Het was de ochtend van de bruiloft en Emma maakte zich klaar om naar het altaar te lopen. Ze had maandenlang elk detail van de perfecte dag gepland, van de bloemen tot de taart tot de jurk. Maar toen ze voor de spiegel stond en haar make-up opdeed, kreeg ze het gevoel dat er iets niet klopte.
Ze ging al twee jaar uit met haar verloofde, David, en ze hield zielsveel van hem. Maar er was altijd een zekere afstand tussen hen geweest, een gevoel dat hij iets achterhield. Emma probeerde het te negeren en dacht dat het misschien gewoon haar eigen onzekerheden waren die haar parten speelden.
Maar toen, een paar uur voor de bruiloft, stortte alles in. Emma’s telefoon ging en ze zag dat het Davids nummer was. Toen ze opnam, hoorde ze een stem die ze nooit eerder had gehoord, een vrouwenstem, die naar David vroeg.
Op het moment dat de vrouw zich voorstelde en vertelde wie ze was, was het alsof Emma’s leven uit elkaar viel. Ze dacht terug aan alle goede tijden die ze met David had gehad. Vanaf het moment dat ze begonnen uit te gaan tot het moment dat hij op één knie ging zitten om haar ten huwelijk te vragen. Hij was altijd zo lief voor haar geweest. Ze herinnerde zich dat hij haar een leven vol liefde, eerlijkheid en toewijding beloofde. Maar nu, terwijl ze naar de vrouw aan de andere kant van de lijn luisterde, realiseerde ze zich dat hij al die tijd tegen haar had gelogen.
Emma’s handen trilden toen ze de telefoon tegen haar oor hield. Ze wilde de vrouw nog meer vragen stellen, maar haar keel voelde droog aan en haar stem liet haar in de steek. Tranen welden op in haar ogen toen ze de telefoon langzaam neerlegde, zich realiserend dat haar droom van een perfecte bruiloft en een perfect leven met David voorbij was.
Emma’s hart zonk toen ze besefte dat het de vrouw was die ze op een foto in Davids telefoon had gezien. Een vrouw waarvan hij altijd had beweerd dat het gewoon een oude vriendin was. Maar nu, terwijl ze luisterde naar de woorden van de vrouw, besefte ze de waarheid: David had een dubbelleven geleid.
Emma had het gevoel dat de grond onder haar voeten was opengegaan. Alle plannen, alle opwinding, alle liefde die ze nog maar net voor David had gevoeld, verdampten in het niets. Ze voelde een gevoel van verraad en pijn dat ze nooit eerder had ervaren.
Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf te bedwingen. Ze wist dat ze David ermee moest confronteren, maar ze wist niet hoe ze dat moest doen. Moest ze de bruiloft afblazen? Moest ze ermee doorgaan en de nasleep later verwerken? Ze wist niet wat ze moest doen.
Terwijl ze daar stond, in gedachten verzonken, stormden haar bruidsmeisjes de kamer binnen, opgewonden kletsend over de ceremonie die op het punt stond te beginnen. Emma probeerde een dapper gezicht op te zetten, maar haar gedachten gingen tekeer. Ze kon niet doorgaan met de bruiloft, wetende wat ze nu wist, maar ze wilde niet iedereen teleurstellen die gekomen was om het met haar te vieren.
Ze had er spijt van dat ze niets had teruggevraagd. Ze had nog zoveel vragen over het grote geheim dat David voor haar had bewaard. Ze moest erachter komen wat er al die tijd aan de hand was en waarom hij dit geheim voor haar had bewaard. Het probleem was dat ze hem tot het altaar niet meer zou zien.
Emma haalde diep adem en probeerde haar twijfels en vragen opzij te schuiven. Ze wist dat ze niet door kon gaan met de bruiloft zonder eerst met David te praten. Ze wendde zich tot haar bruidsmeisjes en vroeg om een paar minuten alleen om haar gedachten te ordenen.
