“Nee, nee, nee, nee! Dit kan niet!” Riep George uit, zijn stem dwars door de serene ochtendstilte heen. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij de aanblik voor zich zag. Zijn prachtige viervoeter, die al acht maanden vermist was, stond recht voor hem!
Hij had nooit verwacht dat hij met Luna zou worden herenigd. Met elke maand die voorbijging en geen teken van zijn geliefde hond, had hij langzaam alle hoop verloren. Maar daar stond ze, een paar meter van de schuur, alsof er niets was gebeurd.
Terwijl George zich haastte om herenigd te worden met zijn hond, deed iets hem abrupt stoppen. “Wacht even…” zei hij luid en fluisterde toen zachtjes: “Zou het kunnen?” Voorzichtig zette hij een paar stappen dichterbij. “Zie ik echt wat ik denk te zien?” Hij sjokte naar Luna toe, zijn stappen langzaam en weloverwogen om haar niet af te schrikken. Loena keek naar hem op en opeens wist hij het zeker. “Wat in hemelsnaam!” Riep George, zijn gezicht werd bleek. Hij wist niet dat het geluk om Loena weer te zien overschaduwd zou worden door een duistere ontdekking.
Het was inderdaad Luna die voor hem stond. Even dacht hij dat het een luchtspiegeling was, een hallucinatie. De pijn om het mis te hebben zou George nog meer pijn doen. Hij kon zich de dag van de verdwijning van Luna nog goed herinneren.
Het was een mooie dinsdagochtend en George was bezig geweest met de boerderij om onkruid te verzamelen om het vee later te voeren. Met precieze slagen zwaaide hij met zijn sikkel en verzamelde zo vers gras en onkruid voor zijn koeien. Gewoonlijk ging Luna met hem mee, maar sinds de deur van de boerderij twee weken geleden was losgeraakt, besteedde Luna de meeste tijd aan het verzorgen van het vee, zodat ze niet uit hun omheining zouden lopen.
George was de hele ochtend bezig geweest met het verzorgen van zijn gewassen, met zorg en precisie die voortkwamen uit jarenlange ervaring. De zon baadde de boerderij in warm, goudkleurig licht, een scherp contrast met het afschuwelijke tafereel dat zich nu zou ontvouwen.
Zodra George klaar was met het verzamelen van balen gras en onkruid, liep hij naar de schuur om het hooi voor zijn koeien op te slaan. Hij zwoegde al sinds de ochtend in de zon en keek ernaar uit om zijn avond door te brengen met het lezen van een boek in zijn hangmat onder het genot van een gekoeld biertje.
Met een vrolijk deuntje in zijn hoofd, een melodie van een liedje dat hij eerder op de radio had gehoord, stapelde George de balen hooi netjes op in de hoek van de schuur. Zijn rug was doordrenkt met zweet toen een vreemd gevoel van onbehagen aan hem knaagde.
Hij had Luna’s geblaf al een tijdje niet gehoord. Hoewel Luna een lieve en zachtaardige hond was, was ze allesbehalve stil. Bezorgd over de ongewone stilte besloot hij een snelle wandeling naar de weilanden te maken om bij haar te kijken.
Terwijl hij over de oude onverharde weg liep, nam George de levendige beelden en geluiden van de zomer in zich op – vogels die vrolijk tsjilpten, bijen die rondzoemden, libellen die overvlogen en het zachte geritsel van bomen in de zachte bries. De rustige schoonheid van de zomer stond in schril contrast met het afschuwelijke tafereel dat zich nu zou gaan afspelen.
George liep fluitend in de richting van de weilanden, hij stond te popelen om Luna te zien en met haar te spelen. Luna was George’s meest geliefde viervoeter. Hoewel George zielsveel van al zijn dieren hield, had hij een speciaal plekje voor zijn oude metgezel en vertrouwde beste vriend.
Alleen al de gedachte aan Luna kon George in een oogwenk opvrolijken, ongeacht zijn stemming. Ze maakte al deel uit van George’s leven sinds hij als 19-jarige jongen op de boerderij van zijn vader werkte. Haar speelse capriolen en trouwe gezelschap hadden George door vele ups en downs van het leven geloodst.
