Een groot deel van de hedendaagse maatschappij neemt elke dag de bus. Van zakenmensen die naar hun werk pendelen tot kinderen die naar school gaan.
Je zou kunnen zeggen dat de maatschappij rust op de schouders van de geweldige chauffeurs die ons van A naar B brengen.
Ze doen er alles aan om je op tijd op je bestemming te krijgen. Een situatie als deze is heel uniek.
Om buschauffeur te worden, moet je uit een bepaald hout gesneden zijn. Naast de gewone, rustige burgers die je heen en weer rijdt, heb je soms te maken met mensen die luidruchtig, arrogant, vies of anderszins vervelend zijn.
Margaret had nog nooit zo’n passagier gehad. In de tien jaar dat ze achter het stuur van een bus zit, heeft ze bijna alles gezien wat je maar kunt bedenken. Dronkaards, bedelaars, ze heeft heel wat passagiers uit haar bus moeten schoppen omdat ze anderen tot last waren.
Ze stopte bij de bushalte. Toen de deuren eenmaal open waren, zag ze een klein jongetje op de stoep staan. Het jongetje stond te trillen op zijn benen en het was duidelijk dat hij gehuild had. De jongen keek angstig naar Margaret, die gebaarde dat hij in moest stappen. Toen de jongen eenmaal in de warme bus zat, stelde Margaret hem een vraag.
Margaret had dan wel zelf geen kinderen, maar ze kon heel goed met kinderen omgaan. Ze kon zien dat deze jongen hulp en geruststelling nodig had. Dus stelde ze de vraag met een stem vol medelijden. De jongen slikte een paar keer, maar leek zich daarna wat meer op zijn gemak te voelen.
Terwijl Margaret de vraag stelde, keek ze nog eens goed naar de jongen. Het was een koele ochtend en de dauw lag nog op het gras rond de bushalte. Er viel niet veel op te merken aan de kleding van de jongen, maar toen haar ogen verder afdwaalden, realiseerde ze zich dat hij iets miste.
Dit detail was erg verontrustend voor Margaret.
Margaret zag dat de jongen geen schoenen aan had. Hij had zelfs geen sokken aan. Hij had op blote voeten in de kou op de bus staan wachten. Dit had Margaret nog nooit meegemaakt. Ze kon geen goede reden bedenken waarom de jongen zo bij de bushalte stond te wachten. Bovendien leek de jongen erg bang.
Er klopte hier iets niet…
De jongen leek te aarzelen. Hij gaf niet meteen antwoord op Margarets vraag, maar staarde een tijdje naar zijn blote voeten. Margaret wachtte geduldig. Ze had het gevoel dat de jongen misschien in de problemen zat. De bus was te vroeg bij deze halte aangekomen, zodat Margaret de tijd kon nemen zonder dat de andere passagiers te laat zouden komen.
De jongen keek terug naar Margaret, die erg nieuwsgierig was geworden naar het verhaal van de jongen..
De jongen beet op zijn trillende lip. Je kon zien dat hij iets had meegemaakt. Margaret was erg nieuwsgierig waarom het kind op blote voeten bij de bushalte had gestaan. Ze leunde wat dichter naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. “Kan ik je ergens mee helpen, jongen?” fluisterde ze geruststellend.
De jongen wist dat hij veilig was bij Margaret. Hij besloot zijn verhaal met haar te delen.
De jongen vertelde dat hij die ochtend in zijn voortuin had gespeeld, toen er plotseling een konijn voorbij schoot. Omdat hij nog nooit een konijn in het wild had gezien, rende de jongen er achteraan. Hij was erg benieuwd waar het dier hem heen zou leiden.
Toen sloeg het noodlot toe..
De jongen raakte het konijn na een tijdje kwijt. Het dier was achter een boom verdwenen en de jongen kon het nergens vinden. Toen de jongen om zich heen keek, zag hij dat hij in een bos terecht was gekomen. Hij besloot terug naar huis te gaan, maar besefte al snel dat hij verdwaald was.
Het jongetje liep verward en bang rond, niet wetend hoe hij thuis moest komen.
Toen zag het jongetje de bushalte. De slimme jongen realiseerde zich dat als hij daar bleef staan, er een bus voorbij zou rijden. Hij zou kunnen instappen en de weg naar huis vinden. Dit was natuurlijk heel spannend. Het duurde een hele tijd voordat er eindelijk een bus kwam. Margaret was eindelijk voor hem gestopt en dat gaf de jongen een heel opgelucht gevoel.
Het verhaal leek een happy end te hebben, maar er knaagde iets aan Margaret. Iets zat haar niet lekker.
