Jose gleed in zijn stoel in de overvolle bus en sloot zijn ogen, hopend dat de lange reis die voor hem lag zo snel mogelijk achter de rug zou zijn. Zodra de deuren van de bus dichtgingen en de chauffeur de motor liet draaien, voelde Jose een abrupte schok tegen de achterkant van zijn stoel.
Toen hij zich omdraaide, zag hij een kleine jongen, misschien zes of zeven jaar oud, in de rij achter hem zitten. Het kind grijnsde ondeugend terwijl hij nog een keer tegen Jose’s stoel schopte. “Hé, kun je alsjeblieft ophouden met tegen mijn stoel te schoppen?” Vroeg Jose op een vriendelijke toon, in de hoop de jongen te overtuigen om te stoppen voordat het escaleerde.
De moeder van de jongen zat naast hem, verdiept in haar telefoon. Ze negeerde de acties van haar zoon en keek niet op of verweet hem niets. De grijns van de jongen spreidde zich uit terwijl hij zich klaarmaakte om nog een krachtige trap tegen de achterkant van Jose’s stoel te geven.
Jose klapte gefrustreerd zijn kaak dicht. Dit was niet hoe hij de komende vijf uur wilde doorbrengen. Hij overwoog om de moeder in te lichten, maar aarzelde om onrust te stoken. De bus begon te rijden en de herhaalde schoppen gingen door, waarbij Jose’s stoel steeds naar voren werd geduwd.
Hij haalde diep adem en zette zich schrap voor de volgende schok, wetend dat dit een lange en moeilijke rit zou worden. Nog maar een paar uur eerder was Jose in een vredige en kalme stemming geweest.
Hij had net een korte zakenreis naar New York City achter de rug en had de afgelopen dagen doorgebracht in een wirwar van vergaderingen en presentaties. Als senior projectmanager bij een toptechnisch bedrijf was hij gewend aan de druk van strakke deadlines en hoge verwachtingen.
Deze reis was bijzonder belangrijk geweest, omdat het ging om onderhandelingen met potentiële klanten die hun kwartaaldoelen aanzienlijk zouden kunnen beïnvloeden. Overdag had hij een reeks vergaderingen achter elkaar die zijn volledige aandacht en expertise vroegen.
De avonden waren al even druk, vol netwerkevenementen en avondsessies met zijn team. Zijn slaap was schaars en onrustig, terwijl zijn geest voortdurend in beslag werd genomen door gegevens, deadlines van projecten en vragen van potentiële klanten.
Ondanks zijn vermoeidheid voelde Jose zich voldaan. Hij had met succes een interessante overeenkomst binnengehaald, een bewijs van zijn harde werk en vastberadenheid. Deze vluchtige en zeldzame momenten van triomf herinnerden hem eraan waarom hij zulk moeilijk werk deed.
Bij de bushalte verlangde hij nu naar een kans om te ontspannen, na te denken over de reis en zich mentaal voor te bereiden op de uitdagingen die voor hem lagen. Hij had gehoopt deze reis te kunnen gebruiken als een korte ontsnapping aan de meedogenloze eisen van zijn werk.
Hij leunde achterover in de stijve stoel van de lounge en keek op zijn horloge voor wat wel de honderdste keer leek. Nog maar 10 minuten tot het boarden. Hij ademde opgelucht uit.
Na het meedogenloze tempo van deze werkreis wilde hij graag ontspannen in zijn stoel voor de lange reis naar huis. Hij had deze tijd nodig om tot rust te komen. Zoals gepland riep de gate-agent dat hij moest instappen voor zijn bus.
Opgewonden stond Jose op en liep met zijn instapkaart in de hand naar voren. Nog een paar stappen en hij zou in zijn stoel zitten, klaar om te ontspannen en tot rust te komen. Maar toen hij bij de balie kwam, wierp de gate-agent hem een verontschuldigende blik toe.
“Meneer, het lijkt erop dat er een probleem is met onze zitplaatsen. De bus is overboekt, dus helaas moeten we u in een andere bus plaatsen.” Jose’s opwinding sloeg snel om in frustratie.
