Charlotte Davis had nooit gedacht dat een eenvoudig schilderij zulke geheimen kon hebben. Haar man had haar het schilderij lang geleden gegeven, geschilderd met zijn eigen hand. “Kijk beter,” had hij op een van zijn laatste dagen gefluisterd. Ze had gestaard, verbijsterd door zijn cryptische aanwijzing. Wat miste ze in de waas van vervaagde kleuren?
Weken gingen voorbij totdat Charlotte uiteindelijk besloot om het kunstwerk te laten restaureren, in de hoop het mysterie te onthullen waar haar man op zinspeelde. Terwijl het oude vernis werd verwijderd, keek ze angstig toe over de schouder van de restaurateur.
Toen zag ze het. Charlottes hart bonkte toen het besef doordrong. Haar knieën werden slap en ze moest een stoel vastgrijpen om te steunen, haar ogen gefixeerd op het geheim dat nu onthuld werd. Dus dit was wat hij haar al die tijd had willen vertellen? De schok galmde door haar oren. Hoe had ze het niet kunnen weten? Haar man had deze boodschap al die tijd voor haar ogen verborgen gehouden. Charlottes geest duizelde toen ze deze openbaring probeerde te verwerken. Ze had tientallen jaren van hem gehouden, maar nu vroeg ze zich af: had ze hem ooit echt gekend?
Charlotte en Paul Davis waren geliefden op de middelbare school. Paul had altijd gezegd dat zij zijn eerste en enige liefde was. In die begintijd werd elke glimlach en elk geheim gedeeld. Charlotte geloofde dat ze Paul volledig kende – elke gedachte, elke droom, elke angst. Voor haar waren ze niet zomaar twee verliefde mensen; ze waren zielsverwanten, elk een deel van de ander.
Elke overwinning en elk verlies, elk gelukkig en droevig moment beleefden ze samen. Charlotte geloofde dat hun band sterk en onbreekbaar was. Ze dacht dat ze alles van Paul wist, dat er geen geheimen tussen hen bestonden..
Maar Paul had delen van zijn leven voor Charlotte verborgen gehouden. Deze geheimen waren jarenlang in de schaduw gebleven, zo stil en ongehoord als stil gefluister. Charlotte was zo opgaan in hun liefde dat ze deze verborgen kant van Paul niet zag. Of misschien – dacht ze nu – wilde ze die niet zien.
Jaren gingen voorbij voordat Pauls geheimen aan het licht kwamen. Maar toen ze er eindelijk achter kwam, deed het Charlottes geloof in hun perfecte band wankelen. Een schilderij aan hun muur observeerde stilletjes hun zogenaamde ‘perfecte’ relatie, terwijl als ze iets beter keek alle leugens onthuld zouden worden. Maar het zou nog jaren duren voordat deze geheimen aan het licht kwamen.
Paul had in die tijd een baan als zakenman en at vaak buiten de deur. De hele week lunchte hij met zakenpartners en klanten. Charlotte had hier geen problemen mee, ze was het gewend. Wat haar wel van streek maakte, was dat Paul steeds vaker met één persoon leek te gaan lunchen..
Haar man ging al een paar weken lunchen met een mooie blonde vrouw en had niets tegen Charlotte gezegd. Hoe wist ze dat? Een van haar beste vriendinnen werkte in Pauls favoriete restaurant. Niets ontging haar..
Ze besloot hem ermee te confronteren.
Toen Paul op een dag thuiskwam van zijn werk, stond Charlotte daar op hem te wachten. Charlotte sloot haar ogen en dacht terug aan gisteren. Op dat moment, toen ze bij de deur stond, besefte ze dat haar sprookjeshuwelijk even snel kon afbrokkelen als het was opgebloeid.
Het geluid van Pauls sleutel in het slot deed Charlotte uit haar gedachten opschrikken. Ze draaide zich om en zette een neutrale uitdrukking op haar gezicht toen hij binnenstapte.
“We moeten praten,” zei Charlotte zonder tijd te verliezen.
Paul pauzeerde en leek even gespannen. Maar hij maskeerde het snel met een nonchalante toon. “Natuurlijk, laat me eerst even omkleden en dan kunnen we praten.”
Charlotte schudde haar hoofd. “Nee. Nu.” Ze hield haar stem stevig. Ze kon Pauls adamsappel zien wiebelen terwijl hij nerveus slikte. Hoewel zijn uitdrukking neutraal bleef, flikkerden zijn ogen van onbehagen.