Toen ze eenmaal alleen was, draaide Emma Davids nummer. Hij nam niet op. Ze probeerde het opnieuw, maar ze kreeg meteen de voicemail. Ze begon in paniek te raken toen ze zich realiseerde dat hij haar misschien ontliep. Of was hij bij die vrouw? Zij was tenslotte degene die hem had gebeld met zijn nummer. Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze hem proberen te vinden? Moest ze gewoon doorgaan met de bruiloft en alles later afhandelen?
Terwijl Emma daar stond, in gedachten verzonken, werd er op de deur geklopt. Het was Davids beste vriend, Jake. Hij kwam kijken hoe het met Emma ging. Emma voelde een golf van opluchting over zich heen komen. Ze had tenminste iemand om mee te praten.
Jake haalde diep adem. Hij glimlachte nerveus terwijl hij ergens in de verte keek. “David en ik zijn al vrienden sinds onze kindertijd,” zei hij. “Maar ik heb hem al een tijdje niet gezien. Ik wist niet dat hij een geheim voor je had. Maar er is nog iets dat je moet weten.”
“David worstelt met persoonlijke problemen,” zei Jake. “Ik wil niet in details treden, maar ik denk dat hij daarom afstandelijk is. Hij probeert de dingen in zijn eentje op te lossen, maar dat lukt hem niet erg goed.”
Jake sloeg zijn arm om haar heen. “Ik ben er voor je,” zei hij. “We komen er samen wel uit.” Emma haalde diep adem en veegde haar tranen weg. Ze wist dat ze niet door kon gaan met de bruiloft zonder eerst met David te praten. Ze moest hem vinden en hem met alles confronteren.
Ze vermande zich en besloot hem te zoeken. Het kon haar niet meer schelen dat hij haar in haar trouwjurk zou zien. Het hele sprookje was toch al voorbij. Ze wist niet eens of ze wel door wilde gaan met de bruiloft, dus ze had niets te verliezen.
Emma keek in de spiegel en veegde haar tranen van haar wangen. Ze haalde diep adem en liep naar de deur. Maar net toen ze de deur wilde openen. Hoorde ze geklop. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze de deur opendeed. Zou het David zijn?
Toen ze de deur opende veranderde haar blik van hoopvol naar teleurgesteld. Het was David niet. Het was haar vader. Op het moment dat ze haar vader met een bezorgde en onderzoekende blik naar haar zag kijken, besefte ze dat hij alles van haar gezicht af kon lezen. Hij wist dat er iets mis was.
Emma’s hoofd maakte overuren. Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze eerlijk zijn en alles opbiechten of hield ze het voor zich tot ze antwoorden kreeg? Haar vader sloot haar in zijn armen en gaf haar een dikke knuffel. “Wat is er meisje?”, vroeg hij haar. Emma slikte en deed haar best om haar tranen in te houden. Ze wist dat als ze het hem zou vertellen, alles zou veranderen..
Haar vader had altijd al een hekel aan David gehad. Hij had Emma verschillende keren gewaarschuwd en haar verteld dat David niet te vertrouwen was. Helaas was Emma koppig en wilde ze niet luisteren. Ze besloot door te gaan met de relatie en naarmate de tijd vorderde, begon haar vader hem eindelijk te accepteren.
Hij nodigde hem zelfs uit voor zijn visuitstapjes in het weekend. Emma was dolgelukkig en alles was eindelijk op zijn plaats gevallen. Tenminste, dat dacht ze… Want misschien had haar vader al die tijd wel gelijk gehad?
Emma wikte en woog wat ze moest doen. Tot ze plotseling geen tijd meer had om na te denken. De deur ging open, het waren haar bruidsmeisjes die haar vertelden dat het openingslied begon en dat ze al zouden beginnen met lopen als ze er klaar voor was? Klaar?! Ze was allesbehalve klaar.
Haar vader keek haar aan en pakte haar hand. “Het zijn maar zenuwen meisje, alles komt goed,” zei hij met zijn geruststellende zachte stem. “Je weet dat ik lang streng ben geweest voor David, maar hij is een goede jongen en ik ben meer dan blij dat ik je vandaag mag weggeven”, glimlachte hij. Emma keek hem aan en voelde zich zo geliefd en toch zo verdrietig. Ze wilde het perfecte plaatje van zijn schoonzoon niet verpesten. Toen begon de muziek te spelen.