Na alle moeite die hij in zijn werkproject had gestoken, was dit wel het laatste waar hij op zat te wachten. Hij haalde diep adem om zijn toon te beheersen. “Wat bedoel je met overboekt? Ik heb dit ticket weken van tevoren geboekt.”
De agent knikte, haar gezicht toonde medeleven. “Ja, ik begrijp dat u weken geleden een stoel heeft gereserveerd. Helaas hebben we meer passagiers dan beschikbare plaatsen voor deze bus. Het spijt me echt voor het ongemak, maar we zullen u in een andere bus moeten plaatsen.”
Jose klemde zijn kaak op elkaar en probeerde zijn groeiende woede te onderdrukken. Het was niet te geloven. Na dagen van hectische vergaderingen en onderhandelingen onder hoge druk, keek hij uit naar een ontspannen busrit naar huis.
“Dus, omdat de bus overboekt is, ben ik degene die dit moet afhandelen?” vroeg hij, zijn stem strak van woede. “Moet ik de komende vijf uur doorbrengen in een krappe stoel met nauwelijks beenruimte, in een bus die ik niet eens geboekt heb?” Toen hij de vragende blikken van de andere passagiers opmerkte, haalde hij diep adem en probeerde hij zijn hoofd koel te houden. “Ik begrijp dat dit frustrerend is, meneer Williams,” zei de agent.
“Als compensatie kunnen we u een tegoedbon aanbieden voor uw volgende reis.” Jose schudde zijn hoofd. Een tegoedbon zou zijn zenuwen niet kalmeren of zijn uitputting verlichten na de veeleisende zakenreis die hij net achter de rug had.
Hij veranderde van tactiek en hoopte dat een zachtere aanpak meer effect zou hebben. “Is er een kans dat iemand anders in plaats daarvan naar een andere bus kan?” vroeg hij, zijn stem getint met wanhoop.
De agent wierp hem een spijtige blik toe. “Het spijt me echt, maar er is geen plaats meer in deze bus. Ik wou dat ik iets kon doen.” Jose greep geïrriteerd naar zijn handbagage.
Hij voelde zijn zorgvuldig geplande reis naar huis in duigen vallen. “Dit is onaanvaardbaar,” zei hij scherp. “Ik verwacht veel betere service dan dit.” Met een vermoeide zucht draaide hij zich om en liep naar de lounge stoel.
Hij dacht jammerlijk na over hoe zijn hoop op een ontspannen einde van zijn werkreis in duigen was gevallen. Nu moest hij nog een uur langer wachten op de volgende bus, gevolgd door vijf stressvolle uren in een krappe stoel, zonder uitzicht op comfort en rust.
Hij begon de reis te vrezen en stelde zich het lawaai, de huilende baby’s en het voortdurende stoten van ellebogen voor, terwijl mensen elkaar in de smalle gangpaden passeerden. Het voelde als zijn ergste nachtmerrie na de stressvolle reis die hij net had meegemaakt.
Na wat een eeuwigheid leek, kwam de bus aan. Terwijl Jose zich een weg baande door de overvolle rij, groeide zijn frustratie. Passagiers probeerden ruimte te bemachtigen, kinderen dartelden in het rond en hun vermoeide ouders probeerden hen in bedwang te houden, terwijl ze gefrustreerd hun stem verhieven.
Het chaotische tafereel maakte Jose alleen maar geïrriteerder en hij ergerde zich steeds meer aan iedereen om hem heen. Hij begon zich zorgen te maken over hoe hij vijf uur in zo’n ongeordende omgeving zou doorbrengen.
Tot zijn ontzetting was de bus nog krapter dan hij had verwacht. Passagiers zaten schouder aan schouder opeengepakt in smalle stoelen. Toen hij zijn rij had gevonden, probeerde hij zijn handbagage in de overvolle bagagebak te stoppen, die al vol zat met bagage van andere passagiers. Na verschillende pogingen lukte het hem eindelijk om het erin te krijgen. Hij haalde diep adem en zakte in zijn stoel. Zijn knieën stootten meteen tegen de rugleuning voor hem. Jose probeerde het zich gemakkelijk te maken, maar met zijn knieën tegen de stoel voor hem gedrukt was dat onmogelijk.
