie mrugające – wpatrywały się w niego, obserwując.
Nie mógł się ruszyć, jego stopy zamarły w miejscu, a po kręgosłupie przebiegł mu dreszcz. Od miesięcy wyobrażał sobie ten moment – Grom wracający do domu, galopujący przez pola, jakby nigdy nic się nie stało. “Ale to”, pomyślał, stając twarzą w twarz z ciemną istotą, “to nie tak miało być”
Grom stał spokojnie, machając ogonem, a jego duże, ciemne oczy odbijały umierające światło wieczoru. George przełknął ciężko, a jego puls zaczął walić mu w uszach. Spodziewał się, że po tak długiej nieobecności Grom będzie niespokojny, a może nawet płochliwy. Ale ogier nie był w najmniejszym stopniu poruszony.
George ponownie spojrzał na ciemny kształt, który unosił się tuż za Gromem. Zacisnął dłoń na grabiach, zimny metal wgryzł się w jego dłoń, gdy stał na swoim miejscu. Postać nie poruszyła się – po prostu pozostała nisko, ledwo widoczna w cieniu.
“Kim ty, u licha, jesteś?” George mruknął pod nosem, jego głos był ledwo słyszalny. Jego uścisk na grabiach rozluźnił się nieznacznie, gdy zrobił mały krok do przodu. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że dzieje się coś dziwnego, ale musiał wiedzieć, co – lub kto – podążał za Thunder do domu.
Powietrze wokół niego było gęste, a bezruch farmy przyciskał go do ziemi. Wiatr ucichł całkowicie, pozostawiając drzewa bez ruchu, jakby cały świat wstrzymał oddech. Oddech George’a wydawał się głośny w tej ciszy, ale nie mógł zmusić się do przerwania spokoju jakimkolwiek nagłym ruchem.
Grzmot parsknął cicho, a spojrzenie George’a wróciło do jego konia. Uszy ogiera wysunęły się do przodu, a jego głowa uniosła się lekko, jakby czegoś nasłuchiwał. George wziął głęboki oddech, uspokajając się. “W porządku, chłopcze – mruknął. “Zobaczmy, kto z tobą wrócił
Ruszył naprzód, jego kroki były powolne i rozważne, a wzrok nie opuszczał cienistej postaci, która zdawała się czaić tuż za jego koniem. Im bardziej się zbliżał, tym bardziej gonił go umysł. “Czy to może być jakiś drapieżnik?” Pomyślał George. “Kojot? Lew górski?”
Ale nic z tego nie miało sensu. Gdyby to było coś niebezpiecznego, Grom by uciekł, prawda? George nigdy nie znał swojego konia, który unikałby walki, ale nigdy też nie widział go tak zupełnie niezaniepokojonego czymś tak bliskim.
Gdy George dotarł do krawędzi cienia stodoły, zatrzymał się. Światło szybko gasło, a kształt za Grzmotem zaczął się formować, ciemna sylwetka na tle gasnącego wieczornego nieba. George zmrużył oczy, próbując dostrzec szczegóły.
A potem postać się poruszyła. Serce George’a zakołatało w piersi, gdy kształt przesunął się i wyszedł na światło dzienne. Chwycił mocniej grabie, przygotowując się na to, co miało się z nich wyłonić. Ale to, co się ukazało, nie było tym, czego się spodziewał.
George zamrugał, a jego umysł z trudem przetwarzał to, co zobaczył. Mała, dziwna istota kroczyła naprzód, obok Grzmota, odsłaniając przed George’em część siebie. Mała istota spojrzała na niego, jej jasne oczy były pełne ciekawości, a w spojrzeniu nie było ani krzty groźby.
George zbliżył się o krok, serce wciąż mu waliło. Ale zanim zdążył się zbliżyć, małe stworzenie znów się poruszyło – tym razem znacznie szybciej. Odskoczyło od Grzmota, znikając w wysokiej trawie, prawie jakby coś wyczuło.
Grom poruszył się nerwowo, łapiąc ziemię. “Grom, zostań! Zawołał George, jego głos był naglący, ale było już za późno. Ogier prychnął i rzucił się w pogoń za stworzeniem, jakby zawarli cichą umowę, że będą biec razem.