“Ik wil dat je me over haar vertelt. De blonde”, zei Charlotte. Ze bestudeerde Pauls gezicht aandachtig, maar tot haar verbazing was de spanning die ze eerder had gezien verdwenen in een enge kalmte. “Oh ja, dat is Blair, ze is een belangrijke klant bij het bedrijf. We lunchen zo nu en dan om ideeën over projecten uit te wisselen”, zei hij terwijl hij met zijn hoofd knikte.
Charlotte zocht zijn gezicht af naar enig teken van bedrog, maar hij leek oprecht. “Ik begrijp het. Judy liet het klinken alsof… nou ja, laat maar. Ik weet zeker dat het niets is.”
Paul glimlachte geruststellend. “Strikt professioneel, dat beloof ik. Maak je geen zorgen.”
Charlotte knikte en wilde hem geloven. Misschien had ze Judy’s roddelkarakter op haar laten inwerken. Ze wist dat ze Paul kon vertrouwen en ze wilde hem op zijn woord geloven. Judy had immers gezegd dat er niets romantisch was aan de maaltijden die de twee samen deelden. Maar toch… bleef er iets knagen. Ze hoopte maar dat haar aanhoudende twijfels slechts ongegronde jaloezie waren en geen gerechtvaardigde intuïtie.
“Oké,” zei Charlotte rustig. “Ik geloof je op je woord.”
Pauls schouders zakten van opluchting. Hij trok haar in een felle, dankbare omhelzing. Over zijn schouder keek Charlotte naar hun trouwfoto op de schoorsteenmantel. Ze bad dat haar vertrouwen in hem niet misplaatst was en negeerde de hardnekkige stem die haar waarschuwde. Het enige wat ze nu nog kon doen, was geloven wat haar man had gezegd. Maar er zat haar nog steeds iets dwars..
Kort daarna was het Valentijnsdag. Charlotte noch Paul hadden ooit veel belangstelling getoond voor deze feestdag. Ze vonden het belangrijker om elke dag liefdevol met elkaar om te gaan en niet slechts één keer per jaar. Charlotte had geen idee dat deze Valentijnsdag anders zou zijn dan de rest.
Toen Paul die dag thuiskwam, was Charlotte geschokt. In zijn handen had hij niet één, niet twee, maar vijf enorme ballonnen in de vorm van een hart. Hij had ook een enorme bos rozen bij zich, die hij aan zijn vrouw gaf. Charlotte wist niet wat ze moest zeggen. Waarom deed hij dit allemaal?
“Sorry dat ik het zo druk heb gehad de laatste tijd, hierdoor heb ik niet genoeg tijd voor je gehad”, legt Paul uit. “Ik hou van je”. Het ging de laatste maanden erg goed op het werk. Dat was goed, maar het leidde ook tot veel stress en vermoeidheid. Hierdoor kon Paul niet de partner zijn die hij wilde zijn.
Charlotte gaf haar man een stevige knuffel en een liefdevolle kus. Ze begreep het volkomen. Ze vond het heerlijk om door Paul verwend te worden. Ze zou het niet erg vinden als hij dit wat vaker deed! Ze zette de rozen in een prachtige glazen vaas op de eettafel.
Maar het boeket en de ballonnen waren niet de enige verrassing..
Paul vroeg Charlotte om zich om te draaien terwijl hij iets uit het schuurtje in de tuin ging halen. Hier bracht hij veel van zijn vrije tijd door. Het was zijn domein, dus Charlotte was er al heel lang niet meer geweest. Ze was meer dan benieuwd welke verrassing haar te wachten stond.
Toen ze zich eindelijk mocht omdraaien, stond Paul in de woonkamer met een prachtig schilderij. Het was een zelfgeschilderd meesterwerk. Op het doek stond een geschilderde versie van hun mooiste trouwfoto. Charlotte wist dat Paul een goede schilder was, maar het feit dat hij dit schilderij zelf had gemaakt… Hij had er duidelijk veel werk en liefde in gestoken.
De jaren verstreken in een waas. Paul en Charlotte waren gelukkig in hun huwelijk. Hun twee zonen groeiden op, gingen het huis uit en stichtten hun eigen gezin. Charlotte was meer dan tevreden met haar rustige leven, ook al gebeurde er nooit echt iets spannends. Eén constante was het eenvoudige schilderij dat Paul voor haar had gemaakt en dat decennium na decennium trots aan de muur van hun woonkamer bleef hangen.
