Boer Jacks hart ging tekeer toen hij een ontdekking deed onder de grond, een moment dat zijn gewone wereld veranderde. Het buitengewone greep iedereen en onthulde een mysterie dat op zijn trillende handen wachtte. Deze gebeurtenis betekende een breuk met het alledaagse en luidde een nieuw, onbekend hoofdstuk in op zijn boerderij.
Jack, zijn vrouw Bonnie en hun dochters Mary en Gisele waren verbijsterd door de aanblik van hun maïsveld. Ooit was het weelderig en groen, maar nu lag het er kaal bij, met mysterieuze eieren op de plek waar ooit maïsstengels stonden. De aanblik was zowel verbijsterend als ontzagwekkend terwijl ze nadachten over de vreemde wending in hun eens zo vertrouwde toevluchtsoord, dat nu was veranderd in een veld vol raadsels.
De eieren, die op het punt stonden uit te komen, brachten Jack voor een dilemma. Vastbesloten om zijn land te beschermen, bereidde hij zich voor om ze te vernietigen en ze in verband te brengen met zijn verwoeste oogst. Maar toen hij zijn tractor startte, hielden de smeekbeden van zijn dochters hem tegen. Hun hartstochtelijke verdediging bracht Jack op andere gedachten en zorgde voor een moreel dilemma over het lot van deze onbekende entiteiten. Wat was er aan de hand?
Jack overwoog zijn keuzes, de lucht om hen heen dik van de spanning. Een paar hartslagen lang heerste er een verontrustende stilte. En toen, met een plotselinge, elektriserende openbaring, opperde hij iets dat hen volledig in shock achterliet..
Jack had zichzelf altijd beschouwd als een man van de routine. Hij was een eenvoudige man die zijn hele leven op de boerderij had doorgebracht. Hij woonde met zijn vrouw en twee dochters, Marion en Giselle, in een bescheiden boerderij op het platteland. Jack was een hardwerkende boer die trots was op zijn werk. Hij verzorgde zijn gewassen en dieren al zolang hij zich kon herinneren en had nog nooit zoiets meegemaakt als wat er nu stond te gebeuren.
In zijn vrije tijd bracht Jack graag tijd door met zijn gezin, verkende hij de omliggende velden en bossen en las hij over nieuwe landbouwtechnieken. Hij hield van de structuur in zijn dagelijks leven. Hij stond elke dag vroeg op en voerde zijn taken uit voordat hij ging slapen. Deze dag verliep echter niet volgens zijn routine. Deze ochtend was anders.
In de zachte omhelzing van de dageraad ontwaakte Jack uit zijn sluimering, zijn gedachten gehuld in een deken van verwachting. Hij trok zijn overall aan, zijn bewegingen weloverwogen en rustig, voorzichtig om de vredige rust van zijn vrouw niet te verstoren. Terwijl ze droomde, wist hij dat ze spoedig zou ontwaken om haar culinaire magie te gebruiken en een voedzaam ontbijt voor het gezin te bereiden.
Jack wilde net naar buiten gaan om de dieren te voeren toen er iets onverwachts gebeurde. Wat was dat voor geluid? Terwijl Jack in de keuken was, hoorde hij een vreemd geluid van buiten komen. Het was nog donker buiten, dus hij kon niet zien waar het vandaan kwam, maar hij wist meteen dat er iets niet klopte.
Het vreemde geluid had Jack nog nooit eerder gehoord. Een ijzingwekkende symfonie die hij nog nooit eerder had gehoord. Het wekte een onverklaarbaar onbehagen in hem op, elke noot greep naar zijn ziel. Geworteld op de keukenvloer probeerde hij de bron van de spookachtige serenade te ontcijferen toen een plotselinge, hartverscheurende angst hem in zijn greep kreeg.
Bonnie, zijn vrouw, kwam als een spook uit de schaduwen tevoorschijn. Ze kroop achter hem, haar adem fluisterde als een spook tegen zijn schouder, voordat ze een speelse gil liet horen. Hun gelach vulde de kamer. Maar onder de oppervlakte ging Jacks hart nog steeds tekeer van onrust. Wat was dat geluid dat hij eerder had gehoord? Jack kon zijn ongerustheid niet van zich afschudden.
Bonnie’s goed getimede grap had het raadselachtige geluid even overstemd, waardoor Jack met een knagende nieuwsgierigheid achterbleef. Hij stond op het punt om naar buiten te gaan om het verontrustende geluid te onderzoeken, maar haar verrassing had zijn achtervolging doen ontsporen.