“Grom! George krzyknął, panika zalała jego głos. Upuścił grabie i rzucił się do ucieczki, a jego stopy uderzały o ziemię, gdy za nimi gonił. Nie mógł w to uwierzyć – po całym tym czasie, po odzyskaniu Groma, koń znów się wymykał.
Wysoka trawa obijała się o nogi George’a, a każdy krok był trudniejszy od poprzedniego. Oddychał nierówno, chłodne nocne powietrze gryzło go w płuca. W oddali wciąż słyszał odgłos kopyt Grzmota, który grzmiał przez pole, a postać ogiera była ciemną plamą na tle księżycowego krajobrazu.
George przeklął pod nosem, a jego oczy wytężyły się, by śledzić uciekające przed nim kształty. W jego wieku gonienie zwierzęcia – a co dopiero dwóch – przez pola było nie tylko trudne, ale i niebezpieczne.
Jego ciało protestowało przy każdym ruchu, przypominając mu o latach spędzonych na pracy na farmie. Stworzenie było szybkie, przemykało między źdźbłami trawy, a Grom podążał tuż za nim, poruszając się z szybkością i gracją, którą George mógł tylko podziwiać.
“Nie pozwolę ci uciec! Warknął George, pchając się mocniej pomimo protestów swojego ciała. Nogi paliły go z wysiłku, a każdy krok powodował ostry ból w stawach. Jego buty ślizgały się od czasu do czasu na miękkiej ziemi, grożąc upadkiem, ale szedł dalej.
Nic go nie powstrzyma, ani zmęczenie, ani wiek – nie, gdy Grom był tak blisko. Nie zamierzał ponownie stracić swojego cennego ogiera – nie po tym wszystkim, przez co przeszli. Jego ukochany koń był poza zasięgiem.
Pościg zaprowadził ich głębiej w pola, a znajomy krajobraz farmy ustąpił miejsca bardziej nierównemu terenowi. George potknął się na nierównym terenie, ale szybko odzyskał równowagę. Jego wzrok padł na sylwetkę Grzmota, ledwo widoczną w świetle księżyca.
Grzmot galopował teraz, a jego potężne kroki niosły go coraz dalej i dalej. Dziwne stworzenie, wciąż przed nim, prowadziło go gdzieś – George nie wiedział gdzie, ale to nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, by nadążyć i nie pozwolić im zniknąć w nocy.
Gdy dotarli na skraj pola, George’owi zakołatało serce. Teren był tu bardziej nierówny, trawa ustępowała miejsca skałom i krzewom. Jego umysł szalał. Thunder mógł łatwo zrobić sobie krzywdę, jeśli nie będzie ostrożny. George dobrze znał te tereny, ale w ciemności były zdradliwe.
“Grom, stój! George krzyknął zachrypniętym głosem. Ale Grom biegł dalej, stwór prowadził go dalej w noc. Buty George’a poślizgnęły się na kamieniu, przez co upadł na ziemię. Ból przeszył jego kolano, ale zignorował go, podnosząc się na nogi. Nie mógł się zatrzymać. Nie teraz.
Odgłos kopyt Grzmota zanikał, a George poczuł przypływ desperacji. Zmusił nogi do szybszego biegu, adrenalina stępiła ból w kolanie. Każdy krok był męczarnią, ale myśl o ponownej utracie Grzmota była jeszcze gorsza.
Przed nim Grom i jego nowy towarzysz skręcili w lewo, znikając za linią drzew. Serce George’a waliło mu w piersi, gdy dotarł do linii drzew, ledwo widząc przez gęste gałęzie i zarośla. Odgłosy ich ucieczki stawały się coraz cichsze.
“Nie, nie, nie – mruknął George, a w jego głos wkradł się strach. Przedarł się przez gałęzie, szorstka kora ocierała się o jego ramiona, gdy parł naprzód. Nogi miał jak z ołowiu, każdy krok był cięższy od poprzedniego.
