Lena hapte naar adem en voelde haar hart sneller kloppen. Ze kon niet geloven wat ze zag aan het einde van het gangpad. Herhaaldelijk “Nee, nee, nee,” probeerde ze het te ontkennen. De situatie leek onmogelijk, maar daar was het, recht voor haar, uitdagend voor haar realiteitszin.
Ze keek opnieuw naar de bekende bruine ogen van de man en voelde zich verdoofd. Het kon hem niet zijn, maar toch was de gelijkenis griezelig. Ze wilde schreeuwen, maar schok hield haar stem tegen. Haar geest had moeite om de aanblik te accepteren en haar ogen waren vol ongeloof op hem gericht.
Terwijl ze zijn gezicht en handen bestudeerde, wist Lena zeker dat het haar man was. Maar hoe kon hij hier zijn, zo normaal doen, zijn tas inpakken? Hij had haar niet opgemerkt. Verwarring vulde haar gedachten. Was hij het echt? Het idee zette haar wereld op zijn kop en liet haar geest in verwarring achter.
Slechts enkele minuten eerder was haar stemming zo anders geweest. Ze had zich mentaal voorbereid op de komende vlucht. Het was haar eerste maand terug op het werk na die vreselijke dag, en hoewel het druk was, zorgde het voor de broodnodige afleiding.
Haar baan als stewardess en de interacties die het met zich meebracht, hielpen haar om zich beter te voelen na de moeilijke tijd die ze sinds een jaar had doorgemaakt. Voordat ze het vliegtuig instapte, haalde ze diep adem en forceerde ze een neplach. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat als ze bleef doen alsof ze gelukkig was, haar lichaam dat uiteindelijk ook zou geloven.
Dus borg ze haar bagage snel op en inspecteerde ze de bagagevakken. Haar collega’s kletsten geanimeerd om haar heen en bespraken gretig hun weekendplannen na de landing. Ze probeerde hun enthousiasme in zich op te nemen, in de hoop dat het het ongemakkelijke gevoel in haar maag zou verminderen.
Deze vlucht betekende niet alleen haar terugkeer naar het werk, maar ook haar terugkeer in het leven. Ze moest geloven dat ze voorbereid was, dat de schaduw van het afgelopen jaar genoeg vervaagd was om weer te kunnen functioneren.
Maar toen, net toen het vliegtuig zich klaarmaakte om in te stappen, zag ze hem. Het was alsof haar hart abrupt niet meer klopte. Haar lichaam werd een standbeeld en een oorverdovende stilte omhulde haar wereld. Wat in hemelsnaam?
Lena’s hart bonkte wild in haar borstkas terwijl ze naar de man keek die aan het einde van het gangpad zat. Haar lichaam bevroor en het enige wat ze kon doen was naar de man op stoel 37A staren. Wat deed hij daar in hemelsnaam! Dit kon toch niet.
Haar hart ging tekeer en ze stamelde: “Dit kan niet waar zijn,” “Dit kan niet waar zijn.” Plotseling ging ze helemaal op in het moment en vergat ze alles om haar heen. Haar collega’s, de andere passagiers en de voorbereidingen voor het instappen verdwenen uit haar gedachten. Ze kon alleen maar naar hem staren.
Hij had dezelfde warme hazelnootkleurige ogen, hetzelfde kastanjebruine haar en zelfs zijn manieren waren identiek. Haar hartslag versnelde terwijl ze bleef staren. Maar dit kon toch niet echt zijn? Dit moest een soort wrede illusie zijn.
Ze staarde hem weer aan, nog steeds niet in staat om het te geloven. Wat gebeurde er? Was dit een of andere zieke grap?
Elk detail van zijn gezicht weerspiegelde dat van hem. Maar hij kon het niet zijn. Ze wist dat het onmogelijk was. Toch zat hij daar, een paar rijen van haar vandaan.
Ze bleef naar hem staren, maar hij leek haar aanwezigheid niet op te merken. Haar hoofd was in de war, ze kon maar niet begrijpen hoe Gabriel op deze vlucht kon zitten. Dezelfde warme bruine ogen die haar ooit met liefde en toewijding aanstaarden, keken nu zonder herkenning uit het raam. De sterke, tedere handen die haar huid hadden gestreeld, bladerden nu kalm door een vliegtuigtijdschrift.