Maar deze ochtend had het tegenovergestelde effect. Toen hij de wei naderde, kwam het vrolijke gefluit van George abrupt tot stilstand. Hij keek vol ongeloof naar het tafereel voor hem. De rustige ochtend leek plotseling gevuld met een onheilspellende spanning, waardoor hij het gevoel kreeg dat er iets vreselijk mis was.
Hij kon Luna nergens zien! George’s hart bonsde terwijl hij de wei afspeurde. Het gebruikelijke drukke tafereel van Luna die aan het spelen was en de koeien aan het hoeden, was griezelig stil. Hij probeerde zijn hart te kalmeren en riep verwoed Luna’s naam.
Zijn stem weerklonk in de leegte, maar er kwam geen reactie. Hij kon Luna nergens horen of zien! Met een knoop in zijn maag haastte hij zich naar het huis, hopend dat Luna moe was geworden en hij haar daar vredig rustend op haar plekje zou vinden.
Toen hij het huis binnenging, riep hij opnieuw Loena’s naam. Maar het enige wat hij vond was een lege plek waar Loena normaal rustte. Haar afwezigheid had de vrolijke boerderij veranderd in een plek vol zorgen. Het huis was onbewoond en er was geen teken van Luna.
George weigerde op te geven en ging op weg naar het veld waar Luna graag ronddwaalde. Hij speurde elke centimeter af, hoog en laag, het landschap aftastend op zoek naar een teken van zijn geliefde hond. Maar ook daar was Luna niet! Wat was er aan de hand?
Terwijl de zon onderging en de boerderij in roze en oranje tinten baadde, stond George alleen in het lege veld. Een gevoel van verlies en bezorgdheid overspoelde hem. Zijn geliefde Luna was verdwenen en liet niets anders achter dan vragen en een boerderij die plotseling een stuk leger aanvoelde.
Luna was niet zomaar een hond voor George; ze was zijn trouwe metgezel en vertrouweling. Vanaf het moment dat hij haar als zwerfpup vond, was hun band onmiddellijk en onbreekbaar. Luna had een unieke manier om vreugde en rust in het leven van George te brengen.
Luna volgde hem overal, haar loyaliteit was onwrikbaar. Haar speelse capriolen en beschermende aard maakten haar een onvervangbaar onderdeel van George’s dagelijkse routine. Elke ochtend vergezelde Luna hem op zijn ronde om het vee te hoeden en ervoor te zorgen dat alles in orde was.
Haar aanwezigheid veranderde alledaagse taken in momenten van gedeeld geluk. George vond vaak troost in een gesprek met Luna. Hij deelde zijn gedachten en zorgen met haar, wetende dat ze er altijd was om naar hem te luisteren. Het verlies van Luna was meer dan het verlies van een huisdier; het was het verlies van een deel van hemzelf.
De leegte die haar afwezigheid achterliet was groot en de gedachte dat Luna iets vreselijks zou overkomen was ondraaglijk voor George. Wat als er een roofdier was binnengedrongen en Luna had laten schrikken? Wat als ze het dier had weggejaagd, maar gewond of verdwaald was geraakt?
De eindeloze mogelijkheden van wat haar had kunnen overkomen raasden door George’s hoofd. Hij besteedde de rest van de dag aan het zoeken naar haar, liet al zijn taken en klusjes los en richtte al zijn aandacht op het vinden van Luna.
Hij sjokte door de velden en riep Luna’s naam. Hij controleerde alle hoeken en gaten van de boerderij in de hoop Luna ergens te vinden. Maar toen de maan hoog aan de hemel stond, was er nog steeds geen teken van haar.
Zittend op de veranda toen de duisternis viel, speelde George de gebeurtenissen van de dag na in zijn hoofd en probeerde hij erachter te komen wat er gebeurd kon zijn. Gevoelens van verlies, verdriet en frustratie overspoelden hem. Uitgeput en verlaten trok hij zich terug in zijn kamer voor de nacht. Maar de slaap bleef uit terwijl hij woelde en draaide, denkend aan Luna die ergens in het donker verdwaald en alleen was.