In het midden van hun gezamenlijke gelach kondigde het getrippel van kleine voetjes de komst van hun twee dochters aan, hun uitdrukkingen geëtst door bezorgdheid. “Waar is mama?” “Is alles goed met haar?!” “We hoorden haar schreeuwen!” riep één dochter. Jack en zijn vrouw keken elkaar begrijpend aan en hun glimlach was een geruststelling voor de kinderen. Even leek het erop dat de dag zijn gebruikelijke, geruststellende ritme zou volgen.
Zodra de laatste hapjes van het ontbijt waren genuttigd, wist Jack dat het tijd was om naar buiten te gaan en zijn dieren te verzorgen. Met emmers voer in de hand liep hij naar het kippenhok.
Toen hij het kippenhok naderde, merkte hij dat zijn kippen zich vreemd gedroegen, hun bewegingen getint met een ongewoon onbehagen. Ze liepen nerveus door hun hok, hun gevederde lichamen leken te trillen van angst. Jack kon hun ongerustheid voelen, de voelbare spanning in de lucht bezorgde hem rillingen over zijn rug. Wat kon zoveel angst in zijn geliefde kuddes veroorzaken?
Jacks ogen schoten rond in het hok, zijn hart ging tekeer toen hij merkte dat er een kip ontbrak op de plek waar hij normaal zat. Verwoed tastte hij de omgeving af en stopte abrupt bij het zien van een hoopje veren op de grond. Een rilling gierde door zijn aderen. “Nee, nee, nee, nee” riep hij uit.
Jack wist maar al te goed wat deze onheilspellende ontdekking inhield. Met haast bij elke stap die hij zette, haastte hij zich terug naar binnen om een handdoek en een doos te halen, het geïmproviseerde vat voor de levenloze vogel die ooit zijn boerderij had opgeluisterd. De ernst van de situatie drukte op hem en hij voelde een mengeling van schok, verdriet en bezorgdheid over het onbekende gevaar dat dichterbij leek te komen.
Jack worstelde met de onverklaarbare dood van de eens zo levendige kip. Zijn plotselinge dood verbijsterde hem. De dag ervoor waren er nog geen tekenen van een kwaal. Hoe kon dit gebeuren? En hoe was de kip uit het hok ontsnapt? Met elke onbeantwoorde vraag zwol een stroom van schok, verbijstering en onbehagen in hem aan.
Terwijl Jack zijn karweitjes voortzette, merkte hij dat de varkens luidruchtiger waren dan gewoonlijk. Hun luide geknor droeg bij aan het ongemakkelijke gevoel dat de boerderij had overgenomen. Jack werd steeds ongeruster naarmate de vreemde gebeurtenissen op zijn eens zo rustige boerderij zich verder ontvouwden.
Jack voerde de varkens en ze werden even rustig. Maar hij had nog steeds het gevoel dat er iets vreemds gebeurde op de boerderij. Hij maakte zich zorgen over wat hij zou kunnen ontdekken. Terwijl hij over het veld achter zijn varkens keek, merkte Jack in eerste instantie niet op wat voor bizar voorval zich op het veld afspeelde.
Plotseling klonk dat raadselachtige geluid weer door de lucht. De spookachtige resonantie galmde door de boerderij. Jack spitste zijn oren in een poging de oorsprong van het vreemde geluid te vinden. Het was duidelijk dat het vreemde geluid dichtbij was, want het was luid en gemakkelijk te horen. Maar het geluid was onbekend, als de roep van een wezen dat hij nog nooit eerder had gehoord.
“Wat zou dit mysterieuze wezen kunnen zijn?”, “Waarom is het zo dicht bij mijn huis gekomen?”, “Hoe is het erin geslaagd om tot nu toe verborgen te blijven?” “En wat betekent zijn aanwezigheid voor mijn familie en boerderij?” Jacks hoofd zat vol vragen.
Maar hij had geen tijd om erover na te denken, want hij had een druk schema. Nadat hij zijn dieren had verzorgd, ging Jack naar de schuur om zijn tractor klaar te maken voor de grote dag. Het was tijd om zijn gewassen te oogsten, te beginnen met de maïs. Hij startte de tractor en zwaaide de schuurdeuren open. Alleen wist hij niet wat er zich afspeelde onder de machine die hij zou gaan bedienen.