Ze moest het zeker weten. Ze moest het zeker weten. Ze verzamelde haar moed en besloot de confrontatie aan te gaan.
Lena pakte snel de koffiekar en schonk een kop verse, dampende koffie in. Toen haalde ze diep adem, haar hart bonkte, dreigde uit haar borst te barsten. Ze moest het weten.
Met wankele benen stond ze abrupt op en marcheerde naar de achterkant van het vliegtuig, hoe dichterbij ze kwam hoe beter ze hem kon zien. Maar door de onmogelijkheid van de situatie kon ze haar ogen niet geloven. “Mijn excuses voor de vertraging, meneer,” begon ze te spreken, maar haar woorden bevroren in haar keel.
Hij keek op en hun ogen ontmoetten elkaar. Het kopje glipte uit haar greep en de koffie spatte overal op toen het op de grond viel. Haar jurk was volledig geruïneerd, maar dat viel haar niet eens op. Ze kon alleen maar naar hem staren.
Lena’s geest duizelde, ze kon niet bevatten hoe Gabriel op deze vlucht kon zijn, levend en wel. Ze was erbij geweest toen zijn kist werd neergelaten. Sindsdien had ze elke dag om zijn dood gerouwd en was ze in een absolute chaos vervallen. Maandenlang kon ze niet slapen, eten of zelfs maar fatsoenlijk douchen.
En toch zat hij hier, op nog geen armlengte afstand. De gelijkenis was griezelig – van de grijze vlekjes op zijn slapen tot de fijne plooitjes in zijn ooghoeken als hij glimlachte.
Elk rationeel instinct vertelde Lena dat deze man onmogelijk Gabriel kon zijn. Maar haar bonzende hart overstemde de rede, gefixeerd op de levende geest voor haar. Ze bestudeerde elke centimeter van zijn gezicht, op zoek naar zelfs het kleinste verschil, een onvolkomenheid in dit fantoom van haar man.
Echter, haar gedachten werden onderbroken door een luide schreeuw die haar schokte uit haar verlamde toestand. De man, haar man, haar Gabriël, begon tegen haar te schreeuwen. “WAT IS ER MIS MET JOU?!” “BEN JE DOOD?!” schreeuwde hij.
Lena knipperde verward met haar ogen. Wat? Was dit de manier waarop hij haar begroette?! Wat was er aan de hand? Lena stond met haar voeten op de grond. Dit kon niet waar zijn. Het moet een droom zijn..
Maar hij bleef schreeuwen. “ZIE JE NIET DAT HIER IEMAND ZIT?!” ging hij verder. Hij zag er echt boos uit. Maar hoe kon dat? Hij zou niet boos op haar moeten zijn. Hij had zijn stem nog nooit zo tegen haar verheven. Waarom deed hij alsof hij haar niet kende?
Lena’s ogen begonnen te tranen terwijl ze hem aankeek, verstijfd op haar plaats. Plotseling voelde ze een stevige hand op haar schouder. Het was haar collega Cassandra. “Accepteer alsjeblieft mijn excuses namens mijn collega,” zei ze, “ik zal dit meteen opruimen.” Ze glimlachte naar de man en gaf Lena een strenge blik.
Eindelijk uit haar bevroren toestand, werd Lena zich bewust van haar omgeving – de mensen die naar haar staarden, haar collega Cassandra die een beetje boos keek, en de gemorste koffie overal. Ze voelde zich beschaamd, verward en gekwetst, een wervelwind van emoties overspoelde haar. Ze wist alleen dat ze daar weg moest.
Dus wurmde ze zich snel door het gangpad en zonder iets te zeggen haastte ze zich terug naar de kombuis. Daar kon ze eindelijk weer ademen. Het duurde niet lang voordat de rust in haar hoofd werd onderbroken door het luide geschreeuw van haar collega Cassandra. “Wat was dat?!” wierp ze Lena een boze blik toe. “Daarom heb ik je gewaarschuwd om niet zo snel weer te komen werken, Lena. Je hebt rust nodig, je bent nog niet klaar om te werken!”