Margaret voelde zich een beetje beter toen de jongen klaar was met praten. De jongen was gewoon verdwaald. Hij was zo slim geweest om bij de bushalte te wachten tot er een bus kwam. Het had veel erger kunnen zijn: de jongen had achtergelaten of ontvoerd kunnen zijn. Hij had op blote voeten in zijn tuin gespeeld totdat hij werd afgeleid door het voorbij rennende konijn.
Toch was er iets aan het verhaal van de jongen waar Margaret de kriebels van kreeg.
De jongen was dan wel niet achtergelaten of ontvoerd, maar hij was nog steeds ver van huis. Ergens in de stad zou nu wel een bezorgde ouder hebben gemerkt dat hun kind van het erf was verdwenen. Margaret kon het niet helpen om te bedenken hoe deze vader of moeder zich nu moest voelen. Er was alleen één groot probleem… Margaret was nog aan het werk en de bus zat vol met passagiers die op tijd op hun werk moesten zijn.
Toen nam Margaret een heel bijzonder besluit.
Margaret belde haar baas via de ingebouwde radio en vertelde haar baas dat ze de rest van de ochtend vrij nam. Nadat ze dit had gemeld, stond ze op en wendde zich tot de passagiers. Ze vertelde hen dat, hoewel het erg schokkend voor hen was, het veilig thuisbrengen van de jongen nu haar prioriteit was. De passagiers begrepen dit allemaal en stapten uit zonder al te veel problemen te veroorzaken.
Nu Margaret niet langer aan haar route gebonden was, kon ze al haar aandacht op de jongen richten. Helaas had ze het probleem dat toen ontstond niet voorzien.
Het bleek dat de jongen zijn adres niet wist. Ook kon hij zijn huis niet goed beschrijven. Het enige wat hij wist, zo bleek, was zijn naam en zijn leeftijd. Margaret wist zeker dat zijn huis hier ergens in de buurt moest zijn, een jongen van zijn leeftijd kon geen tientallen kilometers hebben gelopen, maar dat was het dan ook.
Hoe moest ze in hemelsnaam zijn huis vinden?
Een van Margarets ideeën was om sociale media te gebruiken. Ze overwoog om een foto van de jongen online te zetten, in de hoop dat zijn ouders de foto zouden zien. Maar dit had ook een nadeel. Wat als mensen met slechte bedoelingen zouden reageren? Of als de ouders boos werden omdat Margaret zonder toestemming een foto van hun kind op internet had gezet? Nee, ze zou een alternatief moeten zoeken.
Maar eerst was er iets anders waar Margaret mee te maken had.
Margaret hoorde gegrom. Toen ze opzij keek, zag ze de jongen met zijn hand over zijn buik wrijven. Margaret vroeg de jongen of hij al ontbeten had, waarop de jongen aangaf dat hij met een lege maag achter het konijn aan was gegaan. De arme jongen was uitgehongerd. Margaret besloot naar de dichtstbijzijnde fastfoodketen te rijden, waar ze een kindermaaltijd voor hem bestelde. De jongen schoof het calorierijke voedsel gretig naar binnen. Nadat hij zijn buikje rond had gegeten, liepen ze samen terug naar de bus.
Tijdens hun overstap besloot Margaret dat ze dit probleem niet alleen kon oplossen. Benieuwd wiens hulp ze inriep? Lees dan snel verder!
De volgende halte was het politiebureau. Het jongetje leek erg bang te zijn voor deze locatie, die vol zat met politieagenten. Hij was al zo lang van huis dat hij nu erg overstuur begon te raken. Hij wilde terug naar zijn vader en moeder. Margaret stelde de jongen gerust. De politie zou hem helpen zijn ouders te vinden. Ze zouden inmiddels erg ongerust zijn en hem net zo missen als hij hen miste.
Dit leek de jongen meer op zijn gemak te stellen. Margaret was blij dat de zoektocht bijna voorbij was.
De officier van dienst luisterde aandachtig naar de jongen. Margaret voegde hier en daar zijn verhaal toe. De agent vroeg of de jongen een koekje wilde. Hij zei ja. De agent stond op en gebood Margaret te volgen. Onderweg naar de cafetaria bedankte hij de barmhartige Samaritaan.
De agent verzekerde Margaret dat ze weer aan het werk kon gaan en de jongen aan de politie kon overlaten. Maar eerst moest haar verklaring worden opgenomen.
De agent vertelde Margaret dat zijn supervisor haar verklaring zou opnemen. Ze werd in een aparte kamer gezet, kreeg een kopje thee en moest daar wachten op de supervisor. Dit zat Margaret niet lekker, de jongen werd nu helemaal alleen achtergelaten in de andere kamer. Ze hoopte dat het afnemen van deze verklaring niet te veel tijd in beslag zou nemen, zodat ze snel terug kon naar de arme jongen.