Hij verschoof en paste zich aan, probeerde een houding te vinden waarin zijn benen geen pijn deden. De oudere vrouw die naast hem zat, wierp hem een geërgerde blik toe. “Wil je ophouden met zo te schuifelen, jongeman?” berispte ze. “Sommigen van ons proberen te ontspannen.”
“Sorry,” mompelde Jose, terwijl hij met een zucht achterover leunde. Dit zou een tergend lange vijf uur worden. Jose staarde uit het raam en accepteerde zijn situatie. Nog een paar uur ongemak en hij zou thuis zijn. Hij moest positief blijven.
Voor nu besloot hij zijn ogen te sluiten, in zijn muziek te vluchten en zich een ontspannen strandvakantie voor te stellen. Zijn poging om rust te vinden werd echter snel onderbroken door het onophoudelijke geschop van een jongetje dat vlak achter hem zat.
De deuren klikten met een doffe plof dicht en Jose’s onderrug kreeg een hevige, onverwachte schok. Toen hij omkeek, zag hij een jong kind, misschien zeven jaar oud, herhaaldelijk tegen de ruwe stof achter Jose’s stoel schoppen, met zijn kleine beentjes verwoed zwaaiend.
De moeder van het jongetje, die naast hem zat, was verdiept in haar telefoon en zich totaal niet bewust van het gedrag van haar zoon. Toen Jose nog een schop tegen zijn rug kreeg, haalde hij langzaam diep adem en ademde de muffe buslucht in.
Zijn geduld raakte op toen de vieze gympen van het kind herhaaldelijk tegen zijn stoel botsten. Jose sloot even zijn ogen en probeerde positief te blijven. Hij dacht dat het schoppen waarschijnlijk nog wel een paar minuten zou duren tot de bus weer zou gaan rijden.
Terwijl de bus snelheid begon te maken, maakte het toenemende gebrul van de motoren buiten het moeilijker om elke dreun tegen zijn rug te negeren. José concentreerde zich op het stabiliseren van zijn ademhaling, vastbesloten om deze kleine ergernis zijn rust voor de rest van de reis niet te laten verpesten.
Hij overwoog dat een beleefd verzoek aan de jongen het probleem met het schoppen van de stoel zou kunnen oplossen. Met dit in zijn achterhoofd draaide Jose zich om en probeerde een beleefde glimlach tevoorschijn te toveren ondanks de uitputting die hem deed lijken op een vermoeide man die moeite deed om aardig te zijn.
Het recente werkproject was veeleisend geweest en de stress had duidelijk zijn tol geëist. De afgelopen dagen waren bijzonder vermoeiend geweest, zowel mentaal als fysiek. Het niet aflatende geschop van de jongen achter hem maakte het echter steeds moeilijker om die rust te bereiken. Jose zag in dat hij de situatie moest aanpakken.
Moe en uitgeput in Boston aankomen was geen optie; hij moest alert en voorbereid zijn op de voortdurende eisen van zijn baan onder hoge druk. Jose’s hoffelijke glimlach verslapte een beetje toen hij de aandacht van de jongen kreeg.
“Hallo, kun je alsjeblieft ophouden met tegen mijn stoel te schoppen? Het is een beetje ongemakkelijk,” zei hij zachtjes, hopend dat zijn toon vriendelijk over zou komen in plaats van gefrustreerd.
De jongen, met een speelse glans in zijn donkerbruine ogen, pauzeerde bij Jose’s stem. Even hield hij zijn hoofd schuin en keek Jose met een onschuldige maar schrandere uitdrukking aan. Was zijn beleefde verzoek effectief?
Jose glimlachte toen hij zich weer omdraaide naar zijn stoel, hopend dat hij nog steeds van een vredige reis zou kunnen genieten met alleen het zachte geroezemoes en het verre gebrom van de motoren als begeleiding.