Las zdawał się pochłaniać ich w całości, a panika George’a rosła. Noc zamykała się wokół niego, a ciemne kształty drzew górowały nad nim niczym milczące olbrzymy. Nie słyszał już Grzmotu. Tylko sporadyczny szelest liści przypominał mu, że wciąż tam są.
George znów się potknął, wpadając na odsłonięty korzeń i upadł na ziemię. Jego ręce wbiły się w ziemię, a dłonie szczypały od uderzenia. Leżał tam przez chwilę, łapiąc oddech, a jego ciało bolało z wyczerpania. Ale nie mógł przestać. Nie mógł się poddać.
Z wysiłkiem George podniósł się na nogi. Nogi drżały pod nim, ale zmusił je do ruchu. Musiał znaleźć Groma. Musiał sprowadzić go do domu. Nie miało znaczenia, ile jeszcze będzie musiał biec, nie zamierzał wracać do domu sam.
Nocne powietrze było teraz chłodniejsze, temperatura spadała wraz z upływem godzin. George odetchnął ciężko, a serce boleśnie łomotało mu w piersi. Jedynymi dźwiękami był jego własny, ciężki oddech i sporadyczny trzask gałązki pod stopami.
W miarę jak zagłębiał się w las, drzewa wydawały się coraz wyższe, a ich cienie ciemniejsze i groźniejsze. George rozejrzał się, próbując się zorientować, ale wszystko wyglądało tak samo – te same wysokie pnie, te same gęste zarośla, ta sama przytłaczająca cisza.
Serce mu zamarło. Nie miał pojęcia, gdzie jest. Ścieżka, którą podążał, zniknęła, pochłonięta przez gęste leśne zarośla. Kręcił się w kółko, przeszukując ciemność w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu Grzmotu, jakiegokolwiek znajomego punktu orientacyjnego, który mógłby go naprowadzić. Nic. Tylko cicha, niekończąca się przestrzeń drzew.
Panika czepiała się krawędzi umysłu George’a. Czuł, jak wkrada się do środka, zaciska wokół jego klatki piersiowej, grożąc wypchnięciem oddechu z płuc. Musiał zachować spokój. Musiał myśleć. Ale myślał tylko o tym, jak głęboko jest w lesie i jak daleko wydaje się teraz dom.
Grzmot znów zniknął, a wraz z nim stworzenie. George był zupełnie sam. Dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie, gdy dotarła do niego rzeczywistość. Zgubił się. Nie zwracał uwagi, gdy Grom i stwór uciekali, a teraz nie miał pojęcia, dokąd iść. Zimne powietrze gryzło go w skórę, a mokre ubranie nieprzyjemnie przylegało do ciała.
“Grom! – zawołał, jego głos odbił się echem wśród drzew. Odpowiedziała mu cisza. Nawet szelest liści nie odpowiedział na jego krzyk. Puls George’a przyspieszył, gdy las zdawał się zamykać wokół niego. Czy to tylko jego wyobraźnia, czy drzewa były coraz bliżej, tłocząc się wokół niego?
Przeszedł jeszcze kilka kroków, ponownie wołając imię Grzmota, ale jego głos zaczynał pękać z frustracji. Cienie rosły, wydłużając się z każdą mijającą minutą. Noc zdawała się pogłębiać, a jedyne światło pochodziło od bladego skrawka księżyca, próbującego zajrzeć przez gruby baldachim gałęzi powyżej.
George zatrzymał się, pocierając twarz drżącymi dłońmi. Nie mógł panikować. Nie teraz. Musiał pozostać skupiony, musiał zachować ostrość. Ale wyczerpanie ciągnęło go w dół, przytępiając zmysły, utrudniając jasne myślenie.
Spojrzał w górę, mrużąc oczy, by dostrzec ciemne niebo przez gałęzie. Czy to był ten sam skrawek księżyca, który widział wcześniej? Nie potrafił powiedzieć. Każdy kierunek wyglądał tak samo, a teraz, gdy światło zniknęło, las wydawał się jeszcze bardziej bezkresny i bezlitosny.