Bijna vijftig jaar lang hing het schilderij in het huis van Paul en Charlotte. Al die jaren had Charlotte er geen idee van dat er een geheim in het schilderij verborgen zat. Maar na al die tijd zou het geheim van het schilderij onthuld worden. Het zou veel verklaren.
Het lot nam echter een wrede wending. Paul werd plotseling ziek en zijn gezondheid ging snel achteruit. Voor ze het wisten, was hij aan bed gekluisterd, niet in staat om op te staan. De dokter bracht een ernstig bezoek en vertelde het bejaarde echtpaar tot zijn spijt dat hij niets meer voor Paul kon doen. Hij had niet veel tijd meer. Hij adviseerde hen om Paul zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. Dit was Charlottes laatste hoop.
Maar in het ziekenhuis werd de situatie er niet beter op. Pauls gezondheid verslechterde en binnen een paar dagen lag hij op de IC. Artsen probeerden van alles, maar niets leek te helpen. Charlotte werd geconfronteerd met de realiteit dat Paul niet lang meer te leven had. Elke dag was een pijnlijke herinnering dat haar levenslange partner aan het wegglijden was. En zou het geheim met hem sterven?
Charlotte wist dat ze het onvermijdelijke niet kon uitstellen – ze moest hun zonen informeren over Pauls kritieke toestand. Elk deel van haar verzet zich ertegen; door het hardop te zeggen zou Charlotte de pijnlijke waarheid onder ogen moeten zien dat Paul misschien niet lang meer bij hen zou zijn. Elk rinkelen van de telefoon voelde als een harde herinnering aan de plotselinge en wrede wending die hun leven had genomen.
“Je moet naar het ziekenhuis komen,” wist Charlotte te zeggen, haar stem een mengeling van verdriet en urgentie. “Je vader… hij heeft misschien niet veel tijd meer.” Er viel een diepe stilte, een wederzijdse erkenning van het gewicht van die woorden en een gedeeld, onuitsprekelijk verdriet.
Ondanks de schok en het verdriet dat hen in hun greep hield, beloofden hun zonen er zo snel mogelijk te zijn. Toen Charlotte de gesprekken beëindigde, was de stilte in de kamer oorverdovend. Het gepiep van de machines die Pauls vitale functies bewaakten, leek de ernst van de situatie te benadrukken.
Het was een emotionele dag. Charlotte en haar twee zonen hielden zielsveel van Paul. Ze hadden jaren van geluk samen beleefd, maar nu werden die momenten bedreigd door een naderend einde. Ze wisten niet dat Paul een geheim had, een mysterie dat verweven was met een schilderij dat hij tientallen jaren eerder aan Charlotte had gegeven..
Charlotte hield tot het laatst toe de hand van haar man vast. Ze haatte het om de liefde van haar leven te zien lijden, dus het was een opluchting voor hen beiden toen het lijden eindigde. Maar toch hoopte iets in haar dat ze hem op deze aarde kon houden.
Ze keek neer op het rimpelige gezicht van haar liefhebbende man en zag dat hij moeite had om woorden te vormen. Ze leunde dicht tegen haar aan, zijn adem werd steeds zwakker. “Mijn…liefste…” Pauls stem was nauwelijks een fluistering. “Het…spijt me.” Charlotte schudde vurig haar hoofd. Waar had hij het over? Waar had hij spijt van?
Paul draaide zijn hoofd langzaam om in haar ogen. “Ik…had het je moeten vertellen…” kraste hij. Charlottes wenkbrauwen bogen zich in verwarring en bezorgdheid. “Wat verteld?”
Hij trok een grimas, alsof het geheim hem evenveel pijn deed als de ziekte die zijn lichaam teisterde. “Ik wilde… je geen pijn doen… je niet verliezen…”
Charlottes polsslag versnelde, zelfs toen ze geruststellend over zijn wang streelde. “Ik ben hier. Ik ga nergens heen,” suste ze, een belofte die ze van plan was na te komen. Pauls ogen glinsterden van opluchting en spijt. “Mijn liefste… vergeef me…”.
Charlotte legde hem het zwijgen op door haar lippen teder op zijn gerimpelde voorhoofd te drukken, een woordeloze absolutie. Als dit zijn laatste momenten zouden zijn, wilde ze dat hij deze wereld in vrede zou verlaten, wetend dat er absoluut van hem gehouden werd. Maar Paul hield vol: “Ik heb een geheim voor je bewaard”.