De volgende dag stond George bij zonsopgang op om zijn zoektocht naar Luna te hervatten. Hij zocht van zonsopgang tot zonsondergang en bezocht elke plek waar Luna graag was – de velden waar ze met vlinders speelde, de vijver waar ze graag in zwom, de schaduwrijke boom waar ze uitrustte. Maar ze was nergens te bekennen.
George wilde niet opgeven en besloot de hele stad te betrekken bij de zoektocht naar zijn vermiste hond. Hij maakte posters met foto’s van Luna en plakte ze overal op, van de supermarkt tot het postkantoor, op lantaarnpalen en zelfs in wasserettes.
Hij vroeg aan iedereen die hij tegenkwam of ze Luna hadden gezien, maar niemand had haar gezien. Dagen werden weken, maar nog steeds was er geen teken van Luna’s terugkeer. De stad hing vol met posters van Luna, een constante herinnering aan haar afwezigheid.
Ondanks dat de kansen steeds groter werden, zette George zijn zoektocht voort. Hij was niet van plan om zijn beste vriendin op te geven. Hij bleef zoeken, riep Luna’s naam en bad elke dag voor haar veilige terugkeer. Elke ochtend hervatte hij zijn zoektocht met nieuwe vastberadenheid. Elke avond keerde hij uitgeput maar vastberaden terug naar huis en beloofde hij de volgende dag weer verder te zoeken.
Toen de weken maanden werden, begon George’s hoop te tanen. Zijn hart zakte naar beneden met elke dag die voorbij ging zonder Luna. De eens zo levendige vonk in zijn ogen werd dof naarmate de tijd verstreek. De natuur ging door met haar ritme, de seizoenen veranderden en het leven ging verder, onbewust van George’s diepe verdriet.
Naarmate de dagen verstreken, kon George geen motivatie meer vinden om door te gaan met zijn klusjes. Elke keer als hij de lege weide zag, veroorzaakte dat een nieuwe golf van angst. De eens zo levendige boerderij leek samen met George’s afnemende hoop te verdorren.
Tijdens zijn pauzes bleef George vaak in de wei staan, in de verwachting dat Luna achter een heuvel vandaan zou komen, alsof er niets gebeurd was. Telkens als hij een hond hoorde blaffen, rende hij op de stem af in de hoop dat het Luna was. Maar de weilanden bleven leeg.
George begon te vermijden om naar de weiden te gaan of naar Luna’s slaapplek op de veranda te kijken. In plaats daarvan werkte hij aan de afgelegen delen van de boerderij en probeerde zichzelf te verliezen in zijn klusjes. Afgeleid als hij was, liet hij vaak de schuurdeur open of vergat hij zijn gereedschap.
Terwijl de kou van de herfst over de stad kroop, legde George zich erbij neer dat Luna waarschijnlijk voor altijd verdwenen was, hoewel hij nog steeds met vragen zat. Wat kon er die dag gebeurd zijn? Hoe kon een slimme hond als Luna in het niets verdwijnen?
George probeerde zich te concentreren op de zorg voor zijn andere boerderijdieren, die nog steeds op hem vertrouwden voor hun welzijn. Maar hij voelde de afwezigheid van Luna’s vrolijke aanwezigheid terwijl hij zijn klusjes deed.
Gedachten aan Luna leken nooit ver weg van George’s geest. Hij vroeg zich constant af waar ze was, of ze in orde was, of dat ze ergens bang en eenzaam was. De ergste gedachte was of ze nog wel leefde.
George voelde zich altijd schuldig als hij aan haar dacht. Hij vroeg zich vaak af wat hij die dag anders had kunnen doen. Als hij de deur van de boerderij eerder had beveiligd of Luna iets eerder had gecontroleerd, dan zou zijn lieve harige vriendinnetje misschien nog steeds bij hem zijn, naast hem in bed.