Lena’s gedachten gingen tekeer. Haar collega had haar al gewaarschuwd dat ze nog niet klaar was om te werken na de dood van Gabriel. Ze was koppig geweest, volhoudend dat ze in orde was en klaar om weer aan het werk te gaan.
Maar nu had ze haar overleden man gezien, of in ieder geval iemand die precies op hem leek. Ze was zo overtuigd, maar wat als het allemaal een leugen was? Wat als het niet waar was? Twijfel en verwarring vertroebelden haar geest en lieten haar hart in beroering achter.
Lena had haar man Gabriel bijna zes maanden geleden aan een hartaanval verloren. Hij was de liefde van haar leven sinds de middelbare school en ze waren altijd elkaars eerste geweest. Gabriel was de eerste die haar hart brak, maar hij was ook de eerste die het weer oppakte.
Na een tijdje besloten ze hun relatie naar een hoger niveau te tillen en beloofden ze voor altijd bij elkaar te blijven. “Op een dag zal ik met je trouwen, Lena Marie Clarkson,” had hij gezegd, terwijl hij liefdevol een lok van haar haar achter haar oor streelde op het schoolfeest.
En dat deed hij. Acht jaar later trouwden ze en beloofden ze er voor elkaar te zijn tot de dood hen zou scheiden. In geen miljoen jaar had Lena verwacht dat de dood zo snel zou komen..
Na slechts tien jaar huwelijk kreeg Gabriel onverwacht een hartaanval en overleed. Het gebeurde allemaal zo snel dat het voor Lena soms nog als een droom aanvoelde. De ene dag was ze gelukkig getrouwd en de volgende dag was ze helemaal alleen, rouwend om de dood van haar man.
Na zijn dood werd Lena wanhopig. Ze was alleen en zonder kinderen. Ze weigerde haar nieuwe realiteit te accepteren en zonderde zich praktisch af van de rest van de wereld.
Maar naarmate de tijd verstreek, realiseerde ze zich dat ze zo niet verder kon. Toen ze zichzelf op een dag in de spiegel bekeek, herkende ze nauwelijks de persoon die terugkeek. Het verlies had zijn tol geëist en haar van een vrolijke jonge vrouw veranderd in een frêle, ouder uitziende versie van zichzelf, verstoken van zorg en liefde.
Op dat moment besloot ze terug te keren naar haar werk en opnieuw te beginnen. Ze had echter nooit verwacht dat precies zes maanden na het afscheid van haar man, dit zou gebeuren. Ze kon het nog steeds niet geloven. Het bracht pijnlijke herinneringen terug aan het verlies van haar geliefde wederhelft, Gabriel.
“Hallo, hoor je me niet?” Cassandra pakte Lena’s schouders en schudde haar door elkaar, in een poging haar terug te brengen naar het heden en haar gedachten te onderbreken.
Lena was in de war en keek naar Cassandra’s ernstige gezicht. “Wat?” vroeg ze. “Hij wil met je praten,” herhaalde Cassandra streng. “Eh…eh, wie wil met me praten?” Vroeg Lena verbijsterd. En toen, nog voor ze met haar vinger had gewezen, wist Lena het al. Hij was het. Hij wilde praten…
Lena begreep niet wat er aan de hand was, maar ze besloot ervoor te gaan. Ze wilde antwoorden, en misschien zou ze die nu krijgen. Dus haalde ze diep adem en kalmeerde zichzelf voordat ze naar hem toe stapte.
“Hallo, Gabriel,” begon ze, maar struikelde toen: “Uh, meneer, uhm, het spijt me.” Hij keek haar aan en ze sprak verder, haar woorden afratelend: “Het spijt me van de koffie. Ik was gewoon zo verrast je te zien.” Hij keek haar met een verwarde blik aan en het drong tot Lena door dat hij haar niet herkende.
“Hoe dan ook,” begon hij, “ik wilde zeker weten dat het goed met je gaat.” Hij bood haar een verontschuldigende glimlach aan. “Ik was eerder een beetje hard tegen je en kon voelen dat je gespannen was. Is alles in orde?” vroeg hij.
Lena was verbijsterd. Hoe kon hij dat nou zeggen? Wist hij niet wie ze was? Of wist hij dat niet? Ze was helemaal in de war.