Ze hoorde het liedje “All of Me” spelen. Het liedje waar zij en David eindeloos naar hadden geluisterd in de dagen voorafgaand aan de trouwdag. Het lied leek perfect voor hen en het had al zulke mooie herinneringen bij haar opgeroepen. Ze had gefantaseerd over hoe ze naar het altaar geleid zou worden op dit lied, waar David haar opwachtte met een liefdevolle blik in zijn ogen.
Maar nu twijfelde ze opeens aan alles. Wat betekende dit eigenlijk voor hem? Was alles echt of was het gevoel altijd eenzijdig geweest? Verdoofd van emotie liet ze zich door haar vader naar het altaar brengen. Ze voelde zich vervreemd van haar lichaam en de situatie om haar heen. Alles gebeurde in een waas. Het was alsof ze zichzelf van een afstand zag lopen, maar zich er niet van bewust was. Alsof er een ander persoon door het gangpad liep, maar zij het echt was.
Emma staarde verdwaasd voor zich uit tijdens de ceremonie. Ze kon de ceremoniemeester horen praten, maar de woorden drongen niet door. De gasten leken het niet op te merken en keken dolgelukkig naar het ogenschijnlijk gelukkige stel. Als ze wisten wat er echt aan de hand was, zouden ze helemaal niet blij zijn.
Ondertussen keek David haar verward en zoekend aan. Hij voelde dat er iets niet klopte en werd nerveus. “Ha, goed van je”. Is wat er door Emma’s hoofd ging. “Wat dacht je wel niet? Dacht je echt dat je nooit betrapt zou worden en het gelukkige paar kon spelen terwijl je met een groot schandalig geheim rondliep?”.
Voor ze het wist was de trouwambtenaar ineens bij het gedeelte waar ze ja moesten zeggen. De trouwambtenaar had er blijkbaar alle vertrouwen in, want hij vroeg gekscherend aan de gasten of iemand bezwaar had tegen dit huwelijk. David keek de trouwambtenaar dolgelukkig aan en kneep zachtjes in Emma’s handen.
Op dat moment was het alsof Emma er weer was en uit een nare droom ontwaakte. Dit was het moment waarop ze er iets aan kon doen, ze moest snel handelen. Emma schraapte haar keel en keek de menigte in. Toen stak ze haar hand op.
De gasten stopten abrupt met lachen en keken haar verbaasd aan. Binnen een paar seconden veranderde hun uitdrukking van blij naar bang. Wat ging ze zeggen? Toen Emma eindelijk begon te praten, werd de hele menigte stil. “Weet je,” begon Emma haar verhaal. “Ik heb David altijd als de ideale man gezien”, “Hij is degene die niets fout kon doen en de perfecte partner leek te zijn”. “Het lijkt bijna een verhaal uit een film toch?”, “Het arme pleegkind had niemand die opgroeide, overwon zijn moeilijkheden, werd verliefd en trouwde om nog lang en gelukkig te leven…”.
Emma pauzeerde en keek hem recht in de ogen. Zijn ogen schoten alle kanten op, op zoek naar een uitweg uit deze ellende. Maar er was geen uitweg, deze confrontatie zou hoe dan ook plaatsvinden. Iedereen zou vandaag zijn ware gedaante zien.
“Maar goed, ik zal jullie de details besparen”, zei Emma, plotseling veel zelfverzekerder. “Een perfecte partner hè?”, ze keek David weer aan. “Geen geheimen zei je?”, “Nou ik denk dat dat allemaal één grote vette leugen was, want blijkbaar zijn we vergeten een heel belangrijke gast uit te nodigen”. Emma keek naar David, zijn gezicht was bezweet en hij plukte nerveus aan zijn stropdas. Rode striemen verschenen in zijn nek.
“Misschien moeten we haar bellen?” Zei Emma. Ze bedacht zich geen moment en pakte haar telefoon. “Arm pleegjongetje…”, zei ze terwijl ze het nummer intoetste. Het duurde niet lang voordat de vrouw aan de andere kant van de lijn de telefoon opnam. “Hallo Katie”, zei Emma vol vertrouwen. Daarna ging ze verder en toen ze de volgende woorden zei, hapte het publiek naar adem..