Maar zodra hij weer naar voren keek, werd de grijns van de jongen breder en maakte hij zich klaar om nog een ferme trap tegen de achterkant van Jose’s stoel te geven. Maar het schoppen stopte niet bij één poging. Het ging door met een vast ritme, alsof de jongen Jose’s stoel als trommel gebruikte.
Jose’s handen balden zich tot vuisten, een duidelijk teken van zijn toenemende frustratie. Deze reis was bedoeld om hem te laten ontspannen en tot rust te komen, niet om zijn geduld op de proef te stellen, waardoor hij nog meer gestrest en uitgeput zou raken dan voorheen.
“Goed, blijf kalm. Van streek raken maakt alles alleen maar erger,” herinnerde Jose zichzelf er stilletjes aan. Hij haalde diep adem en probeerde zijn eigen advies in zich op te nemen. Het was maar een kleine ergernis – de jongen zou zijn interesse wel snel verliezen.
Met deze hoop concentreerde Jose zich op het hervinden van zijn kalmte, in de overtuiging dat hij snel in staat zou zijn om te ontspannen en in vrede van de rest van de reis te genieten. Terwijl de bus soepel over de weg gleed en Jose in zijn stoel ging zitten, staarde hij naar het rustgevende uitzicht op de wolken buiten zijn raam.
Het observeren van de buitenwereld gaf hem altijd een rustgevende onderbreking van de eisen van zijn zakelijke leven. Jose omarmde dit rustige moment en concentreerde zich op het serene landschap, terwijl hij de voortdurende schoppen tegen de rugleuning van zijn stoel probeerde te negeren. Elke schop tegen Jose’s stoel voelde aan als een kleine explosie die hem naar voren rukte. Het dunne kussen van de busstoel bood geen bescherming toen de sneakers van de jongen met kracht tegen de plastic achterkant sloegen. Plof. Dreun. De schokken kwamen in een onophoudelijk spervuur op Jose’s onderrug en schouders.
Hoe kon dit kind zoveel kracht en uithoudingsvermogen hebben met die korte, stompe beentjes? De schoppen werden steeds krachtiger en de jongen zette nu zijn volle gewicht in. Elke trap galmde door Jose’s gespannen lichaam.
Hij klemde zijn tanden op elkaar, probeerde zijn gezicht neutraal te houden en geen aandacht te trekken. Na nog een paar krachtige trappen te hebben verdragen, brak Jose’s geduld eindelijk. Hij draaide zich snel om en wierp de jongen een strenge blik toe, waardoor zijn brutale grijns meteen verdween.
“Je hebt wel veel energie, hè?” Zei Jose, zijn stem getint met frustratie. Maar zijn hoop was vervlogen. De schoppen kwamen terug, de een nog zwaarder dan de ander, terwijl ze zijn zitvlak raakten.
Gefrustreerd draaide Jose zich nog een keer om en deed, met een vastberadenheid getint door zijn toenemende woede, een oproep aan de moeder van de jongen. “Neem me niet kwalijk, maar kunt u alstublieft voorkomen dat uw zoon tegen mijn stoel schopt? Het is nogal verontrustend.
De vrouw hief eindelijk haar hoofd op van haar telefoon, met een blik van licht ongenoegen op haar gezicht. “Ach, kinderen blijven kinderen,” zei ze met een afwijzende schouderbeweging. “Hij probeert gewoon de tijd door te komen op een lange reis.” Jose’s woede steeg op bij haar onverschillige antwoord.
Zijn stem, scherp en getint met frustratie, sneed door de cabine. “Bezet? Ten koste van het comfort van alle anderen? Misschien is dit het perfecte moment voor een lesje ouderschap,” snauwde hij, zijn irritatie duidelijk zichtbaar.
De vrouw keek verbaasd naar Jose’s directe suggestie en vernauwde haar ogen. “Neem me niet kwalijk? Bedoelt u dat ik niet over de nodige vaardigheden beschik om mijn kind op te voeden? Jose’ geduld raakte op en snauwde: “Ja, dat is precies wat ik zeg.”