Charlotte duizelde toen Pauls cryptische woorden tot haar doordrongen. En dan te bedenken dat de man van wie ze hield en die ze vertrouwde, na een heel leven samen iets voor haar verborgen had gehouden. Ze zocht zijn gezicht, haar ogen wijd open van ongeloof. “Een geheim… al die tijd?” fluisterde ze. Paul knikte zwakjes en huiverde van de inspanning. “Het schilderij…” mompelde hij. “Kijk beter…”
Charlottes gedachten dwaalden af naar de trouwfoto die hij zo lang geleden voor haar had geschilderd en die nog steeds in hun huis hing. Wat had ze gemist? Ze keek Paul weer aan, maar voordat ze verder kon gaan, vielen Pauls ogen langzaam dicht terwijl hij een laatste trillende adem uitademde. De hartmonitor vlakte af met een vreselijke finaliteit.
Charlotte bevroor, verbijsterd. Haar man was zomaar verdwenen, haar alleen achterlatend met meer vragen dan antwoorden. Haar schok maakte langzaam plaats voor een sudderende vastberadenheid terwijl ze een kus drukte op Pauls levenloze voorhoofd. Ze moest de waarheid weten.
Eenmaal thuis, met de tranen nog in haar ogen, haalde Charlotte het schilderij van de muur. Teder veegde ze het stof weg dat zich in de loop der jaren op de vergulde lijst had verzameld. Ze draaide het om en onderzocht elke centimeter, op zoek naar het geheim dat Paul haar dringend wilde laten ontdekken. Maar het oude doek onthulde niets bijzonders voor haar ongeschoolde oog.
Toch weerklonk de stervende smeekbede van haar man in haar gedachten. Charlotte besloot dieper te graven, wat er ook voor nodig was. Ze belde het plaatselijke museum en vertelde over haar benarde situatie aan een kunsthistoricus die zo vriendelijk was zijn expertise aan te bieden. Al snel kwam hij het schilderij ophalen, ontroerd door Charlottes verhaal. Hoewel het amateurkunstwerk geen historisch meesterwerk was, kon de historicus dit merkwaardige mysterie niet weerstaan. Hij zou al zijn technische vaardigheden en kennis, die gewoonlijk zijn voorbehouden aan onbetaalbare stukken, inzetten om de lang verborgen geheimen ervan te ontsluieren.
Ze besloot de hulp in te roepen van een kunsthistoricus van het plaatselijke museum. Nadat ze de man haar verhaal had verteld, kwam hij onmiddellijk het schilderij ophalen voor verder onderzoek. Uit de goedheid van zijn hart besluit de kunsthistoricus zijn kneepjes van het vak te gebruiken voor een schilderij dat hij als hobby heeft gemaakt in plaats van voor één keer voor echt historische kunstwerken.
De weken die volgen zijn extreem zwaar voor Charlotte. Ze rouwt om het verlies van haar man en moet tegelijkertijd wachten op een telefoontje van het museum. Om de tijd te doden maakte ze veel wandelingen en bezocht ze haar kinderen vaak. Ze kijkt melancholisch terug op het mooie huwelijk dat ze had.
Maar toch blijft het geheim van het schilderij haar bezighouden. Wat kan haar man al die jaren voor haar verborgen hebben gehouden? En waarom heeft hij het haar niet verteld toen hij nog leefde? Was het iets waar hij zich voor schaamde?”.
Dan gaat eindelijk de telefoon..
De historicus had eindelijk het geheim van het schilderij onthuld. Charlotte haastte zich naar haar auto, haar hart ging tekeer van verwachting. Bij aankomst in het museum werden haar ogen groot van ontzag. De kunsthistoricus begeleidde haar langs de werken van grootmeesters en leidde haar naar de onthulling van het schilderij van haar geliefde Paul. Welk geheim had er al die jaren in verborgen gezeten?
De historicus leidde Charlotte naar een privé-restauratiekamer. Het schilderij van haar man was prominent tentoongesteld, verlicht door warme spots. Er omheen lag een reeks vreemde instrumenten en chemische oplossingen – het geheimzinnige gereedschap van een kunsthistoricus.