De winter bedekte de boerderij met een witte deken van sneeuw die alle overblijfselen van de gebeurtenissen van de vorige zomer verborg. Terwijl George zich een weg baande door de schuur en op koude ochtenden de dieren verzorgde, dwaalden zijn gedachten af naar Luna en vroeg hij zich af of ze het warm had, waar ze ook was. Hij stelde zich voor hoe ze het goed had op een afgelegen weide, zonder te beseffen hoe erg hij haar miste.
Terwijl de seizoenen veranderden en het leven doorging, probeerde ook George verder te gaan met zijn werk op de boerderij en probeerde hij de gedachten aan Luna in zijn achterhoofd te houden. Hij leerde zich te concentreren op zijn werk op de boerderij en gaf al zijn aandacht aan zijn vee en andere boerderijdieren, dankbaar voor de vreugde en het doel dat ze hem gaven.
Totdat George acht maanden later wakker werd met het gefluister van de lente – het zachte geluid van smeltend ijs buiten zijn raam en de warme zon die over de boerderij scheen. Toen George naar buiten waagde om de frisse lentebries in te ademen, bevroor hij in zijn spoor bij wat hij voor zich zag.
Zou het dat zijn? Vanuit de verte zag George een bekende figuur de weideheuvel oplopen in de richting van de boerderij. De tred, het geluid, het zachte kwispelen van de staart… het leek allemaal op die van Luna. George’s gedachten tolden van ongeloof. Kon het zijn dat Luna was teruggekeerd? Na al die tijd?
Toen de figuur dichterbij kwam, veranderde George’s scepsis in hoop. Voorzichtig kroop hij dichter naar de figuur toe, takken krakend onder zijn voeten, bang dat elke plotselinge beweging haar net zo snel zou doen verdwijnen als ze was verschenen.
“Luna,” riep hij voorzichtig. Hij kroop dichter naar de donkere gestalte toe en zag de bekende gespitste oren. Dit was vast en zeker Luna. Geen enkele andere hond zou op die roep gereageerd hebben. Maar toen hij dichter bij haar kwam, schrok hij opnieuw.
In plaats van naar hem toe te komen en hem te omhelzen, zoals George had verwacht, trok Luna haar oren naar achteren. In plaats van de lieve, zachtaardige hond die hij altijd had gekend, was het wezen dat voor hem stond geagiteerd en op zijn hoede.
Verbijsterd door haar vreemde gedrag zette hij een voorzichtige stap naar voren. “Het is goed, meisje! Ik ben het maar!” Maar Luna deinsde verder achteruit en liet haar hoofd in een agressieve houding zakken. George zag tot zijn schrik dat ze klaar stond om aan te vallen als hij dichterbij kwam.
“Rustig maar, meisje,” kirde George, terwijl hij langzaam dichter bij Luna kwam. Hij was in verwarring. Wat was er met zijn lieve, zachtaardige meisje gebeurd? Hij scande haar op verwondingen en keek of ze in orde was.
Ze zag er gezond en doorvoed uit. Maar waarom deed ze zo vreemd? Ze begroette hem niet op een warme, liefdevolle manier zoals ze gewend was. Was er iets mis? Herkende ze hem niet? Of was er iets anders aan de hand?
Loena’s houding was anders, haar houding gespannen en op haar hoede. “Wat is er aan de hand, lieverd?” Zei George met zachte stem, terwijl hij haar probeerde te kalmeren met een slaapliedje dat hij altijd voor haar zong voordat ze ging slapen. Maar het hielp niet; Luna liet hem niet dichterbij komen.
Ondanks zijn eerste schok, overspoelde een overweldigend gevoel van opluchting en geluk hem. Loena leefde! Het ging goed met haar! George’s hart zwol op met een vreugde die hij in maanden niet had gevoeld. Maar al snel nam een werveling van vragen zijn geest over. Waarom deed ze zo?
Langzaam zette hij een paar stappen vooruit, de bladeren knisperden onder zijn voeten. Toen zag George iets wat zijn bloed deed stollen. Zijn gezicht werd bleek en een misselijkmakend gevoel overspoelde hem. “Hoe is dat mogelijk?” fluisterde hij.