“Ik beloof dat als ik een zoon zou hebben, hij zou leren de persoonlijke ruimte van mensen te respecteren, vooral in zo’n krappe omgeving.” Hun stemmen verhieven zich boven het constante gebrom van de bus en de ruzie werd snel verhit.
Het geluid van de gympen van de jongen die tegen de stoel sloegen op de maat van de spanning in de kamer was een constante bron van ongerustheid. Jose’s irritatie veranderde in woede toen zijn stem steeds doordringender werd. Met een strenge en beschuldigende toon zei hij: “Het gaat er niet alleen om dat kinderen kinderen zijn.” “Je schiet duidelijk tekort als het gaat om anderen de grondbeginselen van respect bij te brengen!”
De ergernis van de vrouw was nu veranderd in openlijke vijandigheid toen ze met bijtend sarcasme antwoordde: “Oh, bedankt voor het opvoedingsadvies, meneer de expert! Aangezien u blijkbaar alle antwoorden heeft, waarom vertelt u me niet precies hoe ik mijn kind stil kan houden voor het comfort van uwe majesteit?”
Jose’s wangen werden rood van woede. “Misschien kunt u beginnen met uw kind echt aandacht te geven in plaats van uw hoofd in een telefoon te steken! Het is simpel, geen raketwetenschap.” Zijn uitspraken waren hoorbaar genoeg om de aandacht van de andere passagiers te trekken, van wie er verschillende ontevreden hun hoofd schudden.
De vrouw, al even woedend, schreeuwde terug: “Nou, misschien als je zelf kinderen had, zou je het begrijpen, maar het is duidelijk dat je gewoon weer zo’n egoïst bent die denkt dat de wereld om hem moet draaien!”
Hun stemmen escaleerden, elke opmerking scherper dan de vorige, boven het lawaai van de motoren uit. De jongen, die de spanning voelde, was gestopt met schoppen en keek nu met grote ogen naar de volwassenen die ruzie maakten over zijn gedrag.
Passagiers in de buurt, nu in hun rij, probeerden de situatie te bezweren. “Laten we alsjeblieft zachter praten,” zei een vrouw sussend. “We storen de andere mensen.” Maar Jose trok zich niets meer aan van de overlast.
“Dit gaat niet alleen over lawaai. Het gaat om het bijbrengen van respect, iets wat hier duidelijk ontbreekt!” schreeuwde hij, zijn stem galmend. Ongetemd en nog steeds vol woede schoot de vrouw uit: “En jij bent toch het toppunt van respect? Een moeder die uitgescholden wordt voor de ogen van haar kind!
De ruzie was geëscaleerd tot een volwaardig drama, een brutale en opvallende uitwisseling van woorden en ideeën die plaatsvond in de kleine ruimte van de bus. De oude vrouw die naast Jose zat draaide zich plotseling naar hem om, haar uitdrukking ernstig maar bezorgd. Ze zei botweg en zonder omhaal: “Jongeman, genoeg nu.”
“De jongen trapt niet meer, en als je doorgaat met ruzie maken, verstoort dat niet alleen je eigen rust, maar ook die van alle aanwezigen.” Ze wierp een scherpe blik om zich heen naar de andere reizigers, van wie sommigen nog steeds oogcontact maakten. Jose voelde zijn gezicht rood worden. Terwijl hij om zich heen keek, realiseerde hij zich niet eens dat hij zo’n scène had veroorzaakt omdat hij zo opging in het geschil. Hij erkende de nauwkeurigheid van de vrouw.
Hij slaakte een lange zucht en draaide zich om, in een poging zich te concentreren op de rust buiten zijn raam. Maar na het horen van het advies van de oudere vrouw kon de moeder van de jongen het niet laten om nog een laatste por te geven. Ja, let op de vrouw. Ze zei: “Vrouwen hebben altijd gelijk, nietwaar?”, op een sarcastische toon.
Jose’s handpalmen krulden zich weer tot vuisten toen haar mededeling zijn woede aanwakkerde. Zijn gedachten dwarrelden met mogelijke antwoorden terwijl hij probeerde zijn hoofd koel te houden. Maar hij dacht terug aan de instructie die hij net had gekregen, dus nam hij het enorme besluit om te zwijgen en al zijn aandacht te richten op het kalmeren van zijn opgekropte zenuwen.