Jego oddech przyspieszył, teraz wydając z siebie krótkie sapnięcia. Nie mógł sobie pozwolić na zgubienie się. Nie wiedział, jak daleko zawędrował, ani jak głęboko zapuścił się w las, ale było to zbyt daleko od bezpiecznego domu. Czuł to w kościach.
“Grzmot!” spróbował jeszcze raz, tym razem głośniej, ale jego imię wyszło jak zduszony krzyk. Jego głos odbijał się echem w bezruchu, odbijając się od drzew, zanim ucichł. George wytężył słuch, mając nadzieję na jakikolwiek dźwięk, jakąkolwiek odpowiedź. Nic. Cisza była dusząca.
Powietrze było wilgotne i zimne, co utrudniało oddychanie. Jego palce były sztywne z zimna, a kończyny ciężkie ze zmęczenia. Czuł się, jakby poruszał się w zwolnionym tempie, każdy krok był trudniejszy od poprzedniego. Ale nie mógł się zatrzymać. Jeszcze nie teraz. Dopóki nie znajdzie Grzmotu.
Ciemność płatała figle jego oczom. Każdy szelest liści, każdy trzask gałązki sprawiał, że serce podskakiwało mu w piersi. Czy to był Grom? A może coś innego? Umysł George’a szalał, wypełniony obrazami wilków lub czegoś gorszego, czającego się tuż za linią jego wzroku.
Potknął się ponownie, jego stopa zahaczyła o kolejny korzeń. Tym razem nie miał siły, by powstrzymać upadek. Uderzył mocno o ziemię, a wiatr zerwał się z niego, gdy wylądował w plamie wilgotnych liści. Przez chwilę leżał tam, łapiąc oddech, wpatrując się w splątany baldachim gałęzi powyżej.
Jego ciało krzyczało w proteście, gdy podniósł się na kolana. Wszystko go bolało – nogi, ręce, płuca. Był taki zmęczony. Chęć położenia się, poddania się, była niemal przytłaczająca. Ale nie mógł. Jeszcze nie teraz. Grzmot wciąż tam był, a George nie zamierzał wracać do domu bez niego.
“Daj spokój, George – mruknął do siebie, zaciskając zęby z bólu. “Przechodziłeś przez gorsze rzeczy” Ale nawet gdy wypowiedział te słowa, wkradło się zwątpienie. Nigdy wcześniej nie był tak zagubiony, nigdy nie czuł się tak całkowicie odizolowany od wszystkiego, co znajome.
Otarł pot z czoła, a następnie wytarł ręce o spodnie. Zimna wilgoć ziemi przylgnęła do niego, wsiąkając w jego kości. Próbował odzyskać orientację, ale wszystko nadal było dezorientujące, każdy cień zlewał się z kolejnym.
Gdy z trudem podniósł się na nogi, odległy dźwięk przedarł się przez przytłaczającą ciszę. Słaby, znajomy dźwięk – delikatne skomlenie niesione przez wiatr. Serce George’a podskoczyło w piersi. Grzmot! Był blisko. W końcu się nie zgubił!
Dźwięk był słaby, ledwo słyszalny wśród szelestu liści, ale wystarczył, by wzbudzić w George’u przypływ nadziei. Odwrócił się w kierunku, z którego dochodził dźwięk i zaczął iść tak szybko, jak tylko pozwalały mu na to bolące nogi, a serce waliło mu z niecierpliwości.
“Grzmot!” zawołał ponownie, jego głos był teraz mocniejszy. Przedarł się przez zarośla, ignorując gałęzie, które drapały jego skórę i korzenie, które groziły potknięciem. Skupiał się tylko na odgłosie skomlenia Grzmota, coraz głośniejszym z każdym krokiem.
Las zdawał się przerzedzać, gdy George parł naprzód, a drzewa rozstępowały się na tyle, by mógł dostrzec przed sobą znajomy kształt. Oddech uwiązł mu w gardle, gdy sylwetka Grzmota pojawiła się w cieniu, stojąc wysoko i dumnie na małej polanie.