Charlotte keek verwonderd naar de georganiseerde chaos. En dan te bedenken dat er zoveel zorg en expertise was besteed aan het analyseren van haar nederige schilderij, allemaal vanwege het mysterie van een stervende man. Ze voelde een golf van dankbaarheid voor de vrijgevigheid van deze vreemdeling.
De historicus glimlachte vriendelijk om haar ontzag. Toen, met een glinstering in zijn ogen, stapte hij opzij om te onthullen wat zijn inspanningen aan het licht hadden gebracht. Hij schraapte zijn keel en vertelde haar dat hij het geheim had gevonden. Het zat al die tijd verborgen onder de verflaag. Volgens de expert heeft Paul vijftig jaar geleden iets verborgen door eroverheen te schilderen.
Hij zegt dat er maar één manier is om het geheim te ontdekken: de verf eraf halen. De expert stelt Charlotte gerust: hij heeft kunnen ontdekken waar het geheim in het schilderij zit. Ze hoeft er maar een klein hoekje af te schrapen. Hij geeft haar een verfspatel om het eraf te schrapen. Aan haar de eer.
Met trillende vingers schraapt Charlotte voorzichtig de verf eraf. Wat ze daarna zag, was echter ongelooflijk…
Onder de verf, op het doek zelf, stond iets geschreven in het handschrift van haar geliefde. Het was echter geen liefdesbrief, bekentenis of andere tekst. Er waren cijfers op het doek gekrabbeld. Charlotte keek verbaasd naar de kunsthistoricus, die nu ook voorovergebogen stond om te zien wat er stond.
“Zijn dat… coördinaten?” vraagt de expert. Charlotte kijkt nog eens goed. Het lijken inderdaad coördinaten! Maar waarom zou haar man coördinaten onder een schilderij wegmoffelen? Voor zover zij weet, was hij nooit zo geïnteresseerd in kaarten, navigatie of het vinden van paden..
Charlotte neemt het schilderij mee naar huis en besluit dit mysterie van boven tot onder te onderzoeken.
Met behulp van het internet ontdekt Charlotte dat de coördinaten leiden naar een plek in een park dicht bij haar huis. Ze besluit erheen te gaan en neemt voor de zekerheid een schep mee. Ze maakt vaak wandelingen in dit park en heeft nog nooit iets vreemds opgemerkt, dus het moet iets zijn dat onzichtbaar is voor het blote oog.
Voor de zekerheid legt Charlotte een briefje op tafel om uit te leggen waar ze heen gaat en wat ze daar doet. Je weet maar nooit waar je aan begint als je besluit je weg te zoeken naar coördinaten die 50 jaar geleden verborgen waren onder een laag verf..
Op weg naar het park slaat Charlottes verbeelding op hol. Wat zou ze vinden op de plek waar de coördinaten, verborgen onder een laag verf, naartoe leidden? Waarom had hij niets tegen haar gezegd toen hij nog leefde? Had hij een duister geheim?
Of had het iets te maken met de blonde vrouw waar ze al die jaren geleden zo jaloers op was geweest? Ze had al jaren niet meer aan die vrouw gedacht, maar nu ze op weg was om het mysterie op te lossen, kwam ze terug in haar gedachten.
Ze zou snel te weten komen wat haar man geheim had gehouden..
Eenmaal op de locatie aangekomen, controleerde Charlotte de coördinaten nog een keer. Dit was de plek. Ze zag niets vreemds om zich heen. Groen gras, hier en daar eikels, een vergeten hoopje hondenpoep… typische dingen die je in het park vindt.
Onder een grote eik legde Charlotte de schep in het gras. Ondanks haar leeftijd was ze nog behoorlijk fit, dus een beetje lichamelijke arbeid zou haar niet afschrikken. Gelukkig was er niemand anders in het park… ze zou zeker rare blikken hebben gekregen.
Ongeveer een halve meter lager stuit Charlotte op iets hards.
Charlotte graaft om het harde voorwerp heen. Langzaam ziet ze de contouren van een rode metalen kist. De kist is ontzettend zwaar, dus het kost Charlotte behoorlijk wat energie om hem eruit te trekken. Een willekeurige vreemdeling komt haar helpen, gelukkig zonder al te veel vragen te stellen.
Ze probeert de kist te openen, maar tevergeefs. Er zit een hangslot op waardoor het onmogelijk is om de kist te openen. Het hangslot lijkt te openen met een combinatie van vier cijfers. Maar wat zijn de juiste vier getallen? Het mysterie was nog niet voorbij… Paul had het haar niet makkelijk gemaakt.