Het schoppen werd echter hervat. Jose voelde nog een schop tegen zijn stoel en ademde diep in. Hij was zich ervan bewust dat zijn kalmte bewaren essentieel was voor zijn eigen geestelijke gezondheid en die van de andere passagiers. Hij draaide zich terug naar het jongetje en glimlachte zachtjes naar hem.
Hé vriend, kun je alsjeblieft ophouden tegen mijn stoel te schoppen? Het maakt het moeilijk voor me om tot rust te komen,” voegde hij er vriendelijk aan toe. Het kind wierp hem een verbaasde blik toe. “Ik weet dat het moeilijk is om stil te zitten tijdens het reizen,” ging José verder. Maar zullen we een andere leuke activiteit voor je zoeken? Je kunt schetsen in dit notitieblok en met het potlood dat ik bij me heb.
De moeder leunde voorover en wierp hem een strenge blik toe toen hij zijn rugzak pakte om de spullen te pakken. Ze sprak op een beschuldigende toon, “Neem me niet kwalijk, maar spreek niet rechtstreeks tegen mijn kind zonder mijn toestemming.” Jose struikelde, geschokt, en zei: “Oh, ik probeerde alleen…” Toch onderbrak ze hem.
“Praat niet tegen mijn zoon; ik ken je niet. “Praat met mij,” zei ze, haar uitdrukking verhardend. Jose knikte terwijl hij zijn woede probeerde te bedwingen. Oprecht had hij gezocht naar een geweldloze oplossing die de jongen erbij zou betrekken en hem een pauze van zijn geschop zou geven.
Zijn stem was gekleurd met een mengeling van verbazing en ergernis toen hij antwoordde: “Ik probeerde alleen maar te helpen, want tegen jou praten helpt duidelijk niet.” Met een mengeling van ontzetting en ergernis trok Jose zijn hand terug uit zijn tas en draaide zich weer om.
Hij vroeg zich af hoe iemand zo onbeleefd kon zijn. Jose besloot dat hij het beste kon zwijgen en beleefd blijven. Hij wilde gewoon de grotere persoon zijn en het hele incident vergeten. Hij inhaleerde diep en slaakte een langzame, diepe zucht voordat hij zijn ogen sloot en zachtjes uitademde.
Hij deed een poging om zich het advies van zijn mindfulness instructeur te herinneren om dingen waar je geen controle over hebt los te laten. Een luide “dreun” tegen zijn rug maakte een abrupt einde aan zijn rustige moment, net toen hij zich begon te ontspannen en zijn gedachten liet afdwalen.
Zijn kalmte werd plotseling verstoord door de gekartelde trap, die hem terugbracht naar de vervelende waarheid. Het kind had blijkbaar besloten om zijn spelletje weer op te pakken, aangemoedigd door de cynische houding van zijn moeder.
Jose’s stoel schudde bij elke trap en irriteerde zijn laatste zenuw. José was het kwijt. Het moest afgelopen zijn. Hij zou zelf moeten ingrijpen als deze moeder weigerde haar kind fatsoenlijk op te voeden.Jose zei tegen zichzelf: “Het is tijd om deze vreselijke vrouw en haar zoon een lesje te leren.”
Hij richtte zijn geconcentreerde blik naar voren en beraamde zijn vergelding. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens merkte dat de schoppen tegen zijn stoel sloegen, “dreun, dreun, dreun.” Na een paar minuten had hij een slimme strategie bedacht om met de moeder en de jongen te communiceren.
Haastig haalde hij zijn waterfles tevoorschijn en begon een glas met water te vullen. Jose voelde zijn lichaam zich spannen terwijl de bus zijn soepele weg vervolgde. Het water in de beker voelde koud aan tegen zijn vingertoppen toen hij het vasthield.
Hij keek even achterom en zag dat het jongetje nog steeds ondeugend lachte, zijn voeten klaar om weer te trappen. De moeder was zich niet bewust van de crisis die zich ontwikkelde en ging verder met haar telefoon. Jose inhaleerde diep om zijn angst te kalmeren voordat hij deed wat hij ging doen.