George wist dat het gevaarlijk was, maar hij besloot een paar voorzichtige stappen dichterbij te zetten. Hij moest zeker weten wat hij had gezien. Terwijl hij zich voorzichtig een weg baande naar Luna, zag hij een dramatische verandering in zijn gewoonlijk kalme en zachtaardige hond. Luna vertoonde tekenen van beschermingsdrang, haar lichaam stond in een hoek die een schild vormde over een bepaalde plek aan haar zijde.
Luna was veranderd; ze was niet meer de zachte, kalme hond die George kende en waar hij van hield. Haar ogen stonden strak en vastberaden, haar oren waren naar achteren getrokken en haar lichaam was stijf. Ze leek stoer op een manier die George nog nooit eerder had gezien. Het was duidelijk dat ze klaar was om met hem te vechten als dat nodig was. George vond het zowel verwarrend als beangstigend.
Toen hij dichterbij kwam, vulde een vreemd, zwak geluid het stille veld. Het was een nieuw geluid dat kwam van de plek die Luna goed in de gaten hield. Dit vreemde geluid maakte het mysterie groter. Het maakte hem nieuwsgieriger en een stuk ongeruster.
George liep vooruit, bladeren knisperend onder zijn laarzen. Loena volgde elke beweging van George, haar houding onwrikbaar. Het vreemde geluid werd luider, nu afgewisseld met vaag, hoog geblaat. George fronste zijn wenkbrauwen in verwarring. Zou het… een baby kunnen zijn? Maar dat zou onmogelijk zijn, Luna was tenslotte gecastreerd.
Met bonzend hart kroop George dicht genoeg bij Luna om over haar rug te gluren. Daar, beschermend tegen haar aan, ving George een glimp op van wat zijn hond al die tijd had bewaakt. Het was een soort dier, maar George kon niet zien wat het was. Iets aan het dier deed hem huiveren, het was zeker geen hond.
Zijn kleine harige lijfje nestelde zich tegen Luna’s buik aan. Toen George dichterbij kroop, merkte hij iets vreemds aan het dier. Ondanks de zinderende zomerhitte was het kleintje luxueus gehuld in een bontjas. Dat was vreemd, want zijn vacht leek te dicht voor deze tijd van het jaar, zeker in de hitte van hun streek.
Toen George het diertje bestudeerde, was er bovendien iets vreemds aan de blik die hem ontmoette. De ogen, hoewel onschuldig, hadden een ongetemde glinstering, een vonk van wildernis die niet op zijn plaats leek tussen de volgzame boerderijdieren waar hij aan gewend was. De blik van het wezen was verontrustend en toch intrigerend; het had een wildheid die zowel boeiend als verbijsterend was.
Hoe meer George naar het wezen keek, hoe meer hij iets ongerijmds voelde. Het was een gevoel dat hij niet van zich af kon schudden. De dikke vacht, de wilde blik in de ogen wezen allemaal in de richting van iets ongewoons. Hoewel de antwoorden hem vooralsnog ontgingen, was hij er zeker van dat hij zulke eigenschappen eerder ergens had gezien. Maar waar?
Ondanks zijn overweldigende verwarring en nieuwsgierigheid kon George de aanblik voor zich niet verdragen. Het kleine wezentje had duidelijk pijn. Elke poging om op te staan was vergeefs; het probeerde op te staan, maar viel dan weer terug en liet zacht gejammer horen. George wist dat hij snel moest handelen om zijn leven te redden.
George’s instinct was om naar het dier uit te reiken en troost te bieden. Maar elke poging daartoe werd beantwoord met alarm en angstkreten. Dit bracht hem in een frustrerende situatie. Hij wilde helpen, maar de angst van het dier verhinderde elke vorm van hulp.
Terwijl hij daar hulpeloos stond, besloot George contact op te nemen met het plaatselijke dierenreddingsteam, in de hoop dat zij snel zouden kunnen ingrijpen. Ze namen echter meer tijd dan hij had gehoopt. George kon zien hoe het dier verzwakte, hoe zijn levenskracht met de minuut afnam.