Dan bedenkt ze iets..
Charlotte realiseert zich dat ze blijkbaar de code kent om het hangslot te openen. Ze had de kist gevonden na het volgen van de coördinaten die verborgen waren onder een laag verf. De verf maakte deel uit van een schilderij dat Paul had gemaakt, een reconstructie van hun favoriete foto van hun huwelijk.
De combinatie van het hangslot was natuurlijk… hun trouwdag! Charlotte toetst de cijfers in, met succes. Het slot ging open en Charlotte nam het van de kist. Ze voelde haar hartslag in haar keel terwijl ze voorzichtig het deksel van de metalen kist haalde..
In de kist zat een brief. Tranen gleden over haar wangen toen ze hem begon te lezen. Op het papier stond, in Pauls handschrift, het volgende:
Lieve Charlotte,
Als je dit leest, ben ik er al niet meer. Hoewel ik altijd bij je wil zijn, komt er een dag dat een van ons de ander moet verlaten. Misschien word ik ooit gedwongen om deze kist op te graven en zul je deze brief nooit lezen, maar voor het geval dat ik je verlaat, schrijf ik je deze brief.
Vorige week confronteerde je me met het feit dat ik vrij vaak met een blonde vrouw ging lunchen. Je was bang dat ik een affaire had. Hoewel dit niet het geval is, heb ik wel tegen u gelogen. Deze vrouw is geen belangrijke klant.
Deze blonde vrouw is een vertegenwoordiger bij onze bank. Ik wilde er zeker van zijn dat als je ooit de pijn van het verlies moet ervaren, dit de enige pijn is die je ooit nog zult hebben. Je weet dat vorig jaar (terwijl ik dit schrijf) mijn moeder is overleden. Ze heeft me een grote som geld nagelaten die ik in een speciale kluis bij onze bank heb gelegd. Bovenop dit bedrag zal ik, zolang ik leef, elke maand geld toevoegen aan de kluis.
In deze kist vind je naast de brief een sleutel. Laat deze sleutel aan een medewerker van de bank zien en hij geeft je toegang tot de kluis.
Liefs,
Jouw Paul
Charlottes handen trilden toen ze de brief voorlas, de tranen stroomden over haar wangen. Ze werd overspoeld door emoties – verdriet, opluchting, nostalgie, maar vooral liefde. Dit laatste geschenk van Paul was een bewijs van zijn toewijding en zorg voor haar, zelfs tijdens zijn afwezigheid.
Charlotte hield de brief tegen haar hart en fluisterde “Dank je, liefste” in de wind, hopend dat haar woorden hem op de een of andere manier zouden bereiken. Toen wist ze dat, ondanks de geheimen en stiltes, wat zij en Paul hadden gedeeld echt was. Hun band bleef ongebroken.
In de dagen die volgden, glimlachte Charlotte steeds vaker als gelukkige herinneringen bovenkwamen. Ze troostte zich met het herlezen van Pauls brief, een tastbare herinnering aan zijn blijvende genegenheid. De woorden in de brief werden een bron van troost tijdens haar momenten van eenzaamheid en gaven haar een gevoel van verbondenheid met haar overleden echtgenoot dat ze zo koesterde.
Charlotte bezocht de bankmanager, die de inhoud van de kluis terughaalde – genoeg geld om Charlottes toekomst veilig te stellen. Deze daad van liefde en vooruitziendheid was zo kenmerkend voor Paul. Zelfs op het einde had hij haar beschermd en voor haar gezorgd.
Met elk seizoen dat voorbijging, verdween Charlottes verdriet geleidelijk. Ze doneerde een deel van het geld aan doelen die Paul na aan het hart lagen – het helpen van dieren en het ondersteunen van kunstmusea. Ze ondernam ook een lang gedroomde reis en maakte nieuwe herinneringen, hoewel ze Paul nog steeds in haar hart droeg.
Naarmate de tijd verstreek, vond Charlotte vrede en een doel, dankbaar voor het lange en mooie leven dat zij en Paul hadden gedeeld. Zijn laatste geschenk had haar hoop, veiligheid en geruststelling gegeven. Ze zou hem altijd missen, maar wist dat ze op een dag herenigd zouden worden. Tot die tijd zou ze gelukkig verder leven, verwarmd en bewaakt door de blijvende liefde van haar man.