Jack wilde net vertrekken toen een plotselinge, doordringende schreeuw hem deed verstijven. Het was Mary. “Pap, stop! Er ligt iets op de grond bij de tractor!” Haar stem trilde van angst terwijl ze naar de wielen van de tractor wees. De aanblik van wat het ook was, vervulde haar onmiddellijk met angst.
Jack zette onmiddellijk de motor van de tractor af en zijn hart bonsde in zijn borst terwijl hij naar beneden sprong om de bron van zijn dochters angst te onderzoeken.
Een frêle kat lag hulpeloos op de grond, recht in het pad van een van de wielen van de tractor. Als zijn dochter het niet had opgemerkt, zou het kleine diertje een tragisch lot zijn beschoren.
Het katje droeg vreemde, bloedende plekken op zijn oren en was zichtbaar ondervoed, zijn zielige toestand trok Jacks hart aan. Terwijl Jack naar het kitten keek, had hij geen idee dat dit nog maar het begin was. Het begin van een heel vreemde en ongewone dag.
Gewoonlijk verliepen Jacks dagen op rolletjes, doordrenkt van het geruststellende ritme van routine. Maar vandaag heerste er chaos. Hij vermoedde dat de gewonde kitten misschien in de war was geraakt met een andere kat in de schuur, maar die gedachte leek in strijd met het harmonieuze karakter dat hij van zijn schuurkatten gewend was.
Zijn gedachten werden abrupt onderbroken toen zijn andere dochter, Giselle, het huis uit kwam stormen, haar gezicht een doek van urgentie en bezorgdheid, ten teken dat de wanorde van de dag nog lang niet voorbij was.
“Papa, dit moet je zien in het maïsveld!” Riep Giselle, haar stem trillend van de urgentie. Jack, die al van plan was om naar het maïsveld te gaan, zette zich schrap voor de onverwachte verrassing die hem te wachten stond. Hij klom weer op zijn tractor en navigeerde naar het veld, dat net voorbij de andere kant van zijn huis lag.
Toen Jack het maïsveld naderde, knaagde er een gevoel van onbehagen aan hem en bleef hij achter met een mengeling van nieuwsgierigheid en vrees. Hij zette zich schrap voor het onbekende, zijn zenuwen beschermend tegen wat er ook in het verschiet lag. Hij vroeg zich af wat hem tussen de maïsstengels te wachten stond en zijn hart ging tekeer van nieuwsgierigheid en opwinding.
In de verte zag Jack een groep kleine, witte stippen tussen de maïsstengels, maar hij kon niet zien wat het waren tot hij dichterbij kwam. Toen hij zijn tractor verliet en het vreemde schouwspel naderde, voegde Giselle zich bij hem, haar nieuwsgierige blik gericht op de mysterieuze vormen.
Ondanks de nabijheid van het veld, kon geen van beiden voorspellen wat hen te wachten stond. “Wat is dit papa?” Vroeg ze. Jack wilde dat hij haar antwoord kon geven, maar hij was net zo verbaasd als zij. Waar keek hij naar! En waar was al zijn maïs?
Toen Jack dichterbij kwam, realiseerde hij zich dat de voorwerpen in feite eieren waren, lukraak verspreid over zijn land. En het waren niet zomaar een paar eieren. Nee, het waren er veel. Veel te veel. Hij kon ze niet eens tellen, het was te veel. Hij wist alleen dat dit niet normaal was.
Even was Jack sprakeloos. Hoe waren deze eieren uit het niets verschenen? En wat waren dat voor vreemde geluiden die eruit kwamen? Hij was vervuld van een gevoel van ongeloof en shock, en hij kon het niet helpen om zijn eigen oordeel in twijfel te trekken. Had hij iets gemist in zijn dagelijkse routine? Was hij te veel met zijn werk bezig geweest om de vreemde gebeurtenissen op zijn boerderij op te merken?
Toen Jack dichter bij de eieren kwam, werd hij gegrepen door een gevoel van zowel ontzag als vrees, zijn gedachten raasden over de mogelijkheden van wat erin kon zitten. Dit waren geen gewone eieren, daar was hij zeker van. De pure wereldvreemdheid van de situatie was genoeg om de rillingen over zijn rug te doen lopen, terwijl hij worstelde met de realiteit van wat er voor hem lag. Deze eieren waren iets buitengewoons, iets wat hij nog nooit eerder had gezien, en hij kon het niet helpen dat hij zich ongemakkelijk voelde bij het onbekende.