Ulga ogarnęła George’a niczym fala. Podszedł do Grzmota, a jego ręce drżały, gdy wyciągnął je, by dotknąć końskiej grzywy. Grom parsknął cicho, szturchając George’a w ramię, jakby chciał powiedzieć: “Jestem tutaj. Czekałem.”
George opadł na bok Grzmota, jego ciało trzęsło się z wyczerpania i emocji. Znalazł go. Po wszystkim, po całym strachu i niepewności, odnalazł Groma. Wtulił twarz w szyję konia, oddychając nierównymi oddechami.
“Myślałem, że cię straciłem – wyszeptał George, jego głos pękał z ulgi. Grom parsknął ponownie, a jego ciepły oddech był ukojeniem dla zimnego nocnego powietrza. George poklepał go po boku, po czym powoli się wyprostował, adrenalina w końcu zaczęła zanikać.
Grom nie był sam. Małe stworzenie stało obok niego, dysząc lekko i patrząc w stronę George’a. Ale już nie biegło, tylko czekało na niego. Oddech George’a uwiązł mu w gardle, gdy ostrożnie się zbliżył. Jego mięśnie krzyczały w proteście, ale nie dbał o to. Musiał dowiedzieć się, czym było to stworzenie.
Gdy się zbliżył, zobaczył, jak stwór macha ogonem, po czym kłusem ruszył mu na spotkanie. George pochylił się, opierając ręce na kolanach i z trudem łapiąc oddech. “Co robiliście?” George sapał, a jego klatka piersiowa falowała, gdy próbował mówić.
Dziwne i małe stworzenie zbliżyło się do George’a, jego język wysuwał się z ust w radosnym dyszeniu. George zaśmiał się bez tchu, kręcąc głową z niedowierzaniem. “Jesteś tylko małym szczeniakiem. Nieźle mnie nastraszyłeś – mruknął zachrypniętym głosem.
Przez chwilę cała trójka stała na polanie, a napięcie związane z pościgiem powoli zanikało. Wiatr poruszał liśćmi wokół nich, niosąc ze sobą delikatne dźwięki nocy. Serce George’a zaczęło się uspokajać, gdy zdał sobie sprawę z tego, co się właśnie wydarzyło.
Grom nie uciekał przed nim. Prowadził gdzieś George’a. A pies prowadził ich obu. Ale gdzie? I dlaczego? George zmarszczył brwi i wyprostował się, rozglądając się po polanie.
Wydawało się, że nie ma tu nic niezwykłego – tylko drzewa i trawa, takie same jak w każdej innej części farmy. Ale coś szarpało jego umysłem, uczucie, którego nie mógł się pozbyć. Grom miauknął cicho, szturchając nosem ramię George’a.
Pies zaszczekał, jakby ponaglając go, by poszedł za nimi jeszcze raz. George zmarszczył brwi w zakłopotaniu, ale nie mógł zaprzeczyć dziwnemu poczuciu celu w powietrzu. “W porządku – mruknął, ocierając pot z czoła. “Prowadź.” I w ten sposób pościg rozpoczął się na nowo – nie ze strachu czy desperacji, ale z ciekawości i zdumienia.
George podążał za Gromem i psem, którzy zagłębiali się w las, a ich tempo było stałe i pewne, jakby dokładnie wiedzieli, dokąd zmierzają. George nie był pewien, co znajdzie na końcu tej podróży, ale ufał Gromowi – a teraz, jak się wydawało, ufał też psu.
Drzewa stawały się coraz gęstsze, a cienie wydłużały się, gdy światło słoneczne przenikało przez gałęzie. Serce George’a łomotało w piersi, nie z wysiłku, ale z rosnącego oczekiwania. Coś tu było, coś ważnego. Dlaczego Grzmot i pies mieliby prowadzić go tak daleko od farmy?
Utrzymywał stałe tempo, a jego oczy migały między koniem a psem. Pies, mały, ale zdeterminowany, trzymał się blisko Grzmota, od czasu do czasu zerkając na George’a, jakby sprawdzając, czy za nim podąża.