Aan zijn gezicht te zien, was het duidelijk dat hij niet wist wie ze was en alleen maar beleefd was. Was hij zijn verstand aan het verliezen? Of misschien was zij degene die gek werd en was dit een volslagen vreemdeling die niets met haar overleden echtgenoot te maken had. Misschien hield haar verstand haar voor de gek.
Lena wist dat ze achter de waarheid moest komen. Ze moest zo snel mogelijk weg uit dit gesprek. “Dank u voor uw bezorgdheid, meneer,” antwoordde ze, terwijl ze een beleefde glimlach forceerde, “Het gaat goed met me. Is er nog iets wat ik voor u kan doen?”
“Oh nee, dat geeft niet,” glimlachte hij, waarna hij in zijn portemonnee greep. “Wacht even,” zei hij terwijl hij haar een wit visitekaartje overhandigde, “Dit is mijn visitekaartje. Ik ben bang dat ik je jurk heb verpest,” hij wees naar haar rok met koffievlekken, “Mijn secretaresse zal je terugbetalen. Nogmaals mijn excuses.”
“Oh, meneer, dat is prima, dat hoeft niet,” zei Lena. “Alsjeblieft, ik sta erop,” hield hij vol. Lena wist niet wat er aan de hand was, maar ze wist dat ze daar onmiddellijk weg moest. “Dank u, meneer, ik waardeer het echt,” zei ze, in de hoop het gesprek snel af te kappen en naar achteren te lopen, “Nog een fijne dag!” voegde ze eraan toe terwijl ze zich haastte.
Eenmaal terug in het achterste gedeelte van het vliegtuig, haalde Lena diep adem. Ze keek naar haar handen en merkte dat ze trilden. Het voelde alsof ze een geest had gezien. Een geest met het gezicht van haar overleden man erop.
Ze moest met iemand praten. Dit was de enige manier om er zeker van te zijn dat ze haar verstand niet verloor. En ze wist precies met wie ze moest praten. “Cassandra?”, vroeg ze nerveus.
Cassandra draaide haar hoofd om en zodra ze de blik op Lena’s gezicht zag, wist ze dat er iets ernstigs aan de hand was. “Praat tegen me”, zei ze, terwijl ze een verzorgende toon aansloeg en Lena op haar rug klopte.
“Zeg me dat ik niet gek ben,” begon Lena, terwijl ze Cassandra nerveus aankeek. Cassandra keek haar vragend aan. “Het is oké als het je allemaal te veel wordt, Lena,” zei ze kalm en zacht. “We zouden het allemaal begrijpen als je een paar extra weken vrij wilt nemen, weet je,” voegde ze eraan toe.
“Nee, nee, nee, dat is het niet,” mompelde Lena terwijl ze haar medaillon opende. Toen haalde ze er een foto uit en hield die even in haar handen voordat ze eraan toevoegde: “Lijkt hij niet op mijn overleden man?” Ze wees naar de man op stoel 37A en opende toen haar handen om de foto te onthullen.
Cassandra keek haar vol ongeloof aan. Je kon zien dat ze dacht dat Lena haar verstand aan het verliezen was. Haar mond viel een beetje open en toen zei ze: “Kijk, Lena, dat is…”
Cassandra was nog maar net begonnen met spreken toen ze een blik wierp op de gerimpelde foto in Lena’s hand. “O jee,” hijgde ze en bedekte geschrokken haar mond. “Die man lijkt precies op je overleden man. Hoe is dat mogelijk?”
“Dat denk ik ook,” antwoordde Lena, terwijl ze zich in stilte afvroeg wie de man was die op haar man leek.
Lena was opgelucht toen Cassandra’s uitdrukking haar herkenning van de griezelige gelijkenis bevestigde; het was haar ook opgevallen. Het was niet alleen haar verbeelding; die man leek echt op haar overleden echtgenoot. Maar de realiteit bleef dat hij haar man niet kon zijn.