Terwijl Mary en Bonnie naar het veld renden, hun gezichten getekend door zowel verwondering als angst, kon John de spanning in de lucht voelen toenemen. Verbijsterd kon Bonnie slechts één ongelovig woord uitspreken: “Eieren?” De implicaties van de ontdekking hingen zwaar in de lucht, waardoor ze allemaal naar antwoorden zochten. Maar terwijl ze verstijfd stonden van ongeloof, galmde hetzelfde vreemde geluid dat hen eerder had geteisterd door het veld, schijnbaar met de seconde luider wordend. Plotseling hurkte Jack neer en bracht zijn hoofd dicht bij een van de eieren, zijn gezicht geëtst met een mengeling van nieuwsgierigheid en vrees. Toen hij dichterbij kwam, werden zijn ogen geschokt groot en zijn lichaam schokte toen hij zich realiseerde dat er iets bewoog in de fragiele schaal.
Mary en Gisele’s ogen waren gefixeerd op de mysterieuze eieren, hun hoofden kantelden van nieuwsgierigheid terwijl ze aandachtig luisterden. Toen ze dichterbij keken, zagen ze dat de eieren begonnen te barsten, een duidelijke aanwijzing dat er iets uit zou komen. Maar voordat ze konden bevatten wat er gebeurde, sprong Jack in zijn tractor. Met bonzend hart startte Jack zijn tractor, klaar om de vreemde eieren te vernietigen die op onverklaarbare wijze op zijn boerderij waren verschenen.
In een fractie van een seconde doken zijn dochters naar voren en beschermden de eieren tegen een zekere vernietiging. Hun vader kon niet geloven wat hij zag, een golf van schok en ongeloof overspoelde hem toen hij naar zijn dochters keek die uitdagend voor de eieren stonden.
De gespannen situatie duurde een paar momenten totdat Jack eindelijk toegaf. Hij kon zichzelf er niet toe brengen om de mysterieuze eieren, die een onbekend geheim verborgen hielden, te beschadigen. In plaats daarvan stelde hij iets voor dat zijn dochters volledig zou choqueren, iets dat hun leven voor altijd zou veranderen.
“Nou meisjes, we hebben geen oogst meer maar misschien kunnen we de eieren nog redden” zei hij. De gezichten van zijn meisjes lichtten op en ze sprongen van vreugde. Maar nu was er een nieuw probleem dat ze moesten oplossen. Terwijl ze zich om de eieren verzamelden, bedachten Jack en zijn dochters hoe ze de eieren veilig konden houden. De taak was ontmoedigend – hoe bescherm je 20 kwetsbare eieren tegen de elementen?
Toen kreeg Jack een idee. Hij droeg zijn dochters op om een groot zwart zeil uit de schuur te halen. Het doek zou als een schild fungeren, de eieren beschermen tegen de elementen en ze warm houden. De meisjes waren enthousiast over het plan en renden naar de schuur om het doek te halen.
Maar niet iedereen deelde hun enthousiasme. Bonnie stond in de verte, haar uitdrukking onleesbaar. Bonnie’s ogen schoten nerveus van het ene ei naar het andere, een knagende zorg bekroop haar. “Wat als dit de eieren zijn van een gevaarlijk wezen, dat op de loer ligt om toe te slaan?”. Haar hart ging tekeer toen ze de mogelijkheden overwoog – misschien waren het wel slangeneieren, of erger. Ze kon de gedachte geen levend wezen kwaad te doen niet verdragen, maar tegelijkertijd wist ze niet of ze in staat was zoiets onheilspellends groot te brengen.
Jacks pogingen om Bonnie te kalmeren waren mislukt, waardoor ze in een spiraal van onbehagen en paranoia terecht was gekomen. Als eigenaresse van een boerderij wist ze maar al te goed het verschil tussen kippeneieren en de enorme objecten die voor haar stonden. Jacks geruststellingen maakten haar angst voor het onbekende alleen maar groter, omdat ze ervan overtuigd was dat deze eieren niet afkomstig waren van een wezen dat ze ooit eerder was tegengekomen.
Het onheilspellende gevoel groeide, alsof er iets gevaarlijks en onvoorspelbaars vlak onder de oppervlakte op de loer lag, wachtend om toe te slaan. Waarom kon niemand anders zien wat zij zag? Waarom gedroegen ze zich als dwazen tegenover een onbekende dreiging?