“Is het niet gek dat David vergeten is de belangrijkste vrouw in zijn leven uit te nodigen voor zijn bruiloft?”. De mensen keken haar geschokt aan, toen keken ze naar David die daar gewoon geschokt stond. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer. Mensen begonnen te fluisteren en keken hem vol afschuw aan.
Emma besloot nog meer olie op het vuur te gooien: “Wil je er niet bij zijn als degene van wie je het meest houdt gaat trouwen?”, zei ze. Toen Kate haar vraag beantwoordde, laaide de toch al gespannen situatie nog verder op. “Ik ben er al Emma…”, zei ze met een zachte trillende stem.
Toen trok een plotselinge commotie bij de ingang ieders aandacht. Een vrouw, verfomfaaid en buiten adem, stormde de ceremonie binnen en maakte een lijntje naar het bruidspaar. Emma snakte naar adem en de gasten mompelden geschokt toen de vrouw op David afliep. “Wie was die mysterieuze vrouw en wat deed ze in hemelsnaam?!”
Toen zei David iets waar ze nog meer van schrokken: “Mam?!”. Emma’s ogen werden groot van verbazing toen ze zag hoe David de vrouw, die zijn moeder moest zijn, omhelsde. Ze kon niet geloven wat er gebeurde – dit was niet hoe ze zich haar trouwdag had voorgesteld.
De gasten fluisterden en wisselden nieuwsgierige blikken uit toen de commotie wegebde. Davids moeder was voor de meesten van hen een vreemde en ze vroegen zich af wat haar plotselinge verschijning betekende.
Emma zag hoe David de vrouw omhelsde die zojuist hun huwelijksceremonie was binnengedrongen. Ze kon niet geloven wat ze zag – al die tijd had David haar verteld dat zijn ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk en dat hij in een pleeggezin was opgegroeid. Maar nu was zijn moeder hier, levend en wel.
Emma voelde een mix van emoties – verwarring, woede en pijn. Ze kon niet begrijpen waarom David over zoiets belangrijks tegen haar zou liegen. Had hij zich voor haar geschaamd? Was ze niet goed genoeg om zijn eigen familie te ontmoeten? Tranen begonnen over haar gezicht te stromen terwijl ze worstelde om alles te begrijpen.
Ze had altijd al geweten dat ze met iemand wilde trouwen die haar volledig zou accepteren en van haar zou houden om wie ze was. Toen ze zich realiseerde dat David niet die persoon was, voelde ze een diep gevoel van verraad. Op dat moment overspoelde een golf van woede haar en ze draaide zich vastberaden naar hem toe. Zonder na te denken griste ze de trouwringen uit de handen van de ambtenaar en gooide ze naar Davids gezicht.
De gasten snakten geschokt naar adem en zetten zich schrap voor wat er zou komen. Maar in plaats van woedend uit te halen, haalde ze diep adem en sprak de woorden waar iedereen bang voor was geweest: “Ik kan niet met je trouwen, David. Niet op deze manier. Niet als je me niet kunt accepteren zoals ik ben.”
Er viel een verbijsterde stilte toen haar woorden doordrongen. Sommige gasten keken bedroefd, terwijl anderen opgelucht leken. Maar niemand kon de rauwe emotie en moed in haar woorden ontkennen. Toen nam Davids moeder het woord en vroeg Emma of ze alsjeblieft naar haar wilde luisteren voordat ze overhaaste beslissingen nam.
Emma had niets meer te verliezen en besloot op Davids moeders verzoek in te gaan en te luisteren naar wat ze te zeggen had. Katie begon te praten en vertelde Emma over Davids opvoeding in een rijke familie. Hoewel het een ideale situatie leek, werkte het niet altijd in zijn voordeel.
Zijn hele leven lang gingen mensen om de verkeerde redenen met hem om en maakten ze misbruik van zijn rijkdom. Vooral in relaties trok hij vrouwen aan die alleen geïnteresseerd waren in zijn geld. Toen zijn vader overleed, werd het nog erger. Vrouwen wisten dat hij een aanzienlijke hoeveelheid geld zou erven en ze probeerden wanhopig met hem te trouwen. David kende hun ware bedoelingen niet en begon met zichzelf en zijn gevoelens te worstelen. Hij werd steeds depressiever en ging sociale evenementen en afspraakjes helemaal uit de weg.