Ze staarde naar het visitekaartje in haar handen, het kaartje dat hij haar had gegeven. Met dikke letters stond er “Kevin Jones” op, wat aangaf dat hij Chief Executive Officer was van een uitzend- en wervingsbureau. Dat was heel anders dan wat haar Gabriël had gedaan. Hij had altijd al een passie gehad voor het werken met mensen en hen helpen, wat hem ertoe bracht om te gaan werken in een opvangtehuis voor ex-gedetineerden, waar hij hen hielp om zo soepel mogelijk te re-integreren in de maatschappij. Deze man, Nathan Jones, was duidelijk niet haar man.
Tenzij, dacht Lena grinnikend bij zichzelf, hij een drastische transformatie had ondergaan en zijn eigen dood in scène had gezet om een heel nieuw leven te beginnen onder een nieuwe identiteit. Het idee leek te ver gezocht, maar midden in haar verwarring bracht het een moment van humor.
“Ik begrijp het niet,” fluisterde Lena met trillende stem. “Heb ik me Gabriëls dood op de een of andere manier verbeeld? Is hij daar de hele tijd geweest terwijl ik om hem rouwde?” Tranen welden op in haar ogen en dreigden over te lopen.
Cassandra kneep zachtjes in haar schouder en bood troost. “Je bent overweldigd, Lena, maar er moet een logische verklaring zijn. Je moet met hem praten. Misschien weet hij iets dat dit kan verklaren.”
Voordat Lena kon reageren, duwde Jess haar terug het gangpad op. “Ik ga met je mee,” zei ze geruststellend. Lena was dankbaar voor de steun, want ze had geen idee wat ze moest doen. Met een nerveuze glimlach hurkte ze naast de mysterieuze passagier.
Ze staarde naar zijn gezicht en probeerde woorden te vinden, maar er kwam geen geluid uit. Ze kon alleen maar staren naar de man die het gezicht van haar dode man droeg. “Kan ik u helpen?” zei hij uiteindelijk na een ongemakkelijk lange stilte.
Cassandra voelde Lena’s aarzeling en zei: “Ja, u kunt helpen. Onze excuses voor het storen, maar ik ben bang dat u een griezelige gelijkenis vertoont met iemand die belangrijk is voor een van onze stewardessen. Het is nogal schokkend.”
Lena voelde zich ineenkrimpen, wetende dat zij die stewardess was en dat hij het waarschijnlijk al gemerkt had. Ze wilde niet verlegen of overweldigd overkomen, dus verzamelde ze haar moed en schraapte haar keel. “Kent u toevallig iemand met de naam Gabriel Garcia?” vroeg ze brutaal.
De man keek haar even aan en Lena dacht dat hij misschien ja zou zeggen, maar dat deed hij helaas niet. “Nee, het spijt me, ik ken…” antwoordde hij.
Lena stamelde als antwoord: “Oh, het spijt me zo. Je ziet er identiek uit als mijn overleden man. Ik weet dat het waarschijnlijk gewoon een onwaarschijnlijk toeval is, maar ik grijp eerlijk gezegd naar verklaringen.”
Nathan’s vriendelijke ogen straalden empathie uit. “Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit voor je is,” antwoordde hij sympathiek. “Ik wou dat ik je meer antwoorden kon geven, maar nee, ik heb de naam Gabriel nog nooit gehoord. Dit moet allemaal zo onwerkelijk aanvoelen.” Hij voegde eraan toe: “Als ik je ergens mee kan helpen, aarzel dan niet om contact met me op te nemen.”
Lena waardeerde zijn begrip, ook al bracht het niet de antwoorden die ze zocht. De ontmoeting liet haar achter met meer vragen dan ooit tevoren en het mysterie rond de man die zoveel op haar overleden echtgenoot leek werd groter.
De rest van de vlucht was een waas voor Lena. Ze kon niet wachten om uit het vliegtuig te stappen, want er was nog één persoon die ze moest bezoeken om antwoorden te krijgen op deze mysterieuze zaak.
Bij thuiskomst pakte Lena snel haar spullen en haastte zich naar haar auto. Ze voerde het adres in haar navigatie in en reed meteen naar de plek die ze wilde bezoeken. Er was geen tijd te verliezen, ze had antwoorden nodig.
Eenmaal bij het huis aangekomen drukte ze ongeduldig op de deurbel. Al na een paar seconden deed mevrouw Garcia de deur met open armen open en nodigde haar uit voor een knuffel.