Nagle pies przyspieszył kroku, uciekając przed siebie w zarośla. Grom podążył za nim, kłusując z gracją po nierównym terenie. George zmarszczył brwi w zaniepokojeniu, ale szedł dalej, przedzierając się przez drzewa, aż dotarł do małej polany.
Chwilę zajęło George’owi przetworzenie tego, co zobaczył. Pod nisko zwisającym drzewem leżały malutkie, futrzane szczenięta. Oddech uwiązł mu w gardle. Były skulone razem, skomlały cicho, a gdy George podszedł bliżej, zauważył, że kilka z nich kuleje.
Pies stał opiekuńczo nad szczeniakami, delikatnie liżąc jednego z nich. George przykucnął, a jego serce puchło z empatii. Szczenięta były ranne i właśnie wtedy świadomość tego uderzyła go jak fala. Przez cały ten czas Grom i pies nie tylko biegali dziko; prowadzili go tutaj, do tych szczeniąt, aby je uratować.
“Biedactwa – szepnął George, wyciągając ostrożnie rękę. Szczenięta nie odsunęły się od niego, choć były ostrożne, a ich małe ciałka drżały. Matka psa szturchnęła jednego z nich w stronę George’a, a jej oczy spotkały się z jego oczami w niemym błaganiu. Ufała mu, tak jak Grom ufał jej.
Grom stał cierpliwie, gdy George przykucnął, delikatnie biorąc trzęsące się szczenięta w ramiona, jedno po drugim. Matka przyglądała mu się uważnie, a jej oczy wypełniało ciche zaufanie, które rozgrzewało serce George’a. Trzymała się blisko niego, gdy tulił jej szczenięta, szturchając je delikatnie, by je uspokoić.
Z cichym pomrukiem Grom przejął prowadzenie, zawracając w kierunku ścieżki, którą przyszli. George uśmiechnął się, balansując malutkimi kłębkami sierści w ramionach, podążając za spokojnym tempem Grzmota przez las. Pies kłusował obok niego, jej spojrzenie nigdy nie opuszczało szczeniąt, jakby i ona prowadziła George’a z powrotem do domu.
Droga powrotna wydawała się krótsza, jakby ciężar zmartwień zniknął, a kroki George’a stały się lżejsze. Grom zdawał się doskonale znać drogę, a jego kopyta rytmicznie stukały o ziemię. Blask świateł stodoły w oddali przyniósł spokój zmęczonemu sercu George’a.
Po powrocie do stodoły, George delikatnie położył szczenięta na miękkim posłaniu z siana, które przygotował w pustym boksie. Matka obwąchała miejsce, zanim położyła się obok swoich szczeniąt, a jej oczy wyrażały wdzięczność i ulgę.
George uklęknął obok małej rodziny, przesuwając dłonią po grzbiecie matki. “Będziecie tu bezpieczne – wyszeptał, czując głębokie poczucie zadowolenia, którego nie czuł od miesięcy. Stodoła, niegdyś tak cicha i pusta, teraz tętniła życiem. Szczeniaki wtuliły się w matkę, a ich maleńkie ciałka były ciepłe i spokojne.
W ciągu następnych kilku dni George upewnił się, że psy czują się komfortowo, budując odpowiednie legowisko w stodole i rozkładając jedzenie i wodę. Wyznaczył nawet miejsce, w którym szczenięta mogły się bezpiecznie bawić, gdy rosły.
Każdego ranka George budził się na widok Thundera i psa biegnących razem przez pola, a szczenięta podążały za nimi, potykając się w swojej zabawnej niezdarności. Farma znów ożyła, niegdyś spokojna ziemia wypełniła się radosnymi dźwiękami szczekania, rżenia i okazjonalnych podekscytowanych wrzasków.
George oparł się o ogrodzenie, a na jego ustach zagościł zadowolony uśmiech. Jego niegdyś samotne dni były teraz wypełnione towarzystwem i radością, a jego farma tętniła energią nowego życia. Więź między Grzmotem a psem nie przypominała niczego, co George kiedykolwiek widział, a szczenięta, które z każdym dniem stawały się coraz silniejsze, stały się częścią rodziny.