Hij moest dit precies op tijd doen. Terwijl hij wachtte, condenseerden kleine druppeltjes van het kille water op de buitenkant van het bekertje en vielen op zijn hand. Toen sloeg er weer een schop tegen de achterkant van Jose’s stoel, precies zoals gepland. Het was de laatste druppel.
Jose wekte de indruk verrast te zijn en bewoog zich abrupt naar voren. Hij kiepte “per ongeluk” de beker water achterover met zijn acrobatische gebaar. De moeder was niet voorbereid toen het ijskoude water uit de beker over haar heen stroomde.
De moeder gilde van de schrik, liet haar telefoon op de grond vallen en voelde het kille water door haar kleren heen sijpelen. Het kind werd ook verrast; kleine druppeltjes koud water spatten over hem heen en zijn ogen werden groot van verbazing. “Mijn oprechte excuses!”
Riep Jose uit en draaide zich om, proberend er bezorgd uit te zien, maar dat lukte niet. “De schop verraste me gewoon.” Ik verontschuldig me voor het morsen van dit water. De moeder, die nu zichtbaar doorweekt en boos was, vond het moeilijk om te spreken.
Haar eerdere evenwicht brak door de abrupte stortbui. “Wat de-waarom zou je-” stamelde ze. “Zie je, het is best moeilijk om je aan dingen vast te houden als er herhaaldelijk tegen je stoel wordt geschopt,” ging José verder.
Elk incident dat zich voordeed was zichtbaar voor de andere passagiers. Ze hadden verschillende meningen. Een paar gaven Jose een meelevend knikje. Ze moeten geïrriteerd zijn geweest door zijn geschop tegen hun eigen stoelen, want ze leken zijn ergernis te begrijpen.
Hun uitdrukkingen brachten sympathie voor Jose over. Maar niet iedereen had dezelfde gevoelens. Een paar mensen in de bus schudden zichtbaar hun hoofd, hun gefluister sneed zo door het voertuig dat Jose alleen stukjes van hun stille maar scherpe discussies kon verstaan.
Woorden met een veroordelende ondertoon, zoals “een volwassen man…” en “absoluut belachelijk,” dreven zijn oren binnen. De jongeman leek de gevolgen van zijn gedrag te begrijpen toen hij stil werd en zijn ogen de kost gaf.
Zijn luchtige glimlach was verdwenen en maakte plaats voor een geschrokken en licht berouwvolle uitdrukking. Jose knikte en antwoordde kalm voordat de vrouw iets kon zeggen. Inderdaad, het was echt een spijtig ongelukje. Mijn water liep over omdat ik schrok.
Hij zorgde ervoor dat zijn boodschap begrepen werd door een veelbetekenende blik op de jongen en zijn moeder te werpen. De moeder, die eerder koppigheid had getoond, doopte nu haar kleren in het water en veegde ze af met een handdoek, Jose’s blik afwendend.
De jongen stopte met schoppen en ging rustig zitten, misschien nadenkend over de gevolgen van wat hij eerder had gedaan.De stoel achter Jose bewoog de rest van de rit niet meer. Er werd niet meer geschopt.
De moeder en haar zoon zaten in stilte, de ijzige gloed van de werkelijkheid temperde hun eerdere arrogantie. Met een kleine glimlach om zijn lippen leunde Jose achterover op zijn stoel. Jose bedacht hoe ironisch het was dat hij, al was het maar even, beide had opgegeven in een poging zijn zwijgen te beschermen.
Maar hij wuifde elke bezorgdheid snel weg. Zij waren er tenslotte mee begonnen! Hij had het net afgemaakt, stoutmoedig en fantasierijk. Toch zuchtte José toen hij zich realiseerde dat hij niet de ontspannen reis naar huis had gehad die hij had gepland. Toen de bus aankwam, verzamelde hij zijn spullen. Het was nutteloos om er nu nog over na te denken. Wat gedaan is, is gedaan.