“Het spijt me dat ik u zo laat nog stoor,” begon Lena. “Maar ik moet met je praten over iets belangrijks.” Ze kwam meteen ter zake.
Mevrouw Garcia glimlachte hartelijk en verzekerde Lena dat ze nooit stoorde. “Ik heb net koekjes gebakken,” zei ze met een vleugje verdriet, “de koekjes waar Gabriel vroeger zo dol op was.”
Lena leefde mee met de pijn van mevrouw Garcia, wetende dat ze nog steeds rouwde om haar zoon. Met moeite schraapte Lena haar keel en haalde diep adem.
Ze legde mevrouw Garcia uit over de man op de vlucht die op Gabriël leek en liet haar het visitekaartje zien als bewijs. Mevrouw Garcia’s ogen welden op en Lena kon de angst in haar gezichtsuitdrukking zien.
“Is alles in orde, mevrouw Garcia?” Vroeg Lena, terwijl ze in haar hand kneep. “Ik weet dat dit moeilijk voor u is, maar ik had antwoorden nodig. Het spijt me dat ik u hiermee lastig val.”
Mevrouw Garcia haalde diep en beverig adem en vroeg Lena om een album uit haar nachtkastje te halen. Lena deed wat haar gevraagd werd en ze gingen allebei aan de keukentafel zitten. Mevrouw Garcia opende het album en Lena kon haar ogen niet geloven. Wat was er aan de hand?
Er welden tranen op in Lena’s ogen en haar lichaam trilde toen ze twee tweelingbaby’s op de foto’s zag. De ene herkende ze van oude babyfoto’s van Gabriël, maar de andere was onbekend. Ze kon niet bevatten wat ze zag. Had Gabriël een tweelingbroer?
Mevrouw Garcia legde uit dat de baby’s op de foto’s Gabriël en zijn tweelingbroer waren. Lena was verbaasd, maar luisterde toen mevrouw Garcia verder ging en nieuwe informatie onthulde die Lena bijna een kwartier lang verbijsterd achterliet.
Mevrouw Garcia deelde toen een pijnlijke waarheid: Gabriël had geen vader en ze moest hem alleen opvoeden. Toen ze ontdekte dat ze een tweeling kreeg, wist ze dat ze twee zonen niet alleen aankon, dus nam ze de hartverscheurende beslissing om een van hen in een weeshuis achter te laten.
Lena was vol ongeloof, maar ze kon zich de moeilijke omstandigheden waarmee mevrouw Garcia te maken moet hebben gehad niet voorstellen. Ze voelde empathie voor haar en begreep dat ze deed wat ze dacht dat het beste was voor de toekomst van het kind.
Terwijl de tranen over het gezicht van mevrouw Garcia stroomden, voelde Lena zich verscheurd tussen woede voor het geheim dat ze had bewaard en medeleven voor haar moeilijke beslissing. De liefde van mevrouw Garcia voor haar zonen was duidelijk, zelfs in haar spijtige bekentenis.
Met haar gedachten gevuld met bezorgdheid voor Nathan, kon Lena niet anders dan hopen dat hij een beter leven had tijdens zijn jeugd dan Gabriel. Toen ze Nathan’s visitekaartje vasthield, zag ze de tekenen van zijn succesvolle carrière, wat erop wees dat hij eerdere ontberingen had overwonnen.
Lena vroeg zich af of Nathan wist dat hij geadopteerd was en of hij zijn biologische moeder wilde ontmoeten en misschien zelfs haar – als zijn vroegere schoonzus.
Lena’s gedachten tolden door de schokkende onthulling dat Gabriel een tweelingbroer had. Ze keek naar mevrouw Garcia, die tranen over haar gezicht had lopen. Lena kneep zachtjes in haar hand.
“Ik weet dat dit toen een onmogelijk moeilijke beslissing voor u moet zijn geweest,” zei Lena zacht. Mevrouw Garcia knikte en depte haar ogen met een tissue.
“Ik heb me altijd afgevraagd wat er met mijn andere dierbare jongen was gebeurd. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht en bad dat alles goed met hem was,” zei mevrouw Garcia, met een stem vol emotie.