Haar hart bonkte van angst en frustratie en Bonnie deed een stap terug van de eieren, zich er plotseling van bewust hoe kwetsbaar ze waren. De lucht om haar heen leek onheilspellend dik te worden, alsof de aarde haar waarschuwde voor een naderende catastrofe.
Maar voordat ze zich nog langer zorgen kon maken, stormden haar meisjes terug met het doek. Samen met Jack spanden ze de zwarte stof over de eieren en zetten de hoeken vast met zware stenen. Jack waarschuwde zijn dochters om uiterst voorzichtig te werk te gaan, want de gedachte dat die eieren zouden breken vervulde hem met angst. Ze wisten allemaal dat wat erin groeide kostbaar was en dat de kleinste vergissing alles zou kunnen vernietigen.
Jack merkte dat zijn dochters volkomen toegewijd waren geraakt aan de eieren en weigerden ook maar een moment van hun zijde te wijken. Ondanks zijn pogingen om ze te laten helpen met de dagelijkse klusjes, waren ze volledig in beslag genomen door de veiligheid en het welzijn van de mysterieuze eivormige objecten. Pas aan het einde van de dag, na een belofte van een speciaal toetje bij het avondeten, kon Jack ze eindelijk bij de eieren weglokken en terug naar huis brengen.
De volgende ochtend werd Jack wakker geschud door een vreemd geluid, maar het was niet hetzelfde als wat hij de dag ervoor had gehoord. Haastig liep hij naar het raam en staarde naar het veld. “Dit meen je niet!”, schreeuwde hij.
Zijn dochters waren hem voor geweest en het was nog maar vier uur ‘s ochtends! De commotie die hij hoorde was hun opgewonden geklets, dat de normaal zo vredige boerderij vulde. Zijn geërgerde uitbarsting galmde door het stille huis en schudde Bonnie uit haar sluimering. Ze keek hem verward en gealarmeerd aan, zich afvragend wat er gebeurd kon zijn om hem op zo’n goddeloos uur uit zijn slaap te wekken.
Terwijl ze zich inspande om het geluid te horen dat haar wakker had gemaakt, werd Bonnie plotseling opgeschrikt door het geluid van gelach. Ze sprong uit bed en rende de trap af, zwaaiend met het eerste ding dat ze kon vinden. Jack zag de bezorgdheid op haar gezicht en kreeg meteen spijt dat ze de eieren had gehouden.
“Ik wist dat die eieren iets slechts waren. Zo voeden we onze dochters niet op,” mompelde Bonnie terwijl ze Jack met een stalen blik aankeek. Ze hoopte dat er niets ergs met Gisele en Mary was gebeurd. Ze haastte zich naar buiten en rende naar haar meisjes toe.
De gezichten van de meisjes zakten terwijl ze zich schrap zetten voor de toorn van hun moeder. Ze wisten dat ze in de problemen zaten omdat ze stiekem naar de eieren waren gaan kijken, maar hun liefde voor de mysterieuze voorwerpen woog zwaarder dan hun angst voor straf. Terwijl Bonnie op hen af stormde, haar woede voelbaar, leek de duisternis buiten heviger te worden, alsof er een storm op komst was.
Maar zodra Bonnie in de gaten kreeg wat haar dochters aan het doen waren, loste haar woede op in een ijzingwekkend gevoel van angst. Er was iets mis met die eieren en haar nekharen stonden overeind. Ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat ze in groot gevaar waren en dat de meisjes er tot over hun oren in zaten. Waar zijn ze in verzeild geraakt!
Maar toen smolt Bonnie’s hart toen ze beter keek naar wat haar meisjes hadden gedaan. Mary had met stro en hooi uit de schuur een knus nestje rond elk van de eieren gebouwd. Bonnie was verrast door de onverwachte tederheid van haar dochters. Haar aanvankelijke woede verdween en ze prees haar kinderen voor hun toewijding bij het verzorgen van de eieren. “Deze meisjes zullen in de toekomst uitstekende verzorgers zijn,” merkte Jack trots op.
Maar hun moment van geluk was van korte duur toen een schokkend geluid de vrede verbrak. Het geluid van donderend gekraak weerklonk door de lucht en bezorgde hen rillingen over hun rug. Ze raakten in paniek toen ze zich realiseerden dat er iets vreselijks stond te gebeuren..