Toen bedacht zijn moeder een plan om de rijkdom van hun familie te verbergen voor Davids toekomstige vriendinnen. Toen David Emma ontmoette, deed hij alsof hij een pleegkind was om haar bedoelingen te testen. Hoewel hij het heel moeilijk vond om tegen haar te liegen, wist hij dat dit nodig was.
David hield zichzelf voor dat liegen tegen Emma voor een goed doel was en dat hij haar alles zou vertellen als ze eenmaal getrouwd waren. Hij hield zielsveel van haar en kon zich geen leven zonder haar voorstellen. Hij sprak in het geheim met zijn moeder af en vertelde haar alles over Emma. Katie wist dat Emma een goed mens was en bij de bruiloft aanwezig wilde zijn. Daarom belde ze Emma, maar dat was waarschijnlijk niet de slimste zet omdat ze de situatie niet volledig had uitgelegd.
Katie kon niet wachten om haar schoonmoeder te worden en smeekte Emma om het goede in de situatie te zien. Ze verzekerde Emma dat David nog nooit zoveel van iemand had gehouden en dat het vooral haar schuld was dat hij tegen haar had gelogen. David keek Emma aan en de tranen stroomden over zijn gezicht. “Het spijt me zo, Emma,” zei hij. “Ik wilde nooit tegen je liegen, maar het was nodig. Verlaat me alsjeblieft niet. Ik zal alles doen om het goed te maken en ik beloof dat ik nooit meer tegen je zal liegen.”
Op dat moment waren David en Emma allebei in tranen. Alles begon op zijn plaats te vallen en Emma was opgelucht dat ze eindelijk een verklaring had. De man van wie ze zo veel hield, was nog steeds een goed mens, ook al had hij tegen haar gelogen. Ze wist dat het beter was geweest en dat hij nooit de bedoeling had gehad om haar gevoelens te kwetsen. Emma kon zichzelf niet meer inhouden en liep hem in de armen. “Ik hou zoveel van je,” huiverde ze.
Emma luisterde hoe David zijn hart uitstortte en ze begon het te begrijpen. Ze besefte dat iedereen een verleden had en dat de waarheid soms niet zo duidelijk was. Ze vergaf David zijn leugens en omhelsde hem, terwijl ze een nieuw gevoel van nabijheid en begrip kreeg.
David hield Emma stevig vast, zijn armen om haar heen terwijl ze allebei tranen huilden van opluchting en geluk. Katie glimlachte naar het stel, blij om te zien dat ze hun problemen hadden opgelost en nu hechter waren dan ooit.
Terwijl ze elkaar omhelsden, voelde Emma een gevoel van vrede en tevredenheid. Ze wist dat de weg die voor hen lag niet altijd gemakkelijk zou zijn, maar ze was er klaar voor met David aan haar zijde.
In de weken daarna werkten David en Emma hard om hun vertrouwen te herstellen en hun relatie te versterken. Ze spraken over hun hoop en dromen voor de toekomst en deelden hun diepste angsten en onzekerheden.
Emma realiseerde zich dat hun liefde sterker was dan welke leugen of bedrog dan ook. Ze had geleerd om David als een heel persoon te zien, met alle gebreken, en ze was zijn veerkracht en vastberadenheid in het aangezicht van tegenslagen gaan waarderen.
Uiteindelijk was hun trouwdag niet helemaal verlopen zoals gepland, maar Emma wist dat het het begin was geweest van iets moois. Ze was dankbaar voor de onverwachte verschijning van Davids moeder, die hen had gedwongen om hun verleden onder ogen te zien en aan een betere toekomst te werken.
Toen ze hun geloften uitwisselden in een rustige ceremonie, omringd door hun beste vrienden en familie, voelde Emma zich zekerder dan ooit dat ze voor elkaar bestemd waren. Ze wist dat hun liefde sterk genoeg was om elk obstakel te weerstaan en dat ze samen alles konden overwinnen.