Lena’s hart deed pijn voor haar. Ze aarzelde voordat ze vroeg: “Denk je… denk je dat Nathan weet dat hij geadopteerd is?” Mevrouw Garcia schudde haar hoofd. “Ik weet het niet, schat. Maar nu we hem gevonden hebben, wil ik graag proberen om weer contact te maken, als hij daarvoor openstaat.”
Lena knikte. “Ik denk dat we contact met hem moeten zoeken. Misschien kunnen we hem uitnodigen voor een etentje?” Mevrouw Garcia glimlachte door haar tranen heen. “Dat is een leuk idee. Ik zou hem graag weer zien en de man ontmoeten die hij geworden is.”
Dus schreef Lena een attente e-mail naar Nathan waarin ze de situatie uitlegde. Ze voegde foto’s van Gabriel en details over mevrouw Garcia toe in de hoop Nathan’s nieuwsgierigheid te wekken. Haar vinger zweefde lange tijd over de verzendknop voordat ze hem uiteindelijk aanklikte.
Een pijnlijke week ging voorbij zonder reactie. Maar toen verscheen er een e-mail van Nathan. Hij vertelde dat hij geadopteerd was en altijd al benieuwd was geweest naar zijn biologische familie. Hij zou het geweldig vinden om elkaar te ontmoeten.
Lena belde snel naar mevrouw Garcia om het spannende nieuws te vertellen. Ze besloten Nathan te ontvangen voor een etentje bij mevrouw Garcia thuis. Ze besteedde dagen aan het bereiden van allerlei heerlijke gerechten om ervoor te zorgen dat alles perfect zou verlopen.
De ochtend van het reüniediner brak aan. Lena ging vroeg naar het huis van mevrouw Garcia om haar te helpen alles klaar te maken. Mevrouw Garcia was een bundel nerveuze energie, ze pluiste kussens, herschikte fotoalbums en was druk bezig met elk klein detail.
Lena hielp met het klaarzetten van een assortiment snacks en hapjes voor als Nathan aankwam. Ze kon de bezorgdheid van mevrouw Garcia voelen. “Het wordt geweldig,” stelde Lena gerust terwijl ze in haar hand kneep.
Om precies 18 uur ging de deurbel. Lena en mevrouw Garcia wisselden een bezorgde blik. Dit was het moment. Lena opende de deur met een warme, gastvrije glimlach. “Nogmaals hallo, kom binnen”.
Nathan stapte aarzelend naar binnen en mevrouw Garcia trok hem meteen in een stevige omhelzing. Ze hielden elkaar lang vast en huilden allebei tranen van geluk. Nathan klampte zich aan haar vast en begroef zijn gezicht in haar schouder. De emotionele hereniging bracht tranen in Lena’s ogen.
Tijdens het diner praatten Nathan en mevrouw Garcia urenlang. Hij was hongerig om alles te weten te komen over zijn familie en opvoeding. Mevrouw Garcia deelde verhalen over Gabriël en details over Nathan’s vroege jeugd voor de adoptie.
Nathan luisterde aandachtig en verwonderde zich over de geheimzinnige manier waarop hij op Gabriël leek. Hij was verbaasd om delen van zichzelf terug te vinden in deze familieverhalen. Lena zag Nathan’s gevoel van verbondenheid groeien. Deze reünie heelde een wond in al hun harten.
Dat emotionele reüniediner betekende een nieuw begin voor hun gezin. Nathan werd een vaste klant bij mevrouw Garcia thuis en haalde zo de verloren tijd in. Hij en Lena groeiden naar elkaar toe en kregen een band door gedeelde herinneringen aan Gabriel. Lena vond troost bij het zien dat delen van haar overleden man voortleefden in zijn tweelingbroer.
Er bleef een gat achter in hun harten na het overlijden van Gabriel. Maar Nathan’s aanwezigheid stelde hen in staat om te genezen en die leegte op te vullen. Mevrouw Garcia was dolgelukkig met de hereniging met de zoon die ze voor altijd verloren dacht te hebben. Nathan terug in haar leven te hebben was een zegen. Hij maakte hun gezin weer compleet. Hoewel de weg die hen hierheen leidde pijnlijk was, wist Lena dat het altijd zo had moeten zijn. Hun levens waren met elkaar verweven en nu konden ze samen verder.