Helaas ging het niet zoals gepland…
De agent opende de deur van de kamer weer en vertelde Margaret dat zijn supervisor helaas bezig was met een andere zaak, dus dat het wel even kon duren. Hij vroeg of hij iets voor haar kon doen. Nogal geïrriteerd eiste Margaret dat ze teruggebracht zou worden naar de jongen.
De dienstdoende agent was geschokt door het verzoek. Het leek alsof hij iets probeerde te verbergen. Margarets fantasie sloeg op hol. Was er een reden dat ze uit elkaar waren gehaald?
Toen vertelde de agent haar dat hij helemaal vergeten was om het koekje naar de jongen te brengen. Hij had het zo druk met andere dingen dat hij zijn belofte helemaal was vergeten. Natuurlijk mocht Margaret teruggaan naar de jongen. Ze liepen naar de kamer waar de jongen zat te wachten. De agent vergat het koekje deze keer niet.
Gelukkig kwam de begeleider ook snel opdagen.
De leidinggevende bedankte Margaret en de jongen voor het wachten. Ze gaf de agent duidelijke instructies: hij moest de leeftijd, naam en beschrijving van de jongen doorgeven aan alle politiebureaus in de stad. Ondertussen nam ze Margaret’s verklaring op.
Het duurde niet lang voordat ze een reactie kregen van een nabijgelegen politiebureau. Vermoedelijk hadden de ouders van de jongen zich daar gemeld. Gelukkig was het signalement op tijd verspreid!
De jongen zou met zijn ouders worden herenigd voordat Margarets middagdienst begon! Dat was een geluk voor haar, want ze had alleen de ochtenddienst geannuleerd. S Middags zou ze haar routes weer moeten rijden. Margaret haalde een borstel tevoorschijn en zorgde ervoor dat het haar van de jongen er netjes uitzag. Ze wilde niet dat zijn ouders zich nog meer zorgen zouden maken als ze hem weer zagen.
Niet lang daarna stormden de ouders het kantoor binnen. Ze hadden de hele ochtend naar hem gezocht. Niemand van hen wist dat dit verhaal tot een einde zou komen..
De ouders van de jongen waren erg blij dat ze hun zoon terug hadden. De jongen legde uit wat er was gebeurd en kreeg een dikke knuffel van zijn moeder. Zijn vader keek goedkeurend toe terwijl hij vertelde hoe slim en dapper hij was geweest. De twee dolgelukkige ouders waren Margaret erg dankbaar. Ze wisten niet hoe ze haar moesten bedanken. Margaret lachte. Voor haar was het al de moeite waard om de drie herenigd te zien.
Toen gebeurde er iets dat geen van hen had verwacht..
Net toen Margaret en het herenigde gezin naar buiten wilden lopen, hield de agent hen tegen. Ze waren alle vier erg in de war. Had dit verhaal nog een staartje? Waarom mochten ze niet gaan? De agent legde uit dat de politie in dit soort situaties verplicht was om de kinderbescherming in te schakelen. Hoewel de jongen veilig was teruggevonden, moest worden beoordeeld of er sprake was geweest van nalatigheid.
Alle betrokkenen moesten apart van elkaar met een maatschappelijk werker praten. De maatschappelijk werker kwam voor een spoedeisende beoordeling. Wat zou ze concluderen?
Het duurde een half uur voordat de maatschappelijk werker eindelijk het kantoor binnenliep. Beide ouders, Margaret en de zoon, waren inmiddels volledig uitgeput. Het was een zware ochtend geweest. Met tegenzin doorliepen ze de standaardprocedure. Na vier individuele gesprekken concludeerde de maatschappelijk werker dat er geen sprake was geweest van ernstige nalatigheid en dat ze allemaal vrij waren om te gaan.
Margaret had alleen één grote zorg..
Door het onverwachte spoedoordeel van de kinderbescherming was het zo laat geworden dat Margaret onmogelijk op tijd aan haar middagdienst kon beginnen. Ze was bang dat haar baas heel boos zou zijn omdat ze haar ochtenddienst al had afgezegd. Gelukkig waren de agenten bereid om haar baas te bellen en het verhaal uit te leggen. Haar baas begreep de situatie en gaf haar de hele dag vrij.
De ouders van de jongen gaven Margaret de grootste bos bloemen die ze ooit had gezien.
De jongen gaf Margaret een dikke knuffel. Het liep allemaal goed af en iedereen was gelukkig. Margaret beloofde contact te houden en wisselde contactgegevens uit met de ouders. De buschauffeur werd geprezen als een held op het werk en werd uitgenodigd voor verschillende interviews.
Margaret en het jongetje, Spencer, gaan nog steeds elk jaar terug naar het fastfoodrestaurant waar ze die dag dineerden.