De uren voelden als dagen terwijl George zijn best deed om het wezen te helpen. Hij begon de hoop te verliezen en dacht dat hij het misschien niet kon redden. Maar plotseling veranderde er iets. Het lukte het wezen om op te staan. Het was wankel en onstabiel, maar het stond op zijn voeten. Dit gaf George een sprankje hoop en hij wist dat hij snel moest handelen.
Met hernieuwde zin ging George weer aan het werk. Hij was vastberadener dan ooit om dit kleine diertje te redden. Hij zorgde ervoor dat het dier vers water kreeg en bracht zachte dekens mee om het comfortabel te maken. Hij wist dat hij sterk moest blijven voor dit dier en was bereid om alles te doen wat nodig was om dit tot een goed einde te brengen. Zijn geliefde Luna had hem tenslotte niet voor niets hierheen gebracht.
Naarmate de dag vorderde, probeerde George kalm te blijven en het bange dier zoveel mogelijk te kalmeren. Uiteindelijk, toen de schemering over de boerderij viel, arriveerden de dierenredders. George begeleidde hen naar de schuur en was opgelucht. Hij vertrouwde erop dat ze goed voor het dier zouden kunnen zorgen en dat hij eindelijk antwoorden zou krijgen over wat er met zijn geliefde hond Luna was gebeurd.
Het team naderde het dier en begon zijn toestand te beoordelen. Maar na onderzoek werd hun blik ernstig. Met gedempte stemmen overlegden ze met elkaar. Het team benaderde het dier en begon zijn toestand te beoordelen. Maar bij het onderzoek werd hun blik ernstig. Af en toe wierpen ze een verbaasde blik op het wezen dat naast Luna lag. Wat was er aan de hand?
Na wat aanvoelde als een eeuwigheid kwam een lid van het team naar George toe, zijn uitdrukking onleesbaar. “En? Gaat het lukken?” Vroeg George dringend. De man aarzelde. “We weten het nog niet zeker. Maar we doen wat we kunnen.” Terwijl het team zich klaarmaakte om te vertrekken, groeide George’s nieuwsgierigheid. “Alsjeblieft, kun je me op zijn minst vertellen… wat het is?”
De vrouw keek hem aan. “Dat kunnen we niet met zekerheid zeggen. Het enige wat we weten is… dat dit geen gewoon wezen is.” Na die onheilspellende verklaring vertrok het team, George in een roes van gedachten achterlatend. Wat was dit voor dier? En wat had Luna ermee te maken? Sommige mysteries waren te groot om te negeren. Hij moest meer te weten komen. Maar was hij bereid om met de gevolgen om te gaan?
George besloot het tot op de bodem uit te zoeken. Hij had antwoorden nodig over het mysterie van zijn vermiste hond en het vreemde dier dat haar vergezelde. Maar eerst wilde hij ervan genieten dat zijn lievelingshond Luna weer bij hem was. De volgende dag zou hij naar de dierenbescherming gaan.
George was boos dat de dierenbescherming hem niets had verteld. Hij geloofde ze niet toen ze zeiden dat ze niet wisten wat het wezen was. Hij was niet blind; hij zag hoe ze onder elkaar fluisterden. Het was duidelijk dat ze iets wisten wat ze hem niet vertelden.
De volgende dag bezocht hij hen opnieuw. Toen George dichter bij het hok kwam waar het wezen werd gehouden, ging zijn hart tekeer van opwinding. Hij had de afgelopen uren vol nieuwsgierigheid doorgebracht, met het gevoel dat hij iets groots miste. Toen hij een dierenredder zag, liet hij er geen gras over groeien.
“Kan iemand me vertellen wat er aan de hand is?” vroeg hij luid. De man keek George bezorgd aan. “Ik ben bang dat we nog niet alle antwoorden hebben. Dit is een zeer ongebruikelijke situatie.”
George voelde zijn frustratie opkomen. “Alsjeblieft, ik moet meer weten. Mijn hond Luna is erbij betrokken en ik heb het recht om te weten wat er aan de hand is!” Zijn aandringen wierp zijn vruchten af. De werkster biechtte hem eindelijk iets op.