De meisjes hapten geschrokken naar adem en dachten dat ze per ongeluk een van de eieren hadden geplet. Maar hun aandacht werd al snel afgeleid door een veelbelovende ontdekking. Ze hadden zo goed naar de eieren gekeken dat ze nu geloofden dat er iets uit zou komen. Giselle onderzocht een van de eieren nauwkeurig en zag een grote barst in de schaal. Dolblij hield ze het ei omhoog zodat Mary het kon zien. “Kijk, zus, het is bijna tijd!”
Mary’s reactie was echter onverwacht en liet iedereen in verwarring achter. Ze deelde de opwinding van haar zus niet en leek in plaats daarvan vervuld van angst. Wat kon zo’n reactie in het jonge meisje veroorzaken?
Ondanks de opwinding over het op handen zijnde uitkomen, werd Mary overmand door verdriet en begon te huilen. Ze kon de gedachte niet verdragen dat haar geliefde eieren zouden breken, maar omdat ze nog te jong was, begreep ze de cyclus van het leven niet helemaal.
Bonnie deed haar best om het uit te leggen, maar Mary bleef ontroostbaar. Uiteindelijk nam Bonnie haar mee naar binnen om voor de zieke kitten te zorgen, in de hoop haar aandacht af te leiden. Ondertussen wist Jack niets over de inhoud van de mysterieuze eieren.
Na twee dagen van waakzaam beschermen van de eieren, was het moment van de waarheid aangebroken. Het doek had ze met succes beschermd tegen het gure weer en mogelijke bedreigingen, maar nu begonnen ze open te barsten. Jack wist dat de eieren elk moment konden beginnen uit te komen.
Toen de vierde dag aanbrak, liep hij naar de eieren, maar was verbaasd dat er al één leeg was. Ze riepen zijn dochters bij elkaar en keken angstig toe hoe het wachten op het uitkomen van de andere eieren eindeloos leek te duren. De meisjes stonden op het punt hun geduld te verliezen toen er eindelijk nog twee eieren begonnen te bewegen en de opwinding een hoogtepunt bereikte.
Toen de eieren begonnen te kraken, was de verwachting in de lucht voelbaar. Met elke seconde die verstreek, nam de opwinding toe tot er uiteindelijk een klein dier tevoorschijn kwam, een wezen dat ze nog nooit eerder hadden gezien. De schok op hun gezichten was duidelijk en Jack kon zijn ogen niet geloven. Hij had zich nooit kunnen voorstellen dat er zo’n beestje uit die eieren kon komen.
Hij riep uitzinnig naar zijn vrouw om dit ongelooflijke moment met haar te delen. Maar de emoties waren te heftig en Jack barstte in tranen uit, overweldigd door de enorme omvang van wat zich voor hem afspeelde.
Terwijl Bonnie zich naar haar man haastte, wees hij met een trillende hand naar de dieren die uit het ei kwamen. Op dat moment wist Bonnie dat er zich voor haar ogen iets ongelooflijks aan het ontvouwen was. Toen de dieren uit hun schalen tevoorschijn kwamen, hijgde ze van ontzag en verwondering – het waren pauwenwelpjes.
Jack had altijd al een voorliefde gehad voor pauwen. Hij had er zelfs een grootgebracht als zijn beste vriend toen hij jong was. Maar na het overlijden van de vogel had hij nooit meer om ze gegeven. Het was niets minder dan een wonder om deze prachtige wezens voor hun ogen uit het ei te zien komen.
Tranen stroomden over Jacks gezicht terwijl Bonnie hem troostte. Ze waren allebei overweldigd door emotie, verbaasd bij het zien van de pasgeboren pauwen. Dit was iets heel bijzonders en ze wisten dat hun leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Maar dat was nog niet alles..
Jack werd heen en weer geslingerd tussen zijn verlangen om alle pauwenwelpjes te houden en de praktische realiteit dat er gewoon niet genoeg ruimte was op hun boerderij. Bonnie herinnerde hem snel aan dit feit en met tegenzin stemden ze in met een ander plan.
Ze besloten om twee van de pauwenwelpen op hun boerderij te houden en de anderen naar een opvangcentrum voor pauwen te brengen. Het was een bitterzoet moment toen ze afscheid namen van de schattige wezens waar ze aan gehecht waren geraakt, maar ze wisten dat dit het beste was.
In het opvangcentrum zouden de pauwenwelpen de vrijheid hebben om te zwerven en de zorg krijgen die ze verdienden. De meisjes waren dolgelukkig dat ze hun twee pauwen nog op de boerderij hadden en zorgden met de grootste liefde en aandacht voor ze.