“Even tussen ons…” zei de man nerveus, terwijl hij om zich heen keek, “het schepsel is een wolvenpup. We hebben geen idee hoe hij hier terecht is gekomen, maar uw hond lijkt hem te hebben geadopteerd.” George schrok zich rot. Een wolf? Hoe is dat mogelijk? Wolven hadden hier al meer dan een eeuw niet meer rondgelopen.
George’s gedachten raasden terwijl hij probeerde deze openbaring te begrijpen. Een wolvenpup die op de een of andere manier op zijn boerderij terechtkwam en door Luna werd geadopteerd? Het leek ongelooflijk, maar het bewijs lag voor zijn ogen.
Hij probeerde erachter te komen hoe een wolvenpup zo ver van zijn natuurlijke habitat had kunnen afdwalen. De dichtstbijzijnde wolvenroedels waren honderden kilometers ver weg. Het moet van zijn roedel zijn gescheiden en door een wonder op George’s boerderij terecht zijn gekomen.
Maar hoe en waarom zijn zachtaardige hond Luna voor de verloren pup had gezorgd, was een nog groter mysterie. Ze had agressief gehandeld om de kleine wolf te beschermen, haar moederinstincten kwamen duidelijk in actie ondanks dat het niet haar eigen soort was. Het was verbijsterend maar ook ontroerend om de band te zien die was ontstaan tussen de twee onwaarschijnlijke metgezellen.
De volgende dagen werd George steeds nieuwsgieriger. Hij moest de wolvenpup weer zelf zien en proberen deze eigenaardige situatie te begrijpen. Na een hardnekkig verzoek om toegang, gaf het team van de dierenbescherming hem eindelijk toestemming, zij het onder streng toezicht.
Op het moment dat George het verblijf van de wolf binnenging, haastte de pup zich naar hem toe en kwispelde gretig met zijn staart. George was verbaasd om te zien hoe op zijn gemak het dier zich bij mensen voelde in vergelijking met toen hij hem voor het eerst in het veld ontdekte.
Toen hij in de ogen van de pup keek, begreep George waarom Luna zo’n diepe drang had gevoeld om voor het dier te zorgen. Er lag een onmiskenbare charme en intelligentie in zijn blik. George was gebiologeerd en voelde een onverwachte band met de mysterieuze wolvenpup die op zo’n mysterieuze manier was opgedoken.
Op dat moment, toen George in de ogen van de wilde maar onbekende wolf pup keek, wist hij dat de dingen nooit meer hetzelfde zouden zijn op de boerderij. De volgende dagen bezocht George het wolvenjong elke dag.
Hij was opgelucht toen hij zag dat zijn kracht en geest terugkeerden terwijl het herstelde van zijn verwondingen onder de hoede van het dierenteam. Tijdens zijn bezoeken viel het George op hoe de ogen van de wolf oplichtten als hij de kamer binnenkwam en hoe zijn staart opgewonden kwispelde. Het was duidelijk dat de band die hij met Luna had, zich ook tot George uitstrekte.
Toen de dag kwam dat de wolvenpup uit de zorg moest worden vrijgelaten, aarzelde George niet. Hij wist wat hij moest doen. Deze wolf, hoewel een wild dier, had een thuis gevonden op zijn boerderij. Hij kon het niet zomaar weg laten halen en loslaten in het onbekende.
Dus toen het team van de dierenbescherming vond dat de wolvenpup gezond en sterk genoeg was om te vertrekken, stond George vol verwachting te wachten. Samen maakten ze de reis terug naar zijn boerderij.
Terug in de zuidelijke weide keek George met ingehouden adem toe hoe Luna hen zag naderen. Tot zijn opluchting liet Luna een enthousiaste gil horen en kwispelde opgewonden met haar staart, dolgelukkig om herenigd te worden met de wolvenpup die ze zo fel had beschermd.
Op dat moment wist George dat hij de juiste keuze had gemaakt. Deze ongewone maar ontroerende band tussen een hond en een wolvenpup kon niet verbroken worden. De pup had zijn plaats op zijn boerderij gevonden en George zou de verantwoordelijkheid op zich nemen om er de rest van zijn leven voor te zorgen.